Το αφιέρωμα του Σωτήρη Θεολογίδη στον εκλιπόντα κόουτς του Ηρακλή, μέσα από ανάρτηση από την “Ιστορία του Ηρακλή στο Μπάσκετ”:
“Εφέτος δεν του τηλεφώνησα για να του ευχηθώ. Η πανδημία μας έχει καταντήσει ακοινώνητους.
Ξεχνάμε εκείνους που υπήρξαν τα πρότυπα μας μέσα και έξω από τα γήπεδα.
Δυστυχώς δεν θα έχω, όπως άλλοτε, την ευκαιρία να επανορθώσω επειδή ο Βαγγέλης Τσιγαρίδας, ο τελευταίος της “χρυσής ομάδας” της ΧΑΝΘ δεν είναι πια μαζί μας.
Έφυγε να συναντήσει τους συμπαίκτες του που, πιτσιρικάδες ακόμη, πλαισίωσαν τον μεγάλο Τάκη Ταλιαδώρο και ανέλαβαν, από το 1949, να συνεχίσουν την μεγάλη παράδοση της ομάδας τους που ήταν η μόνη που είχε κερδίσει τον Παναθηναϊκό, των αδελφών Νικολαΐδη, στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα του 1947.
Σμιλευτής, ψυχών και σωμάτων, ο Βαγγέλης Τσιγαρίδας υπήρξε ένας από τους καλύτερους μαθητές της μεγάλης σχολής του γενάρχη του θεσσαλονικιώτικου μπάσκετ, Μίμη Τσικίνα.
Στους παλαιότερους είναι γνωστότερος μόνο ως μέλος της ομάδας της Χ.Α.Ν.Θ. που κυριάρχησε σε τοπικό επίπεδο για περισσότερο από μία δεκαετία (1946-1957).
Για τους γνώστες του αθλήματος ήταν παράλληλα και ένας από τους καλύτερους προπονητές από τα χέρια του οποίου πέρασαν οι σημαντικότεροι παίκτες των ομάδων της Α’ κατηγορίας Θεσσαλονίκης.
Με τον αθλητισμό ήρθε σε επαφή από την παιδική του ηλικία τόσο στη Χ.Α.Ν.Θ., όσο και στη β’ ομάδα ναυτοπροσκόπων, έδρα της οποίας ήταν ο Λευκός Πύργος.
Γνώρισε τη χαρά του πρωταθλητισμού και ως κολυμβητής του Άρη στους Πανελλήνιους αγώνες κολύμβησης στη σκυταλοδρομία 4Χ100 (1949).
Την ίδια εποχή είχε γίνει βασικό στέλεχος της ομάδας της Χ.Α.Ν.Θ. με προπονητή τον Μίμη Τσικίνα.
Συμπαίκτες του ήταν ο Τάκης και Κώστας Ταλιαδώρος, ο Γιώργος και ο Γιάννης Ματσούκας, ο Ανέστης Πεταλίδης, ο Τάκης Φουρουτζόπουλος, αλλά και οι παλαιότεροι, Τακης Νικολαϊδης, Μιχάλης Τζίκας, Σταύρος Ταζεδάκης, Γεράσιμος Τζιβράς, Αχιλλέας Σαρατζιώτης κ.α.
Πρόλαβε να αγωνιστεί και με τη δεύτερη φουρνιά που έβγαλε ο Μίμης Τσικίνας, δηλαδή με τους Θάνο Παπαχαρίση, τον Νίκο Παπαϊωάννου, τον Τάκη Ρόκκο, τον Παντελή Δέδε, αλλά και με το Γιώργο Τρόντζο.
Διέθετε σπάνια αγωνιστικά προσόντα, που τον καθιστούσαν την επιθετική αιχμή της πεντάδας της ΧΑΝΘ και κατ’ επέκταση της Μικτής Θεσσαλονίκης, του Α.Π.Θ. και των άλλων ομάδων, όπως η ΑΕΚ, με τις οποίες κατά καιρούς αγωνίστηκε.
Εκτός από την άψογη τεχνική που διέθετε, χαρακτηριζόταν από ένα μοναδικό αγωνιστικό «ρεπρίζ», που εξουθένωνε τον προσωπικό του αντίπαλο και του επέτρεπε να σταματάει και να ξεκινάει τη φάση, όποτε και όπως ο ίδιος ήθελε.
Σ’ όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και η σταθερή ευστοχία του (με ένα προσωπικό στιλ στην εκτέλεση του σουτ), που του επέτρεπαν πολλές φορές να «κρατάει» μόνος του την διαφορά στο σκορ.
Παράλληλα, από την ηλικία των είκοσι χρόνων, ξεκίνησε μία εντυπωσιακή καριέρα προπονητή με αφετηρία τον σύλλογο της Αρμενικής.
Συνέχισε με τον Ναύαρχο Βότση, τον Ηρακλή, τον Αετό, τον Β.Α.Ο. και τέλος το Ανατόλια, που το οδήγησε σχεδόν μέχρι την κατάκτηση του Πανελλήνιου τίτλου, όταν ισοβάθμησε με άλλες τρεις ομάδες το 1962.
Από τα χέρια του πέρασαν κατά καιρούς (για να αναφέρουμε τους πιο γνωστούς), οι Λεβόν και Γκαρμπίς Δογραματζιάν, Μούμογλου, Μπούσιος, Σιμιρδάνης, Γαρέφης, Μπάζιος, Τσίγκος και Γρηγόρης Παπαδάκης, οι Φιτσιώρης, Κυριακάκης και οι αδερφοί Μαρκαντωνάκη και φυσικά όλη η χρυσή ομάδα του Ανατόλια.
Εφόδια στην προπονητική του καριέρα, σύμφωνα με δικά του λόγια, ήταν τα όσα έμαθε κοντά στον Μίμη Τσικίνα, αλλά και το «πολύ καλό βιβλίο προπονητικής» του γνωστού Αμερικανού προπονητή του Κεντάκι Άντολφ Ραπ.
Ξεχωριστό κεφάλαιο στη ζωή του αποτέλεσε το πέρασμά του από την Α.Ε.Κ. κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας (1954-55), οπότε και αγωνίστηκε μαζί με τους Κώστα Καραμανλή και Κόλια (Νίκο) Νικολαϊδη. Τότε συμμετείχε και στην Εθνική Ενόπλων Δυνάμεων.
Η όμορφη αυτή διαδρομή για τον Βαγγέλη Τσιγαρίδα και το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης είχε δυστυχώς ημερομηνία λήξης.
Απόφοιτος ήδη του χημικού τμήματος του Α.Π.Θ. και υπάλληλος του Γενικού Χημείου του κράτους
μετατέθηκε στην Αθήνα, όπου συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο άθλημα ως διαιτητής και ως παράγοντας της Ε.Ο.Κ.
Εκπροσώπησε τη χώρα σε πολλά συνέδρια και ήταν «παρών» στον εορτασμό των 100 χρόνων της Χ.Α.Ν.Θ. στη Γαλλία, αλλά και σε άλλες σημαντικές στιγμές του ελληνικού μπάσκετ.
Διατηρώ στο αρχείο μου, με συγκίνηση, το γράμμα που μου είχε στείλει, με τα ενθυμήματα της ζωής του, βασισμένης σε αρχές και αξίες που η εποχή μας βιάζεται να προσπεράσει.
Καλό του ταξίδι στα γήπεδα του ουρανού”.
H ανάρτηση από την “Ιστορία του Ηρακλή στο Μπάσκετ”:
Έφυγε απ’ τη ζωή ο σπουδαίος αθλητής της ΧΑΝΘ και αργότερα προπονητής του Ηρακλή το 1964, Βαγγέλης Τσιγαρίδας. Γεννήθηκε…
Δημοσιεύτηκε από Η ιστορία του Ηρακλή στο μπάσκετ [1] στις Δευτέρα, 5 Απριλίου 2021 [2]