Η απεργία, λόγω απολύτως δικαιολογημένων αιτημάτων, αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου, αρκεί να γνωρίζει πώς και πότε να το χρησιμοποιεί.
Στην περίπτωση των ποδοσφαιριστών του Ηρακλή, το δίκιο είναι με το μέρος του, καθώς (παρά τις επανειλημμένες δημόσιες διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου από τον μεγαλομέτοχο) εξακολουθούν να είναι πολύ πίσω στον τομέα των πληρωμών.
Στην όλη ιστορία, πάντως, υπάρχει ένα τεράστιο και θεμελιώδες «αλλά», το οποίο μας πείθει ότι το ποδοσφαιρικό τμήμα δεν… έπαιξε σωστά τα χαρτιά του, λειτουργώντας καθαρά με το θυμικό και χωρίς επικοινωνιακή τακτική.
Στην ανακοίνωση, την οποία εξέδωσαν παίκτες και επιτελείο, παραδέχθηκαν ότι διατηρούν μέγιστες ευθύνες για την αγωνιστική και βαθμολογική κατάσταση της ομάδας, αποδεχόμενοι το αυτονόητο και μη μπορώντας να κάνουν διαφορετικά, καθώς θα πήγαιναν κόντρα στην απόλυτη πραγματικότητα.
Εφόσον, λοιπόν, βρίσκονται – εκ των πραγμάτων – σε αυτή τη θέση αδυναμίας, έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι όλο το «κυανόλευκο» περιβάλλον – κοινώς ειπείν – «τους έχει στη μπούκα», μπορούσαν να μην εκθέσουν περισσότερο τον εαυτό τους στις άγριες διαθέσεις του κόσμου και να λειτουργήσουν πιο… «ευέλικτα» και διπλωματικά.
Τουτέστιν, να κοινολογήσουν το πρόβλημα, που αντιμετωπίζουν επί τόσο καιρό, μέσω μία ανακοίνωσης, όπως αυτή, την οποία εξέδωσαν και να υπογραμμίσουν ότι αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν το μέτρο της απεργίας, ακριβώς επειδή σέβονται την προσπάθεια της ομάδας για σωτηρία, η οποία βρίσκεται στην κορύφωσή της και αντιλαμβάνονται το μέγεθος της δικής τους ευθύνης στην όλη κατάσταση…
Θα είχαν πετύχει τον στόχο τους να μεταφέρουν στον κόσμο την αλήθεια και να βάλουν για τα καλά στο κάδρο των ευθυνών τον μεγαλομέτοχο, χωρίς, όμως, να επιδεινώσουν επικοινωνιακά τη δική τους θέση και να εκτεθούν…
Ωστόσο, λειτούργησαν με άξονα πορείας το θυμικό, που δεν είναι πάντοτε καλός σύμβουλος…