Όταν διαπίστωσε ότι δεν είχε άλλες λύσεις στην προσπάθεια να δικαιολογηθεί και να τραβήξει παραπέρα τα πράγματα, αποφάσισε να πάρει δραστικά μέτρα. Ουσιαστικά, ένα και καταλυτικό: να επιλέξει τη φυγή. Τον εύκολο δρόμο. Ο λόγος για τον Σπύρο Παπαθανασάκη, ο οποίος μόλις είδε (εδώ και καιρό) ότι απέναντί του χάθηκαν και οι πιο εύπιστοι (πλέον είδος εν ανεπαρκεία, μετά τα «κατορθώματά» του), τα μάζεψε κι έγινε μόνιμος κάτοικος Αθηνών.
Απέδειξε για πολλοστή φορά (με παρένθεση την ελπιδοφόρα εκκίνησή του) ότι αυτό, που τον ενδιαφέρει είναι η προσωπική επιβίωσή του, η οποία συνεπάγεται τη διατήρηση του πλειοψηφικού (σε συντριπτικό ποσοστό) πακέτου των μετοχών της ΠΑΕ Ηρακλής στην κατοχή του. Μέχρις ότου – τουλάχιστον – να μπορέσει να αντλήσει από αυτό ένα όφελος, όπως εκείνος το έχει προσδιορίσει και το αντιλαμβάνεται. Και, βεβαίως, κάτι τέτοιο δεν είναι άλλο από ένα ισχυρό οικονομικό αντάλλαγμα από κάποιον, ο οποίος, για δικούς του λόγους, θα θελήσει να τον πληρώσει για να αγοράσει την απόλυτη καταστροφή, που ο πρώτος έσπειρε…
Η οικογένεια του Ημίθεου, συνασπισμένη όσο ποτέ απέναντι στον κοινό εχθρό και αποφασισμένη να μην του επιτρέψει να παίζει το γνωστό παιχνιδάκι της επικοινωνίας και του κέρδους χρόνου (όπως εκείνος προσωπικά το αντιλαμβάνεται) με «διαρροές» διαπραγματεύσεων με… Κινέζους υποψηφίους επενδυτές και με μεγαλομετόχους εν αναμονή άλλων εθνικοτήτων.
Οι υποψιασμένοι, πλέον, Ηρακλειδείς έχουν συνειδητοποιήσει ότι το να δοθεί βαρύτητα στις επικοινωνιακές διαρροές τέτοιου είδους αποτελεί παγίδα για το σχεδιασμό της – ούτως ή άλλως εξαιρετικά δύσκολης – επόμενης μέρας της ποδοσφαιρικής ομάδας και της ΠΑΕ. Από τη μία η παρελκυστική τακτική του Ελληνοκαναδού, που διαρκώς πράττει τα πάντα, προκειμένου να κερδίσει χρόνο στο πεδίο των δικών του επιδιώξεων και από την άλλη το γεγονός ότι αν – υποθετικώς – αφηνόταν στη δική του ξεκάθαρα πρωτοβουλία και εκλογή η υπόθεση της διαδοχής στην ιδιοκτησία της «κυανόλευκης» ποδοσφαιρικής εταιρείας, αυτό θα σήμαινε άλλη μία περίοδο μιζέριας και οπισθοδρόμησης.
Άλλωστε, είδαμε και βιώσαμε όλους εκείνους, που κ. Παπαθανασάκης θεωρεί «συμπαίκτες» ή ανθρώπους που μπορούν να του σταθούν διοικητικοοικονομικά ή και να αναλάβουν οι ίδιοι – ίσως – κάποια στιγμή το καράβι, ή να είναι εκείνοι που θα φέρουν την επόμενη ιδιοκτησία. Το παράδειγμα του Νίκου Καγιούλη, χαρακτηριστικό…
Αυτοί είναι οι λόγοι που άπαντες στον Ηρακλή, είτε κατέχουν θεσμικό, είτε εξωθεσμικό ρόλο, διατρανώνουν την απόφασή τους να μην ασχοληθούν καν με τα παιχνίδια «μεταβίβασης», που παίζει ο μεγαλομέτοχος και οι συνεργάτες του, περνώντας του το μήνυμα πως, αν ευελπιστεί ότι, όποτε ο ίδιος το κρίνει σκόπιμο δεν έχει παρά να περάσει το δαχτυλίδι της διαδοχής στο δάχτυλο του δικού του εκλεκτού, απλώς, πλανάται πλάνην οικτράν…
