Η πιο κραυγαλέα, ίσως, περίπτωση ποδοσφαιριστή με «βαρύ» όνομα, που βρέθηκε στον Ηρακλή, για να βοηθήσει κατά τη φετινή σεζόν στην – υποτιθέμενη – προσπάθεια πρωταθλητισμού, αλλά απογοήτευσε οικτρά, είναι αυτή του Κλέιτον.
Ο Βραζιλιάνος σούπερ σταρ, παρά τα 35χρόνια του, με την έλευσή του δημιούργησε προσδοκίες στην ομάδα και στον κόσμο, ως προς την αίσθηση απόκτησης ενός επιτελικού μέσου, ο οποίος θα αποτελούσε πολυτέλεια για το αγωνιστικό επίπεδο της συγκεκριμένης κατηγορίας, κάτι, όμως, το οποίο ουδέποτε επαληθεύτηκε πάνω στον αγωνιστικό χώρο.
Κι όλα αυτά, μολονότι όλοι ανεξαιρέτως οι προπονητές, που πέρασαν από τον «κυανόλευκο» πάγκο και τον είχαν διαθέσιμο (Βοσνιάδης, Ελευθερόπουλος, Ρόκα, Τροΐζι) επέμεναν στην παρουσία του σε ρόλο βασικού, ανεξαρτήτως αν – σε μόνιμο επίπεδο – εξακολουθούσε να βρίσκεται πολύ μακριά από τον πραγματικό εαυτό του.
Μάλιστα, ο Κλέιτον, παρά το γεγονός (και με επίσημη παραδοχή της διοίκησης) ότι δεν έτυχε οικονομικής τακτοποίησης, ως προς τους όρους της συμφωνίας του, καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου, δεν αντέδρασε ποτέ και δεν τέθηκε θέμα μη συμμετοχής του στην ομάδα, καθώς έδωσε «παρών» ακόμη και στον τελευταίο αγώνα στα Περιβόλια με τον Πλατανιά, όταν κάποιοι συμπαίκτες του δεν θέλησαν να μεταβούν – και τελικά δεν μετέβησαν – στα Χανιά…
Το θέμα, συνεπώς, με τον πολύπειρο άσσο δεν είχε να κάνει με τη διάθεση και την επιθυμία προσφοράς του στην ομάδα, αλλά με το μεγάλο ερωτηματικό, που άφησε πίσω του, σχετικά με το πώς συνέβη και ήταν τόσο απορρυθμισμένος αγωνιστικά, σε μία τόσο μακρά διάρκεια αγώνων…
