Επιτρέψτε μου το στοιχείο της προσωπικής κρίσης στις παρακάτω αράδες…
Προσωπικώς, λοιπόν, κάθε άλλο παρά υπέρμαχος της βίας τυγχάνω, υπό οποιαδήποτε έννοια του όρου. Η βία δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ ως λύση σε τίποτε.
Όμως, όταν όλες οι συνιστώσες μιας συνθήκης σου αφαιρούν με βάναυσο τρόπο κάθε αίσθηση δικαίου και αξιοπρέπειας, δεν μπορείς παρά να αντιδράσεις, ακριβώς για να πάψεις αυτήν την προσβολή, που υφίστασαι και να ακυρώσεις την ασκούμενη προς εσένα βία.
Κι όταν εκείνοι, οι οποίοι οφείλουν να το πράξουν με πειθαρχικά μέτρα… «το παίζουν Σουηδοί» κι όταν ένας ολόκληρος κόσμος, ένας Σύλλογος προσβάλλεται από την εκτοξευόμενη χυδαιότητα, το μόνο που σου απομένει είναι να αντιδράσεις…
Και χθες, στη Μίκρα, αντιλήφθηκε και ο τελευταίος των Ηρακλειδέων ότι αυτή η μέγιστη ομάδα, που έμαθε βόλεϊ στο πανελλήνιο, ακόμη και στα τόσο κάτω της, ακόμη και χωρίς ευρώ στη τσέπη, διαθέτει το προνόμιο να διατηρεί στη διοίκησή της «κερκιδάτους» Ηρακλειδείς…
Είδαν ότι υπάρχει ένας πρόεδρος, ο οποίος μπορεί και μόνος να ζητήσει το λόγο κόντρα στη χυδαιότητα, όταν η ομάδα του δεν προστατεύεται.
Όταν σου αφαιρούν κάθε νόμιμη δυνατότητα προστασίας και σε προσβάλλουν με τόσο απροσχημάτιστο και βάναυσο τρόπο.
Για αυτό ο Μάκης Καλαϊτζίδης αποτελεί κέρδος για τον Ηρακλή του σήμερα…