Το καλοκαίρι του 2010 ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος, μολονότι είχε ηλικιακό μέλλον μπροστά του ως τερματοφύλακας στα 34 του, για την ποδοσφαιρική πιάτσα ήταν (λίγο – πολύ) τελειωμένος.
Οι μαγνητικές στη μέση του επέμεναν ότι, όσοι πίστευαν κάτι τέτοιο, μάλλον είχαν δίκιο. Το θεμελιώδες, όμως στην όλη ιστορία ήταν ότι δεν το πίστευε εκείνος. Και ήθελε να βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό του. Και αυτό ήταν ότι, αν έβρισκε μία ομάδα, στην οποία «γούσταρε» να παίξει, θα τα κατάφερνε.
Είδε τον Ηρακλή ως ευκαιρία και πρόκληση. «Μεγάλος Σύλλογος, αλλά και μεγάλη οικογένεια. Εδώ, θέλεις να παίζεις», έλεγε από την αρχή της παρουσίας του στον Ημίθεο. «Εγώ πιστεύω σε μένα και πιστεύω και στον Ηρακλή. Δεν πρόκειται να υπογράψω συμβόλαιο. Θα πληρώνομαι με το παιχνίδι. Όσο παίξω θα πληρωθώ. Δεν έρχομαι για να γίνω αργόμισθος», εξήγησε στη διοίκηση της ομάδας και το στοίχημά του άρχισε να «τρέχει»…
“Pay per play”, λοιπόν, επέβαλε ο ίδιος ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος στη σχέση του με τον Ηρακλή. Έντιμα, μπεσαλίδικα και κιμπάρικα. Και συνάντησε έναν μέγιστο συμπαραστάτη σε αυτήν την προσπάθεια, που άρχιζε από το καλοκαίρι του 2010, για να κερδίσει το προσωπικό στοίχημά του.
Ήταν ο Φώτης Γκιζέλης, ο προπονητής τερματοφυλάκων της ομάδας, ο οποίος στάθηκε δίπλα του, από την προετοιμασία μέχρι τον τελευταίο αγώνα, προγυμναστής, αρωγός, ψυχολογικός συμπαραστάτης και ποδοσφαιρικός πατέρας. «Στον Φώτη και στη δουλειά, που κάναμε μαζί, αλλά και στην ψυχολογική στήριξη, που μου έδωσε, οφείλω πολλά», έλεγε τότε ο διεθνής τερματοφύλακας.
Ήταν μια σχέση, η οποία τον βοήθησε να κερδίσει το στοίχημα και μάλιστα με το παρά πάνω, καθώς ήταν βασικός, «έβγαλε» 28 παιχνίδια και πραγματοποίησε μία από τις κορυφαίες σεζόν της καριέρας του, όντας ο εκ των κορυφαίων «κυανολεύκων» εκείνη της σεζόν. Αγαπήθηκε από την κερκίδα και «ένιωσε» από Ηρακλή. Πήρε το στίγμα της «κυανόλευκης» οικογένειας. Τελείωσε τη χρονιά, όπως την άρχισε: κιμπάρικα. Έφυγε σαν κύριος, όπως ήρθε, καθώς η ομάδα αμέσως μετά διαλύθηκε, «κερδίζοντας» το δεύτερο αστέρι, που της «χάρισε» η διαπλοκή του σάπιου ποδοσφαιρικού συστήματος…
Και τώρα, το νέο μεγάλο στοίχημα του Δημήτρη Ελευθερόπουλου, ήδη ενεργοποιήθηκε και άρχισε να «τρέχει». Όχι κάτω από τα «κυανόλευκα» γκολπόστ, αυτήν τη φορά, αλλά στην άκρη του «κυανόλευκου» πάγκου.
Και ως προπονητής, ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος λέει «ναι» σε ένα προσωπικό στοίχημα, επειδή αφορά άμεσα την εμπλοκή του με τον Ηρακλή. «Δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη όταν σε καλεί αυτή η ομάδα να προσφέρεις, από οποιοδήποτε πόστο», έλεγε χθες στον Παύλο Μυροφορίδη.
Και γνωρίζει ότι εδώ θα συναντήσει και πάλι τον θερμό συμπαραστάτη και καθοδηγητή του εκείνης της σπουδαίας σεζόν. Ο Φώτης Γκιζέλης θα είναι δίπλα του, σε μια «επανασύνδεση» με διαφορετικούς ρόλους. Ο – τότε – τερματοφύλακας θα είναι ο head coach και ο τότε προπονητής, ο νυν τεχνικός συνεργάτης του, επιφορτισμένος να προπονεί τους τωρινούς τερματοφύλακες της ομάδας.
Αλλά θα είναι μαζί και αυτό δεν αλλάζει…