Όσα είπε ο Κώστας Κακαρούδης στο Πρακτορείο 104,9 και στη συνάδελφο Ρούλα Αβραμίδου:
Η αρχική σκέψη του ήταν να τελειώσει οριστικά με την ενεργή παρουσία του παρκέ. Εκτίμησε πως το έχει τακτοποιημένο στο μυαλό του και προετοιμάσει καλά τον εαυτό του για την απόσυρσή του. Μόνο εύκολο, ωστόσο, δεν είναι να βάλει κανείς στην άκρη 20 χρόνια αγωνιστικής πειθαρχίας στην πρώτη γραμμή και να πάψει να θέλει να… μυρίζει αποδυτήρια!
Ο Κώστας Κακαρούδης δε θα απασχολεί, από εδώ και στο εξής, με τις εμφανίσεις του στην Basket League. Θα παραμείνει, όμως, μάχιμος ως καλαθοσφαιριστής με την ομάδα που- ουσιαστικά- τον έβαλε, σε παιδική ηλικία, στο γήπεδο, την Αστραπή Ηλιούπολης, τη σημερινή Σταυρούπολη (Γ’ Εθνική).
Ο 37χρονος πάουερ φόργουορντ, μετά από τρία χρόνια στον Ηρακλή (2017-2020) και «φορτωμένο» βιογραφικό από τις συνεργασίες του με Αρη (2000-2003), Θερμαϊκό (2003-2004), ΚΑΟΔ (2004-2006, 2011-2013), Ιωνικό Λαμίας (2006-2007), Καβάλα (2007-2008), Ρέθυμνο (2008-2009), ΑΕΠ Ολυμπιάς (2009-2010), Ικαρους Σερρών (2010-2011), Ροβινάρι (2013-2014, Ρουμανία), Κολοσσό Ρόδου (2014), ΠΑΟΚ (2014-2016), Φάρο Κερατσινίου (2016-2017), γυρνάει σελίδα στη ζωή του και μιλά γι’ αυτό -και όχι μόνο- στο Πρακτορείο 104,9 και το Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ).
«Επαγγελματικά, εδώ και δύο χρόνια, είμαι στο στοιχείο μου, έχω σπουδάσει γυμναστής και συνεργάζομαι με το αμερικάνικο κολέγιο στη Θεσσαλονίκη. Η πρώτη χρονιά που συνδύασα το επαγγελματικό μπάσκετ με το σχολείο, ήταν η χρονιά της ανόδου στην Α1 με τον Ηρακλή (2018-2019). Ηθελα πολύ να ανέβει κατηγορία η ομάδα με μένα στο ρόστερ της και έτσι άντεχα το πρωινό 8ωρο, τις προπονήσεις, τις μετακινήσεις και τα παιχνίδια. Η φετινή χρονιά ήταν, επίσης, μεγάλο κίνητρο. Ηθελα να ζήσω τη σεζόν στην Α1, μετά τον κόπο που κάναμε, ήθελα να με δει ο γιος μου (σ.σ. 6 ετών) να παίζω αντίπαλος με τον ΠΑΟΚ, τον Αρη, τον Παναθηναϊκό, όλες τις μεγάλες ομάδες. Ηθελα να βιώσω την ατμόσφαιρα του Ιβανωφείου, στην επιστροφή της ομάδας στη μεγάλη κατηγορία μετά από 8 χρόνια! Μετά και από αυτό, όντας στα 37, έχοντας να αναλάβω περισσότερες αρμοδιότητες στο σχολείο και νιώθοντας γεμάτος και στο αγωνιστικό κομμάτι, είπα να πάρω αποφάσεις. Η αλήθεια είναι πως σκέφτηκα να σταματήσω εντελώς το μπάσκετ, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο νόμιζα. Θα επιστρέψω, λοιπόν, στην ομάδα από την οποία ξεκίνησα, στην Σταυρούπολη, όπου όλοι είναι φίλοι μου και έχω και τον πατέρα μου, να μένει κοντά στο γήπεδο! Διαθέτει η ομάδα νέους σε ηλικία παίκτες, στους οποίους θα προσπαθήσω να μεταλαμπαδεύσω τις γνώσεις μου, την εμπειρία μου. Ολο αυτό το κόνσεπτ μου αρέσει πολύ!», ήταν τα πρώτα λόγια του.
Με το ποδόσφαιρο, ως δεξί μπακ, άρχισε να βηματίζει, σε αθλητικό επίπεδο, ο Κώστας Κακαρούδης. Ψηλώνοντας, όμως, τον κέρδισε το μπάσκετ, στο οποίο ομολόγησε πως: «Δε φανταζόμουν, ειλικρινά, όταν άρχιζα να παίζω, πως θα είχα επαγγελματική πορεία 20 ετών. Ημουν στα τυχερά παιδιά που προλάβαμε το μεγάλο μπάσκετ της Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι τον εαυτό μου να στήνεται στην τηλεόραση για να παρακολουθήσει τα Αρης-ΠΑΟΚ! Ηθελα να παίξω επαγγελματικά, αλλά ότι θα κατάφερνα να αγωνιστώ τόσα χρόνια στην Α1, στο εξωτερικό και ότι θα έμπαινα στο κλειστό κλαμπ των παικτών που έχουν παίξει σε ΠΑΟΚ, Αρη, Ηρακλή, κάτι που με κάνει να νιώθω περήφανος, δεν το φανταζόμουν! Νιώθω ευλογημένος που κατάφερα να κάνω ό,τι έκανα».
Ο Αρης, η δεύτερη ευκαιρία και ο Ηρακλής
Βάζοντας «σταθμούς» στην πολυετή διαδρομή του στα παρκέ, ο 37χρονος πάουερ φόργουορντ ήταν ξεκάθαρος.
«Ο πρώτος ήταν την περίοδο στον Αρη. Ηταν το 2000, σεζόν η οποία άρχισε με τον κ. Ντράγκαν Σάκοτα πρώτο προπονητή στη μεγάλη ομάδα, με καλό ρόστερ. Εγινε ένα μπαμ τα Χριστούγεννα, έφυγαν πολλοί παίκτες, μαζί και ο κ. Σάκοτα. Ηρθε ο κ. Στιβ Γιατζόγλου και προωθήθηκαν παιδιά από το εφηβικό, διότι δεν είχαν παίκτες για να βοηθήσουν τους άντρες. Ανάμεσα σε αυτά ήμουν και εγώ. Ξαφνικά, σε ηλικία 17 ετών, έπαιξα δύο αγώνες πλέι οφ, με τη Δάφνη, για 40 λεπτά και τα πήγα πολύ καλά. Το καλοκαίρι δούλεψα αρκετά, ήρθε η επόμενη σεζόν (2001-2002), ξεκίνησα να παίζω στα φιλικά 20-25 λεπτά, με εξαιρετική ψυχολογία! Ημουν από τα λίγα παιδιά, τα οποία από τα σπλάχνα του Αρη κατάφεραν να παίξουν στη μεγάλη ομάδα. Μια εβδομάδα, όμως, πριν αρχίσει το πρωτάθλημα, ο κ. Γιατζόγλου έφερε τον Ρομπ Ρένφρο και από εκεί που ήμουν το ανερχόμενο ταλέντο, δεν έμπαινα ούτε στην προπόνηση, όχι σε αγώνα του Αρη! Αν έπαιρνα τότε τις ευκαιρίες, που έδειξα πως μου άξιζαν, ίσως να ήταν διαφορετική η καριέρα μου.
Ο Αρης, χωρίς να με ρωτήσει, με έστειλε αργότερα στη Β’ Εθνική. Συνέχισα, για 5-6 χρόνια, σε ομάδες της Α2 και στα 28 μου ο εκπρόσωπός μου, Παναγιώτης Καπάζογλου, με επανέφερε στην Α1, στον ΚΑΟΔ, δίνοντάς μου μια δεύτερη ευκαιρία, την οποία πιστεύω άρπαξα από τα μαλλιά. Αυτό θεωρώ δεύτερο σταθμό στην καριέρα μου.
Ο τρίτος, δεν το συζητώ, και θα το θυμάμαι για μια ζωή, ήταν η άνοδος στην Α1 με τον Ηρακλή. Αυτό που ζήσαμε ήταν ανεπανάληπτο! Βίωσα την απογοήτευση της πρώτης χρονιάς, την αμφισβήτηση, τις αποδοκιμασίες, κλίμα το οποίο αντιστράφηκε με την άνοδο. Εισέπραξα τη μεγάλη χαρά που δώσαμε στους φιλάθλους του Ηρακλή».
Εστιάζοντας περισσότερο στον «Γηραιό»» επισήμανε: «Την πρώτη χρονιά είχα τη στάμπα του πρώην παίκτη του ΠΑΟΚ. Η ομάδα, επιπλέον, δεν τα πήγε όπως ήταν το επιθυμητό και χάθηκε η άνοδος. Καταλαβαίνω και τον κόσμο του Ηρακλή, είναι ταλαιπωρημένος με το ποδόσφαιρο. Θα το θυμάμαι σαν παράσημο το πως από τις αποδοκιμασίες περάσαμε, θα μιλήσω και προσωπικά, στην αποθέωση. Πήρα πολύ αγάπη από πολλούς φιλάθλους του Ηρακλή».
Ο αθλητικός πολιτισμός και το απωθημένο
Θυμήθηκε, ακόμη, τη μια σεζόν που έκανε στο εξωτερικό για τη ρουμάνικη, Ροβινάρι. «Ηταν καλή εμπειρία. Υπήρχε καλό επίπεδο ξένων παικτών κυρίως, είχε πολλά ταξίδια με λεωφορείο, κακό οδικό δίκτυο, κακούς διαιτητές. Θα μείνει, όμως, χαραγμένο μέσα μου η ατμόσφαιρα στα γήπεδα. Χώροι με 3.000-4.000 θέσεις, ασφυκτικά γεμάτοι, με σόου πριν τους αγώνες, με οικογένειες να απολαμβάνουν το θέαμα το οποίο που έβλεπαν. Μετά από νίκη σε εκτός έδρας ματς, κάναμε γύρω θριάμβου και είχαμε την αποδοχή από τους αντιπάλους φιλάθλους».
Όπως, επίσης, και τον σοβαρό τραυματισμό (χιαστούς), που υπέστη στην πρώτη χρονιά του στον ΠΑΟΚ. «Με έριξε ψυχολογικά τον πρώτο μήνα, με πείσμωσε, όμως, πάρα πολύ και επανήλθα σε χρόνο ρεκόρ».
Εχει απωθημένο το ότι δεν αγωνίστηκε στην εθνική ομάδα. «Φόρεσα τη φανέλα με το εθνόσημο, ως μέλος εθνικής ομάδας φοιτητών, αλλά δεν ήταν, ουσιαστικά, επίσημη διοργάνωση. Ημουν και σε προεπιλογή παίδων, αλλά είχα ένα διάστρεμμα, το οποίο με κράτησε πίσω και δεν μπόρεσα να πάω σε ευρωπαϊκό στο Βελιγράδι», είπε.
Κατέληξε ο Κώστας Κακαρούδης καταθέτοντας, δυναμικά, την άποψή του για την κατάσταση που υπάρχει, τη δεδομένη στιγμή, στο ελληνικό μπάσκετ και την Basket League.
«Καταλαβαίνω ότι υπάρχει το κυνήγι του αποτελέσματος, της επιτυχίας, αλλά για ποιό ελληνικό μπάσκετ μιλάμε; Αυτό που έχει 500 θεατές στις κερκίδες; Αυτό που έχει 6 ξένους, οι περισσότεροι από τους οποίους, πριν από 10 χρόνια, δε θα περνούσαν έξω από το γήπεδο; Γιατί να μην μπουν να παίξουν Ελληνες παίκτες; Πρωτάθλημα δε θα πάρει κανείς, θα το πάρει ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός, αν υπάρχει στην Α1. Ακόμη και να το πάρει άλλη ομάδα, δε θα παίξει στην Ευρωλίγκα. Οπότε, ο στόχος των ομάδων είναι τί, το να τερματίσουν στην τέταρτη θέση; Τί θα γίνει με αυτό; Θα εισπράξουν έσοδα τηλεοπτικά, από χορηγούς; Οχι! Γιατί, λοιπόν, να μην υπάρχουν στο ρόστερ 2 Αμερικάνοι και 10 Ελληνες, γιατί να μην υπάρχει υποχρεωτικό χρησιμοποίησης πιτσιρικάδων; Γιατί να μην επενδύουν οι ομάδες σε νέα παιδιά; Θα υπάρχει, με αυτόν τον τρόπο, στήριξη από τους φιλάθλους, θα υπάρχουν, στο γήπεδο, αν μη τι άλλο, οι συγγενείς, οι φίλοι, αυτών των παιδιών. Γιατί να φέρεις τον Αμερικάνο με 1000 δολάρια και να φύγει σε μια εβδομάδα; Το επίπεδο του πρωταθλήματος της Α1 δεν πρόκειται να πέσει χαμηλότερα, πόσο πιο κάτω να πάει; Βάλτε να παίξουν Ελληνες! Θεωρώ απαράδεκτο το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στο ελληνικό μπάσκετ».
Πηγή: Πρακτορείο 104,9
