Ο Όλι Χάνλαν έχει μείνει σε χαμηλές πτήσεις σε επίπεδο σκοραρίσματος στα μέχρι τώρα παιχνίδια του Ηρακλή, ενώ ακόμη και σε αγώνες, στους οποίους κατάφερε να πετύχει αρκετούς πόντους, ήταν σαφές ότι απείχε πολύ από τον σταθερό εαυτό του και τις πραγματικές δυνατότητές του στον επιθετικό τομέα.
Εικασίες για το συγκεκριμένο φαινόμενο μπορούν να γίνουν πολλές: άλλος εικάζει ότι ο Καναδός μπορεί να είναι “combo guard”, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να “φιξαριστεί” μονίμως στο “2”, διότι αυτή η χρησιμοποίηση δεν του βγαίνει, άλλος ότι δεν εφαρμόζονται τα πρέποντα επιθετικά συστήματα, ώστε να εξυπηρετηθεί ο ίδιος και να απελευθερωθεί στο σκοράρισμα, άλλος ότι πρέπει να γυρίσει στο “1”, για να έχει περισσότερη ώρα τη μπάλα στα χέρια του και περισσότερες επιλογές εκδήλωσης επίθεσης, άλλος ότι – απλώς – δεν έχει ακόμη φορμαριστεί…
Ό,τι και να ισχύει, πάντως, ένα είναι το βέβαιο: ο Ηρακλής δεν έχει την πολυτέλεια να αγωνίζεται με το ισχυρότερο επιθετικό όπλο του να βρίσκεται σε κατάσταση ύφεσης.
Το τι πρέπει να αλλάξει, προκειμένου να δούμε και φέτος τον περσινό (και πραγματικό) Χάνλαν, αποτελεί ευθύνη της τεχνικής ηγεσίας και η λύση θα πρέπει να βρεθεί αμεσότατα…
Χωρίς την επιθετική προσφορά του Καναδού να μπαίνει στην εξίσωση, η ομάδα θα δυσκολευτεί σημαντικά, όσο κι αν διαθέτει ένα ρόστερ, στο οποίο τουλάχιστον 10 παίκτες έχουν τη δυνατότητα να σκοράρουν.
Η ανακουφιστική συνεισφορά του κλασικού επιθετικού ηγέτη στο σκορ είναι εκείνη, που θα πάρει την ομάδα από το χέρι και θα την κάνει να “τελειώνει” αγώνες όπως αυτόν με τον Κολοσσό, αλλά και να κερδίζει ντέρμπι, όπως αυτό, που έρχεται την Κυριακή, κόντρα στο Περιστέρι…
Κακά τα ψέματα…
