Από την ίδια την πραγματικότητα επιβεβαιώνονται αυτές, οι σοφές λαϊκές παροιμίες. «Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Πράγματι. Και στον αγώνα με τον Κισσαμικό ο Ηρακλής απέδειξε ότι, αν ο Εμανουέλ Περόνε δεν βρεθεί σε θέση βολής και δεν σκοράρει, τότε – στην καλύτερη των περιπτώσεων – μπορεί να διεκδικήσει την ισοπαλία.
Όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, αυτός ο – δυστυχώς, πολύ λίγος – φετινός Ηρακλής, αρχίζει να θυμίζει εκείνον τον καλαθοσφαιρικό Ηρακλή της εποχής του Ίνγκραμ, όταν η ομάδα είχε πολλές επιτυχίες στα παρκέ, αλλά για να φτάσει στον στόχο της, έπρεπε να φορτώσει με «σαραντάρες» τα αντίπαλα καλάθια ο χαρισματικός Αμερικανός σούτινγκ γκαρντ.
Το ποδόσφαιρο, όμως δεν είναι μπάσκετ και, μάλιστα, μπάσκετ εκείνων των εποχών, όταν ένας «διαστημικός» επιθετικά παίκτης αρκούσε για να πάρει μόνος του έναν αγώνα. Και ο Περόνε, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να… μεταμορφωθεί σε Ίνγκραμ…
Κι ακόμη – ακόμη, ο Ίνγκραμ είχε – σε αρκετές περιπτώσεις – κάποιους συμπαραστάτες, όπως ο Δημήτρης Παπαδόπουλος ή ο Λευτέρης Κακιούσης, να τον βοηθούν στο σκοράρισμα. Ο Αργεντινός δεν βρίσκει τέτοια υποστήριξη.
Με το εμπνευσμένο παιχνίδι του κόντρα στους Κρητικούς, ο 35χρονος φορ έβγαλε, με δύο – τρεις ενέργειες, φάσεις για συμπαίκτη του (κυρίως τον Ρόβα), ενέργειες, τις οποίες ακόμη και «δεκάρι» ολκής θα ζήλευε, αλλά πέρασαν απολύτως αναξιοποίητες.
Βλέπετε, αυτός ο Ηρακλής έχει την απαίτηση ο Περόνε να τραβάει πάνω του όλη την αντίπαλη άμυνα μακριά από την περιοχή, να βγάζει την «μπαλιά – τρύπα», αλλά να είναι ο… ίδιος, που να την υποδέχεται, για να τελειώνει τη φάση…
Κι όσο η ομάδα θα παραμένει εγκλωβισμένη σε αυτήν την απόλυτη αγωνιστική αδυναμία, τόσο η υπόθεση συμμετοχής στη δεκάδα θα δυσκολεύει.
Εφόσον, βεβαίως, θεωρήσουμε ότι, απλώς, «δυσκολεύει». Καθώς ο ρεαλισμός υποστηρίζει ότι έχει καταστεί σχεδόν απίθανη πλέον…