Όσο προχωρά στη διαδρομή του στο φετινό πρωτάθλημα ο Ηρακλής, τόσο πείθει όσους ασχολούνται μαζί του ότι τα προβλήματα, τα κενά και οι αδυναμίες, που τον ταλανίζουν, εντοπίζονται σε όλο το φάσμα του αγωνιστικού σχηματισμού του.
Αυτό, το οποίο συζητείται έντονα, πλέον, στον περίγυρο των «κυανολεύκων», αλλά και στα διοικητικά κλιμάκια της ΠΑΕ, είναι ότι δεν πρόκειται για ένα αγωνιστικό σύνολο, στο οποίο αρκεί να κάνεις μία ή δύο στοχευμένες και επιτυχημένες μεταγραφικές προσθήκες σε πολύ συγκεκριμένες θέσεις της ενδεκάδας, προκειμένου να πάρει τα πάνω του, αλλά για ένα γκρουπ παικτών, το οποίο νοσεί βαθύτατα.
Όπως χαρακτηριστικά σχολιάζεται (και όχι αδίκως) θα πρέπει κανείς να χαρακτηρίζεται ως εξαιρετικά επιεικής, προκειμένου να καταδείξει έστω και μία θέση, στην οποία αυτή η ομάδα, όπως έχει εμφανιστεί στις οκτώ πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος, δεν απαιτεί προσθήκη ποιοτικής και ουσιαστικής αναβάθμισης. Δυστυχώς, αν ήταν εφικτό, θα απαιτούνταν προσθήκες από το «1» έως το «11»…
Είναι, πλέον σαφές ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών, που επέλεξε ο Παύλος Μυροφορίδης, «πρόδωσαν» την τυφλή εμπιστοσύνη, που τους έδειξε, καθώς ήρθαν στον Ημίθεο απολύτως απορρυθμισμένοι αγωνιστικά και – προφανέστατα – σε μία κακή στροφή της καριέρας τους.
Ωστόσο, επειδή δεν είναι δυνατόν στην παρούσα φάση να πραγματοποιηθούν μαζικές μεταγραφικές κινήσεις και να αλλάξει όλος ο βασικός κορμός, ο προβληματισμός διογκώνεται και ο βαθμός δυσκολίας μεγιστοποιείται, ως προς το πώς μπορεί να εξυπηρετηθεί η προσπάθεια ανάκαμψης της ομάδας, μέσω των μεταγραφικών επιλογών του Ιανουαρίου και αυτό – ομολογουμένως – αποτελεί ένα τεράστιο και εξαιρετικά κρίσιμο ζητούμενο…