Μία εξαιρετική συνέντευξη του Αργύρη Μαυροβουνιώτη από τον συνάδελφο Γιάννη Σαλεπάκη, για το sdna.gr:
Πως είναι η καθημερινότητα ενός γιατρού και επαγγελματία αθλητή;
«Η καθημερινότητα φέτος είναι διαφορετική. Εργάζομαι σε μια πανεπιστημιακή κλινική, είμαι από τις οχτώ το πρωί στο νοσοκομείο. Το πρωί ενημερωνόμαστε για την κατάσταση των ασθενών, αλλάζουμε τα τραύμα και παρέχουμε τις απαραίτητες βοήθειες.
Υπάρχει και στο νοσοκομείο ροτέισον άλλοι πηγαίνουν στο χειρουργείο, στα εξωτερικά ιατρεία και όταν είναι εφημερεύον το νοσοκομείο κάποιοι πηγαίνουν στα επείγοντα. Το μεσημέρι υπάρχει λίγος χρόνος για ξεκούραση, βέβαια εγώ πολλές φορές πρέπει να πάω να δουλέψω με βάρη στο γυμναστήριο. Το απόγευμα κάνω προπόνηση με την ομάδα και σε συνεργασία με τον προπονητή μπορεί να δουλέψουμε λίγο ξεχωριστά.
Το βράδυ επιστρέφω στο σπίτι για ξεκούραση και για διάβασμα, ώστε να είμαι έτοιμος για την επόμενη ημέρα. Όταν υπάρχει χρόνος μπορεί να κάνω κάποια χαλαρή βόλτα».
Υπάρχουν κενές ώρες μέσα στην ημέρα;
«Κενές ώρες υπάρχουν αλλά είναι λίγες. Σε αυτές τις κενές ώρες που έχω μπροστά μου, προσπαθώ να ξεκουράζομαι να περνάω χρόνο με την κοπέλα μου. Σίγουρα υπάρχει χρόνος να κάνεις κάποια χαλαρή βόλτα, εκτός από τις ημέρες που εφημερεύει το νοσοκομείο και πρέπει να είμαι εκεί.
Όταν το νοσοκομείο εφημερεύει δεν μπορώ να κάνω προπόνηση. Αλλά όσο μπορώ προσπαθώ να βολέψω έτσι το πρόγραμμα, ώστε να μην χάνω και τις προπονήσεις. Όμως υπάρχουν μια με δύο προπονήσεις, μέσα στον μήνα που δεν μπορώ να ακολουθήσω. Είναι κάτι που γνωρίζουν στον Ηρακλή και έχουμε συμφωνήσει από την αρχή».
Υπάρχει κατανόηση από τις ομάδες που έχεις συνεργαστεί για την επαγγελματική σου καριέρα;
«Υπάρχει κατανόηση και από την ομάδα αλλά περισσότερο από το νοσοκομείο, αυτό συμβαίνει περισσότερο γιατί οι αγωνιστικές υποχρεώσεις αλλάζουν εβδομαδιαίως. Αντίθετα στο νοσοκομείο πρέπει να βγάλω ένα μηνιαίο πρόγραμμα αλλά οι συνάδελφοι μου, δείχνουν μεγάλη κατανόηση και υπάρχει πρόθεση ώστε να βοηθήσει ο ένας τον άλλο.
Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι όταν αλλάζει το πρόγραμμα των αγωνιστικών, αλλιώς υπάρχει κατανόηση και από την ομάδα και μεταξύ των συναδέλφων».
Έχεις συναντήσει στο νοσοκομείο ανθρώπους που σε αναγνωρίζουν ως αθλητή;
«Συναντάω αρκετούς ανθρώπους. Ο Ηρακλής είναι μια μεγάλη ομάδα με ιστορία και αρκετό κόσμο. Έρχονται πολλές φορές με ρωτάνε πράγματα, έχουν και στο μυαλό τους την ομάδα των προηγούμενων χρόνων που πρωταγωνιστούσε σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Επίσης μου έχει κάνει εντύπωση πως πολλοί από το προσωπικό του νοσοκομείου, βλέπουν βόλεϊ και ρωτάνε πήγαμε καλά δεν πήγαμε καλά και διάφορα άλλα».
Φαίνεται ότι ζήσεις τα παιχνίδια με μεγάλο πάθος, ισχύει το ίδιο και στο χώρο της ιατρικής;
«Η ιατρική είναι δέσμευση ζωής, δεν γίνεται να είσαι χαλαρός. Πρέπει να τρέξεις, ειδικά στην αρχή και στα χρόνια της ειδικότητας που είναι πολύ δύσκολα. Θα πρέπει να θες το κάνεις πραγματικά και να θες να βοηθήσεις τον συνάνθρωπο σου.
Κάθε ώρα που περνάει θα πρέπει να την εκμεταλλεύεσαι ώστε να γίνεσαι καλύτερος. Το ίδιο ισχύει και στις προπονήσεις στο βόλεϊ, να δίνεις το 100% ούτως ώστε να είσαι έτοιμος στον αγώνα και να κάνεις τα πράγματα πιο εύκολα για εσένα.
Προσπαθώ να παίζω με πάθος, με βοηθάει στους αγώνες. Με το πάθος μπορείς να καλύψεις ακόμα και τις αδυναμίες σου και να φτάσεις να κοιτάξεις τον οποιονδήποτε αντίπαλο. Νομίζω ότι το πάθος και η αγωνιστικότητα είναι ένα από τα στοιχεία που ξεχωρίζουν τον Ηρακλή, γιατί είναι κάτι που πρέπει να το βγάζουμε ομαδικά για να πετύχουμε πράγματα.
Φέτος η χρονιά δεν ξεκίνησε εύκολα για εμάς, έφυγαν κάποιοι αξιόλογοι παίκτες που ήρθαν στην αρχή. Αλλά συμφωνήσαμε μεταξύ μας και είπαμε προχωράμε. Περνάμε καλά στο γήπεδο και υπάρχει καλό κλίμα.
Η διοίκηση κάνει μεγάλο αγώνα να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του παρελθόντος και ο κόουτς είναι συνδετικός κρίκος όλης αυτής της προσπάθειας».
Πότε ένιωσες μεγαλύτερη πίεση και άγχος, όταν φόρεσες την στολή του γιατρού ή στο επαγγελματικό σου ντεμπούτο;
«Για να φτάσεις να παίξεις στην πρώτη ομάδα βόλεϊ, έχεις περάσει ένα έξι με οχτώ χρόνια προετοιμασίας στα τμήματα υποδομής. Όλα αυτά σε προετοιμάζουν. Στην ιατρική περνάς έξι χρόνια στη σχολή, με αρκετό διάβασμα.
Οπότε και στα δύο υπάρχει χρόνος και η απαραίτητη προετοιμασία για να είσαι έτοιμος, όταν θα βρεθείς απέναντι από έναν ασθενή που θα κρέμεται από τα χείλη σου για να πάρει οδηγίες ή να μπεις στον χειρουργείο.
Το βόλεϊ ας μην ξεχνάμε ότι είναι απλά ένα παιχνίδι, ενώ στην ιατρική μπορεί να κρίνεται ακόμα και μια ζωή. Σε κανένα από τα δύο δεν πρέπει να υπάρχει άγχος όταν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις».
Συνάντησες ποτέ κάτι που να σε σόκαρε στο νοσοκομείο;
«Υπάρχουν κατά καιρούς περιστατικά που σκέφτεσαι πως από μια απροσεξία μπορεί να αλλάξει η ζωή κάποιου άρδην. Εμείς κυρίως έχουμε να κάνουμε με τραύματα, μετά από ατυχήματα και καταλαβαίνεις ότι μια απροσεξία του τύπου “είχα πιει ένα ποτό, ήμουν ξενυχτισμένος” μπορεί να στοιχίσει μια ζωή ή ακόμα και την ποιότητα ζωής κάποιου.
Ωστόσο εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει χρόνος για δεύτερες σκέψεις, πρέπει να σκεφτείς γρήγορα και να κάνεις το καλύτερο δυνατό».
Σε έχουν βοηθήσει οι σπουδές στην καθημερινότητα σου και στην γενικότερη ζωή σου;
«Από την αρχή στην ζωή μου είχα πρόγραμμα δεν υπήρχε, κάτι που άφηνα. Το γεμάτο πρόγραμμα και οι πολλές υποχρεώσεις σε κάνουν πιο υπεύθυνο κάτι που πρέπει να μας χαρακτηρίζει σαν βολεϊμπολίστες, γιατί το άθλημα μας είναι από τα πιο ομαδικά.
Το βόλεϊ είναι από τα πιο εγκεφαλικά αθλήματα, πρέπει σε δευτερόλεπτα να αντιδράσεις σε ενέργεια του αντιπάλου και να σχεδιάσεις την δικιά σου ενέργεια, πρέπει να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση όπως και στην ιατρική. Πρέπει να είσαι συνεχώς δίπλα στον ασθενή».
Ήταν πιο δύσκολη η διαδρομή για να μπεις στο πανεπιστήμιο ή τώρα που είσαι στη φάση της ειδικότητας;
«Ήταν δύσκολο να μπεις στο πανεπιστήμιο. Η εκπαίδευση που δέχονται οι Έλληνες μαθητές και οι εξετάσεις συγκριτικά με άλλες χώρες είναι πολύ υψηλής δυσκολίας. Πλέον όμως στην φάση της ειδικότητας, πρέπει να δώσεις πολύ σημαντικές και δύσκολες εξετάσεις αλλά ταυτόχρονα έχεις και τις υποχρεώσεις της δουλειάς, νομίζω ότι αυτή η φάση της ειδικότητας είναι πιο δύσκολα».
Σου έχει τύχη να βοηθήσεις κάποιον συμπαίκτη σου ή αντίπαλο κατά την διάρκεια ενός αγώνα;
«Όχι, δεν έχει τύχει. Μόνο μια φορά έχει τύχει να ανατάξω ένα εξαρθρωμένο δάχτυλο, είναι τραυματισμοί απλοί που ο καθένας έμπειρος αθλητής μπορεί να βοηθήσει».
Τι θυσίες χρειάστηκε να κάνεις για να καταφέρεις να συνδυάσεις σπουδές και βόλεϊ;
«Χρειάστηκαν θυσίες και από εμένα και από την οικογένεια μου. Που άλλαζαν το πρόγραμμα τους, για να με πάνε σε κάποιο γήπεδο ή αργότερα να μου παρέχουν το αυτοκίνητο για να μπορώ να μετακινούμε. Όπως και από την κοπέλα μου, που συμβαδίζει με το πρόγραμμα μου με αποτέλεσμα να πρέπει να στερηθούμε κάποιες εξόδους.
Η καθημερινότητα είναι κάπως διαφορετική πρέπει να στερούμε κάποια πράγματα γιατί είναι διπλή η επαγγελματική ιδιότητα. Αλλά έτσι έμαθα από μικρός και έτσι θα συνεχίσω».
Υπήρξε ημέρα που να γύρισες στο σπίτι και να είπες δεν μπορώ άλλο πρέπει να διαλέξω κάτι από τα δύο;
«Υπάρχουν και αυτές οι κακές ημέρες που λόγω της κούρασης, επηρεάζεσαι και πνευματικά. Προσπαθώ όσο μπορώ να κρατάω άμυνα και να αντιστέκομαι, θέλω να ξεκουράζομαι καλά ώστε να αποφεύγω αυτές τις ημέρες.
Όταν θα έρθει η μέρα να διαλέξω ένα από τα δύο θα είναι το βόλεϊ γιατί όλοι ξέρουμε πως η αθλητική μας ιδιότητα θα τελειώσει κάποτε. Αλλά δεν θέλω να το σκέφτομαι ακόμα».
Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν νιώθεις δικαιωμένος για τις θυσίες που έκανες;
«Σαφέστατα, δεν νομίζω να νοσταλγήσω τους καφέδες που έχασα. Ο στόχος μου είναι να κάνω όσο το δυνατόν μπορώ περισσότερα ταξίδια, να γνωρίσω κουλτούρες από διάφορα κράτη. Αν μου λείπει κάτι είναι αυτό, λόγω του αυξημένου προγράμματος.
Αλλά αυτά που έχω ζήσει με το βόλεϊ, δεν συγκρίνονται έχω κάνει φίλους ζωής μέσα από το άθλημα. Όπως επίσης και στην ιατρική, έχω γνωρίσει φίλους και νιώθω τυχερός που τα έχω ζήσει όλα αυτά».
Μπορεί η μόρφωση να βοηθήσει τον αθλητισμό να κάνει το βήμα παραπάνω;
«Είναι απαραίτητο στοιχείο η μόρφωση για κάποιον που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό. Δεν φτάνει μόνο η σωματική διάπλαση και τα προσόντα.
Η μόρφωση δεν σημαίνει ότι πρέπει να βγάλω το πανεπιστήμιο και να σπουδάσω, είναι πολλά πράγμα. Το να διαβάσεις ένα βιβλίο τα νέα, μια εφημερίδα και να προσπαθείς να επεκτείνεις τους ορίζοντες σου. Όλα αυτά σε κάνουν να βλέπεις πιο σφαιρικά και σε συμπληρώνουν σαν άνθρωπο. Γενικότερα βοηθάνε να ανταπεξέλθεις στις δύσκολες στιγμές σου.
Πιστεύω ότι το μοντέλο μόνο παίκτης αρχίζει να καταργείται. Η καριέρα του αθλητή έχει ημερομηνία λήξης θα πρέπει τα παιδιά που ασχολούνται να κάνουν και κάτι άλλο».
Τι θα συμβούλευες κάποιον που ξεκινάει σήμερα την καριέρα του στο βόλεϊ;
«Να το ζήσει όσο μπορεί περισσότερο στις προπονήσεις, να δεθεί με όσους περισσότερους ανθρώπους. Να ακούει περισσότερο και να μιλάει λιγότερο. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αφήσει το σχολείο, γιατί πάντα υπάρχει χρόνος, ειδικά όταν είσαι παιδί. Πρέπει να το χαίρεται αυτό που κάνει γιατί αν δεν το χαίρεται δεν θα φτάσει ποτέ ψηλά.
Πάντα χρησιμοποιούμαι το ρήμα παίζω (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, κτλ). Πρέπει να χαιρόμαστε με αυτό που κάνουμε και να το ζούμε. Αν τα κάνεις όλα θα πετύχει τα όνειρα του. Η ευχαρίστηση που σου προσφέρει μια νίκη ή ακόμα και να βρίσκεσαι μαζί με τους συμπαίκτες σου δεν υπάρχει».
Ποίο είναι το μυστικό για να πετύχεις τους στόχους σου;
«Πρέπει να το θέλεις πολύ, εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό και έλεγα θέλω να γίνω γιατρός, πάντα φανταζόμουν τον εαυτό μου να γίνεται γιατρός. Όσο αναφορά το βόλεϊ, έχω καταγωγή από το Αιγίνιο και εκεί πέρα ο Δημήτρης Αυλίδης ο πρόεδρος μας είχε μαζέψει και μας είχε βοηθήσει να ασχοληθούμε το άθλημα.
Όταν μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη ασχολήθηκα και με το ποδόσφαιρο αλλά με κέρδισε το βόλεϊ. Η θέληση σε βοηθάει να ανταπεξέλθεις στις απογοητεύσεις που θα βρεις μπροστά σου».
Πηγή: sdna.gr
