Σε μια χώρα που η ποδοσφαιρική ομοσπονδία πριν την έναρξη του εθνικού πρωταθλήματος, αναγνωρίζει πως μια ομάδα βρίσκεται σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης, αλλά την τιμωρεί τον μήνα Μάιο για χρέη που υπήρχαν από τότε.
Σε μια χώρα που συντηρεί ένα περίεργο παζάρι ΑΦΜ, στις πλάτες ιδεών με υπερ-εκατονταετή ιστορία.
Η πόλη πρέπει να προφυλάξει ένα πολύτιμο πολιτισμικό και αθλητικό περιουσιακό της στοιχείο από την απαξίωση.
Η πόλη πρέπει να σταθεί σύμμαχος στο δύσκολο και μοναχικό δρόμο που διάλεξε και ακολουθεί εδώ και χρόνια ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.
Είναι χρέος της πόλης να χαρίσει στον τεράστιο αυτό σύλλογο, που επιζεί χάρη στο πείσμα και στην τρέλα κάποιων ανθρώπων, ελπίδα.
«Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα ελπίδα
πρωινός ουρανός»