Ναι, αν είναι να προσφέρετε όραμα και προοπτική στην ομάδα και στον κόσμο, με το καλό να το κάνετε. Θα το επικροτήσουμε και θα σημειώσουμε ότι, μέσα σε όλα τα λάθη και τις αστοχίες, αυτή η διοικητική κατάσταση ήταν εκείνη, που έφερε πίσω στον Ηρακλή τον Νίκο Παπαδόπουλο.
Όπως οδηγήθηκαν τα πράγματα, είναι ο μοναδικός προπονητής (ίσως και στον… πλανήτη, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τις ιδιαιτερότητες, που έχουν διαμορφώσει την κατάσταση στην ομάδα), ο οποίος μπορεί να συμμαζέψει την κατάσταση και να σου δημιουργήσει ουσιαστικές και ρεαλιστικές προϋποθέσεις ανόδου την επόμενη αγωνιστική περίοδο.
Διότι διαθέτει όλο το… «κυανόλευκο πακέτο»: «νιώθει» από Ηρακλή και «νιώθει» για τον Ηρακλή, είναι ο επιθυμητός κόουτς του κόσμου του Συλλόγου και έχει αποδείξει εμπράκτως τις ικανότητές του σε τούτη εδώ την ομάδα.
Αλλά… Υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά»… Είναι πολύ «άτιμος» αντιθετικός σύνδεσμος αυτός ο «αλλά». Διότι μετά από αυτόν ακολουθεί το σοβαρό του πράγματος και συνήθως το δύσκολο και το σκληρό…
Αλλά, λοιπόν, για να καταστεί αποτελεσματική και ωφέλιμη για την ομάδα και την προοπτική της αυτή η κίνηση, θα πρέπει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ να συνδυαστεί με άμεση και ραγδαία αλλαγή στον τρόπο του πολιτεύεσθαι στα διοικητικά της ΠΑΕ και του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Με το ίδιο μπάχαλο, με τον κάθε έναν στην ΠΑΕ, ή τον κάθε έναν κοντά στην ΠΑΕ, ή τον κάθε έναν κοντά στην ομάδα να ασκεί περιστασιακά διοίκηση, με το χωριστό «διευθυντήριο» της Μίκρας και το «ναι σε όλα και όλους» της Φιλαδέλφειας, μόνο και μόνο για να υπάρχει ρευστότητα στην εταιρεία, ακόμη και η παρουσία του Νίκου Παπαδόπουλου θα αποβεί – δυστυχέστατα – αναποτελεσματική…
Και θα είναι κρίμα, για λόγους πέραν των δικών του δυνατοτήτων, να «καεί» ένας προπονητής, ο οποίος δεν θα είναι απλώς ο… 5ος της σεζόν, αλλά η χρυσή εφεδρεία του Ημίθεου για τη θέση στην άκρη του πάγκου…
