Όπως ακριβώς το είπε, μετά τον αγώνα στο Κλειστό της Καλλιθέας, ο Γιάννης Καστρίτης: «Θα έρθουν και άλλες μεγάλες νίκες για εμάς, όπως και σημαντικές αποτυχίες…».
Ωστόσο, αυτή η νίκη στη Ρόδο, ήταν πράγματι μία σημαντική επιτυχία, πέρα από κάθε αμφιβολία.
Μέσα στην έδρα μιας ομάδας, ισόβαθμής βαθμολογικά μέχρι την ώρα της αναμέτρησης και ιδιαίτερα δυνατής στο σπίτι της.
Και, κυρίως, έναντι μιας ομάδας με γεμάτο ρόστερ στη θέση «5», ενώ ο Ηρακλής ήταν υποχρεωμένος να αγωνιστεί χωρίς τον Γκάρετ, με όποιον τεχνικό προβληματισμό δημιουργεί αυτή η έλλειψη.
Μάλιστα, ο Ημίθεος έφτασε στο «διπλό» διά πυρός και σιδήρου, κρατώντας μέχρι τέλους το προβάδισμα, μολονότι δεν έκανε αυτό, το οποίο πρέπει να αποτελεί βάση του για κάθε επιτυχία, το να παίξει, δηλαδή, αποτελεσματική άμυνα.
Αντιπαρήλθε και του έντονου… «σπρωξίματος» της διαιτησίας προς τον αντίπαλο στο τέλος του αγώνα, όταν ο τελευταίος πάσχιζε να προλάβει τους φιλοξενούμενους στο σκορ…
Η σημαντική, πάντως, αυτή επιτυχία είχε τους εμφανείς και αφανείς ήρωές της.
Είχε τον «χερά» Θόδωρο Ζάρα να «βγάζει μεροκάματο» με τον τρόπο, που εκείνος γνωρίζει και να αναδεικνύει την πολύτιμη παρουσία του στην ομάδα.
Είχε τον – πραγματικά μπασκετικά αξιαγάπητο – Τζαμάλ Σούλερ να υποβοηθά σε σημαντικό βαθμό στο σκοράρισμα, την ίδια ώρα, κατά την οποία δεν παρέλειπε να προσφέρει όλα αυτά, τα οποία προσφέρει σε κάθε αγώνα («σκυλίσια» άμυνα, ασίστ, ριμπάουντ).
Είχε, όμως και τον νεοφερμένο Μιλένκο Τέπιτς, ο οποίος κατέδειξε ότι θα είναι το αφανές πολυεργαλείο του Καστρίτη. Μόνο όσοι δεν τον έχουν παρακολουθήσει αγωνιστικά, μπορεί (παραπλανημένοι) να θεωρούσαν ότι ήρθε στο Ιβανώφειο ο νέος… Γκρμπόβιτς, καθώς πρόκειται για έναν παίκτη, που κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο πολύ καλύτερα από το να σκοράρει.
Παίκτης του κόουτς, χρειάστηκε να παίξει για μεγάλο διάστημα στο «4» και τα πήγε θαυμάσια, παίζοντας άμυνα, σκρινάροντας, πασάροντας, κλέβοντας, παίρνοντας ριμπάουντ και πετυχαίνοντας πέντε υπερπολύτιμους πόντους, όταν η μπάλα έκαιγε στο τέλος.
Και θα είναι ο ξένος του ρόστερ, ο οποίος θα προσφέρει πολλά και θα πρωταγωνιστεί με τον δικό του τρόπο, έναν τρόπο, τον οποίο αντιλαμβάνεται και εκτιμά – ίσως – μόνο η τεχνική ηγεσία…
Τέλος, αφανής ήρωας αναδείχθηκε και ο Βασίλης Καββαδάς, ο οποίος, μολονότι προέρχεται από μια κενή αγωνιστικά χρονιά, διαρκώς ανεβαίνει και αναδεικνύεται σε πύργο του Ηρακλή, καταφέρνοντας να αντιμετωπίσει την πλειάδα των αντίπαλων ψηλών…
Υ.Γ. Δεν πέρασε απαρατήρητο το υψηλό συναίσθημα “we feeling” (της αίσθησης του «εμείς», που λέει και η Κοινωνική Ψυχολογία), το οποίο ανέδειξε το σύνολο της «κυανόλευκης» αποστολής στη Ρόδο, με τον πάγκο να στήνει κερκίδα στα πέριξ του παρκέ και όλους να δείχνουν ενωμένοι σαν γροθιά… Προχωράμε, όπως το είπε ο κόουτς… Και για τα καλά και για τα δύσκολα…