Το ωραίο κείμενο είναι από το “Cut the Net”:
Όταν ακούμε το όνομα του, στους περισσότερους από εμάς έρχονται ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μία τα φοβερά παιχνίδια απέναντι σε Αμερική και Σλοβενία όπου δεν υπήρχε κανείς άλλος εκτός από αυτόν μέσα στην ρακέτα και από την άλλη οι διάφορες ιστορίες που μαθαίνουμε κατά καιρούς για τα σουβλάκια, τις τυρόπιτες και τα παραπάνω κιλά.
Ευλογημένος με περίσσια δύναμη, ταχύτατος για το ύψος και το βάρος του, ήξερε να τοποθετεί τόσο καλά το σώμα του που μπορούσε να πετάξει οποιαδήποτε στιγμή, οποιονδήποτε αμυντικό εκτός φάσης. Σίγουρα ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης θα μπορούσε να πετύχει πολλά περισσότερα στην καριέρα του, να χάσει τα παραπάνω κιλά, να πείσει μια ομάδα να προσαρμοστεί πάνω του και όχι το αντίθετο και αυτή την στιγμή να διεκδικεί επί ίσοις όροις τον τίτλο του κορυφαίο Έλληνα Center. Δεν το έκανε όμως και αυτό είναι δική του υπόθεση. Ναι είχε πολλές αδυναμίες σαν παίκτης και άνθρωπος.
Η μεγαλύτερη του ήταν ότι αποφάσισε να γίνει περισσότερο το 2ο και λιγότερο το 1ο. Τον θυμάμαι να εξοργίζεται και να ανεβαίνει στις κερκίδες όταν κάποιος ανεγκέφαλος έβρισε τα παιδιά του. Τον θυμάμαι να σηκώνει το μεσαίο του δάχτυλο σε ένα ολόκληρο γήπεδο που τον έκρινε για την εμφάνιση του.
Θυμάμαι τον Γιάννη να λέει για τον Σοφοκλή (πόσο ωραίο που και τους 2 τους αναγνωρίζουμε μόνο με το μικρό τους) ότι τον βοήθησε χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα. Ότι του είπε πως αν θέλει να παίξει μπάσκετ αυτός θα φροντίσει να το κάνει. Ένας άνθρωπος με όλη την σημασία της λέξης, με τα καλά και τα κακά του, παγιδευμένος στο σώμα ενός γίγαντα, παγιδευμένος σε μια κοινωνία που περιμένει μια λάθος πάσα, μια κακή άμυνα, ένα χαζό φάουλ για να τον δείξει με τον δάχτυλο της και να πει “βγάλε έξω τον χοντρό”.
Θυμάμαι την συγκίνηση που ένιωσα όταν “κερδίσαμε” τους Αμερικάνους. Δεν νικήσαμε εμείς τότε, δεν κάναμε τίποτα για να μας αξίζουν τα τραγούδια και οι διθύραμβοι. Αυτοί που το έκαναν ήταν μια ομάδα 12 ατόμων (και άλλων τόσων στους πάγκες και στα παρασκήνια) που έχυσαν αίμα και ιδρώτα στα παρκέ της Σαιτάμα. Δικιά τους ήταν η νίκη.
Πιο έντονα από τον ημιτελικό, θυμάμαι τον τελικό με τους Ισπανούς. Τότε που μας διέλυσαν. Τότε που οι 12 εκείνοι παίκτες δεν ήταν πια ήρωες. Τότε που ένιωσα ντροπή όταν περίπου 50 άτομα που ήταν μαζί με μένα και τον πατέρα μου στο καφενείο που βλέπαμε το παιχνίδι φώναζαν “Βγάλε τον χοντρό έξω, στείλτον πίσω στο χωριό του.” Εκείνο το συναίσθημα, εκείνη η ντροπή ήταν όλη δική μας.
Χρόνια πολλά Σοφοκλή.