Η ανάρτηση από το The Basketbook:
Χρόνια Πολλά στο “Ξανθό Σκυλί” που γεννήθηκε στις 13/12/1966. Ένας απο τους κορυφαίους γκαρντ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο άνθρωπος που ξεκινούσε βασικός στο πλευρό του Ντράζεν στην πεντάδα των Πλάβι, ο μπασκετμπολίστας με την τρομερή αμυντική αφοσίωση αλλά και αξιόπιστος στην επίθεση κάθε φορά που τον χρειαζόταν η ομάδα του.
Ο παίχτης-κομπιουτερ που όταν έφυγε απο τη Μπολόνια πήγε στη Λιμόζ για να γίνει ο συνδετικός κρίκος που θα εκτόξευε τους Γάλλους στην κορυφή της Ευρώπης και το καλοκαίρι του 93 που ήταν περιζήτητος, αυτός προτίμησε τη Θεσσαλονίκη και τον Ηρακλή για να ζήσουν μαζί τις πιο σημαντικές στιγμές της μακρόχρονης ιστορίας του Γηραιού.
Την αγάπησε την Ελλάδα, τον αγάπησε και αυτή για αυτό οι δρόμοι τους ξανασυναντήθηκαν στη Νέα Σμύρνη όταν βετεράνος πια, έγινε ο μέντορας του εγκεφαλικού παιχνιδιού απο τη θέση του πλέι μεικερ για τον Θοδωρή Παπαλουκά.
Ο άνθρωπος που λόγω των αποφάσεων και των πισώπλατων μαχαιρωμάτων της πολιτικής στον αθλητισμό, ο αθλητής που το 1991 πήγε στη Ρώμη με το αεροπλάνο ως υπερήφανος εκπρόσωπος της Γιουγκοσλαβίας και επέστρεψε στο πίσω κάθισμα ενός κόκκινου Yugo σαν κυνηγημένος και Σλοβένος, ο μπασκετμπολίστας που με δάκρυα στα μάτια έβλεπε τους κάποτε συμπατριώτες του, τα έντεκα εναπομείναντα αδέρφια του να σηκώνουν στον ουρανό της Ρώμης το τρόπαιο του Ευρωμπάσκετ, ο μεγάλος Γιούρι Ζντόβτς γιορτάζει τα 54του γενέθλια με το χρυσό μετάλλιο που του απονεμήθηκε το 2006 στη Λιουμπλιάνα, στον αποχαιρετιστήριο αγώνα του, 15 χρόνια απο εκείνη τη μέρα που δακρυσμένος χτυπούσε την πόρτα του δωματίου του Ντούσαν Ίβκοβιτς…
