Το πρώτο καμπανάκι ήχησε όταν η ομάδα αναγκάστηκε να παραδώσει το φετινό αήττητο από νωρίς, με το αρνητικό αποτέλεσμα στην Πάτρα. Ωστόσο, οι διαδοχικές δύσκολες νίκες σε Ιβανώφειο και μακριά από αυτό, αλλά και το άνετο πέρασμα από τον Πειραιά κόντρα στον Εθνικό, ήρθαν να «κουκουλώσουν» το γεγονός ότι η χρονιά δεν φαίνεται να κυλά όπως την περίμεναν οι ιθύνοντες του Ηρακλή.
Το δεύτερο καμπανάκι ήταν αυτό που ήχησε χθες, στο σχεδόν κατάμεστο και σφύζων από οπαδικό παλμό «κάστρο» του Ημίθεου. Ήδη, επίσης από νωρίς, παραδόθηκε και το αήττητο της έδρας, δίνοντας – μάλιστα – πνοή σε μία ομάδα συνδιεκδικήτρια του στόχου της ανόδου στη μεγάλη κατηγορία, όπως η Δόξα Λευκάδας.
Είχαμε σχολιάσει ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν «πονηρό» και – δυστυχέστατα – διαπιστώσαμε ότι έτσι ήταν μέσα από την ίδια την πραγματικότητα της αναμέτρησης. «Πονηρό», όχι μόνο επειδή η νησιώτες έχουν ένα έμπειρο και φιλόδοξο ρόστερ (μολονότι προέρχονταν από πολλές… «σφαλιάρες» και εσωτερικές αναταραχές), αλλά επειδή ο Ηρακλής έχει ορατές αδυναμίες.
Με όλα τα ατού του (πλην Γκαγκαλούδη) απενεργοποιημένα…
Καλύτερη τύχη από το χθεσινό παιχνίδι του Ιβανωφείου δεν μπορούσε να διεκδικήσει ο Ηρακλής και ας μην κρύβεται πίσω από την επιλογή των φιλοξενουμένων να παίξουν σε όλη τη διάρκεια μία κλειστή και… «αντιτουριστική» ζώνη. Ένας καλός Ηρακλής, με τόσα δυνατά επιθετικά όπλα θα ήταν απλώς χαρούμενος με τα πολλά σουτ που βρήκε ελεύθερα, ακόμη και σε ζωτικής κρισιμότητας σημεία του αγώνα.
Πέραν του Γιάννη Γκαγκαλούδη, που κράτησε την ομάδα με όλες τις δυνάμεις του επιθετικά, ο Κώστας Κακαρούδης – σίγουρα – απογοήτευσε και τον ίδιο τον εαυτό του από το αγωνιστικό απόγευμα στο οποίο βρέθηκε, ο Γιάννης Αθανασούλας ήταν παρών – απών, ο Ντόμαγκοϊ Μπούμπαλο, από μεγάλο όπλο για την κατηγορία, που έδειξε να είναι στην αρχή του πρωταθλήματος, εξελίσσεται σε έρμαιο των αντίπαλων… «ημίψηλων», ενώ, για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε ότι ο Κώστας Τότσιος δεν βρίσκεται σε «καλό φεγγάρι»…
Με αυτά τα δεδομένα, ακόμη και με προσωπικές άμυνες, ο χθεσινός Ημίθεος δεν είχε τύχη.
Δεν «βγαίνει» η δουλειά…
Η αλήθεια είναι ότι – αυτονοήτως – η δουλειά του προπονητή δεν «βγαίνει» στο παρκέ. Ούτε ο ίδιος ο Βαγγέλης Αλεξανδρής θα πρέπει να είναι ικανοποιημένος από αυτά που βλέπει από την ομάδα του, όταν έχει να διαχειριστεί ένα ρόστερ με βασικό κορμό αποτελούμενο από τον Γκαγκαλούδη, τον Αθανασούλα, τον Κακαρούδη, τον Χαριτόπουλο, τον Μπούμπαλο, τον Καλαϊτζίδη, τον Αγγελακόπουλο, τον Γιαννακίδη, τον Τότσιο…
Είναι δεδομένο ότι προβληματίζει το «όλον» του αγωνιστικού τμήματος και θα απαιτηθεί υπέρβαση και από πλευράς τεχνικής ηγεσίας ενόψει της συνέχειας.
Δύσκολη εβδομάδα και βλέμμα στο βάθος…
Την εβδομάδα που αρχίζει η ομάδα θα πρέπει να μεταβεί στην Αθήνα για δύο αγώνες μέσα σε τρεις μέρες, με Αμύντα και Δούκα και θα πρέπει οπωσδήποτε να επιστρέψει με δυο νίκες, επιδεικνύοντας το μέγιστο της προσοχής της, μολονότι φαντάζουν δύο αναμετρήσεις που θεωρητικά τις «έχει».
Η κανονική περίοδος εξελίσσεται δυσάρεστα και αυτό κανείς δεν μπορεί να το διαψεύσει, πλέον. Και εξελίσσεται έτσι, μολονότι η φετινή ομάδα είναι πολύ πιο πλούσια σε ρόστερ από την περσινή. Επειδή, παράλληλα, όμως, οι φετινοί συνδιεκδικητές της ανόδου (πάντοτε σε θεωρητικό επίπεδο) είναι λιγότερο ισχυροί από τους περσινούς αντίστοιχους (πλην Περιστερίου), το ηθικό θα πρέπει να παραμείνει «ακμαιότατον» και το βλέμμα να στραφεί στο εγγύς μέλλον του πρωταθλήματος.
Είναι βέβαιο, ότι με τις υφιστάμενες ιδιαιτερότητες της φετινής ομάδας, θα έλθουν και άλλες ήττες και ότι δύσκολα θα αποφευχθεί η ψυχοφθόρος και δυσκολότατη διαδικασία των play offs. Το «κυανόλευκο» βλέμμα πρέπει, λοιπόν, να στραφεί εκεί στο βάθος του όλου μαραθωνίου. Κι αν δεν μπορεί ο φετινός Ηρακλής να γίνει ο περσινός «Πανιώνιος», ας γίνει την άνοιξη ο περσινός «Φάρος»…
