Το αφιέρωμα του Cut the Net, από ανάρτηση του Ημίθεος 1908:
“Ήμουν ο rookie του, έπρεπε να κάνω τα πάντα γι’αυτόν. Μια μέρα στην προπόνηση, είχα εκνευριστεί με όλα αυτά και του είπα, “Χέσε μας, δεν κάνω τίποτα από αυτά που λες”, με κοίταξε και μου είπε, “Μικρέ δεν έχεις πετύχει ακόμα τίποτα σε αυτή την Λίγκα και προσπαθείς να μου πεις τι να κάνω; Πρέπει να πληρώσεις, όπως πλήρωσα κι εγώ”. Του είπα στα ίσια “Και τι θα κάνεις για αυτό, δεν πληρώνω τίποτα.” Έτσι, με έπιασε από τον λαιμό, μου έκανε κεφαλοκλείδωμα, εκεί μπροστά σε όλους στην προπόνηση, και λίγο πριν λιποθυμήσω με αφήνει και μου λέει. “Αν χρειάζεται να σε δέρνω κάθε φορά για να με ακούς, θα το κάνω.””
-Gary Payton για τον Xavier McDaniel.
Ο Xavier ήταν η 4η επιλογή στο Draft του 1984. Ήταν ένας παίκτης που πραγματικά είχε δυνατότητες. Ήταν αρκετά γρήγορος για να παίζει στο 3 και αρκετά δυνατός για να καλύπτει μερικά λεπτά στο 4. Ένας παίκτης που στα 5 χρόνια που έμεινε στο Seattle σκόραρε 4 χρονιές πάνω από 20 πόντους ανά παιχνίδι.
Ο X-Man, όπως ήταν το παρατσούκλι του πέρασε τα καλύτερα του χρόνια με τους Sonics, σκόραρε, κατέβαζε rebounds αλλά για αυτό που ήταν διάσημος, αυτό που τον έκανε πραγματικά επιθυμητό σε κάθε ομάδα contender ήταν η προσωπικότητα του, η τρέλα του και το ξύλο που, καμιά φορά, έδινε.
Ο McDaniel ήταν ένας πραγματικός enforcer. Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, δεν δεχόταν από κανέναν το παραμικρό. Ο τρόπος που σε κοιτούσε, το ξυρισμένο κεφάλι του, ο τρόπος που επιτεθόταν στο καλάθι, όλα σου έβγαζαν έναν σκληρό, θηριώδη τύπο που δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να σε κατασπαράξει. Ο Xavier ήταν όλα αυτά αλλά και κάτι παραπάνω. Νοιαζόταν για τους συμπαίκτες του, αγαπούσε το παιχνίδι, ήταν τρελός και παρέμεινε τρελός μέχρι και το τέλος της καριέρας του.
Στο πέρασμα του από τον Ηρακλή, έκανε πράγματα και θαύματα με την φανέλα του γηραιού και έμεινε στο μυαλό των οπαδών της ομάδας ως ένας από τους κορυφαίους που πέρασαν ποτέ. Ο από σήμερα, 56αρης McDaniel έχει ακούσει τα χίλια μύρια, έχει χαρακτηριστεί “το πιο κακό παιδί”, άγριος, βρώμικο, αλλά αν κάτι είναι σίγουρο για τον Xavier είναι ότι είχε τεράστια καρδία και κότσια. Στην τελική πάντως, δεν νομίζω ότι τον νοιάζει και πολύ πως τον αποκαλούσαν στην καριέρα του, ήταν αρκετά τρελός και ικανός για να κάνει πάντα αυτό που θέλει.
