Σήμερα, 30 Ιουλίου και έτος 2018, έφερα στην επιφάνεια του μυαλού μου εικόνες απ’ το μακρινό παρελθόν. Εικόνες απ’ τον Ηρακλή, απ’ την σχολική και εφηβική ζωή μου, εικόνες από εμένα και απ’ ό,τι με αποτελεί και με συμπληρώνει. Βουτιά στα δύσκολα ουσιαστικά. Βουτιά στα περασμένα, αλλά ποτέ ξεχασμένα. Εκεί που δε σε νοιάζει αν έχεις σωσίβιο, δε σε νοιάζει αν πνιγείς. Έτσι κι αλλιώς, ο πνιγμός δεν είναι μεγάλης διάρκειας, είναι μόνο συγκεκριμένης χρονικής στιγμής.
Ο Ηρακλής είναι μέρος της ζωής μου, της καθημερινότητάς μου, της οντότητάς μου. Βρίσκεται και στις 24 ώρες, μόνιμη σκέψη και έγνοια. Είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα, κάτι πολύ παραπάνω. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου. Είναι η ομάδα που επέλεξα μόνη μου και είμαι υπερήφανη γι’ αυτό. Υπερήφανη αφενός γιατί έκανα την σωστή επιλογή και αφετέρου, επειδή έκανα την ιδιωτική μου επιλογή. Σωστή επιλογή με βάση, τις πεποιθήσεις μου, πολιτικές, κοινωνικές γενικότερα. Δεν θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο, πέρα από Ηρακλής. Μια καθαρή και τίμια ομάδα, που βάζει την καθαρότητάς της πάνω απ’ το προσωπικό συμφέρον της, με αποτέλεσμα τρεις φορές να τον έχουν ρίξει στα χαρτιά παρανόμως.
Είναι ο φίλος μου, το παρεάκι μου, ο λόγος που είμαι σήμερα εδώ. Κάποιους μπορεί να τους παραξενεύουν κάπως τα λεγόμενά μου, μα είναι η αντικειμενική αλήθεια και οφείλω να την φέρω στο φως και να την παρουσιάσω, χωρίς φόβο αλλά με περίσσιο πάθος.
Όταν λοιπόν τα δύσκολα μου χτυπούσαν την πόρτα, σκεφτόμουν πάντοτε τον Ηρακλή και δυνάμωνα. Ένιωθα ότι ήθελα να τα παρατήσω, να πατήσω ένα μόνιμο delete και να πατήσω τέλος. The end, σαν τις ταινίες. Εκείνες τις δύσκολες στιγμές λοιπόν, πάντα εμφανιζόταν ο Ηρακλής, ο Ημίθεος. Έπαιρνε ρόλο πρωταγωνιστή στη δική μου ταινία και για να ακριβολογούμε του καλού πρωταγωνιστή.
Σκεφτόμουν πως όλοι αυτοί που είχαν φύγει, δεν έβλεπαν την ομάδα, δεν είχαν αυτήν την χαρά, αυτό το δώρο το ημιθεόσταλτο. Να δουν την ομάδα, στiς νίκες, αλλά και στις ήττες. Στα καλά και στα καλά. Δεν παύει το γαλάζιο και το άσπρο έτσι κι αλλιώς, ούτε στις ήττες, ούτε στα κακά. Δεν ήθελα λοιπόν να είμαι μέρος κι εγώ αυτής της τραγικής ειρωνείας. Να μην έχω τη δυνατότητα να αντικρίζω το γαλάζιο και το άσπρο, στις νίκες και στις ήττες, στα καλά και στα καλά. Φτάνει που τα μάτια μου θα γέμιζαν με γαλάζιο και άσπρο! Τί καλύτερο;
Φίλος στα μαθητικά χρόνια. Στο δημοτικό τριποντάκια, προσποιούμενη Ζντοβτς, Κακιούση, Κουντουράκη και την υπόλοιπη παρέα. Στο Γυμνάσιο-Λύκειο, στις δυσκολίες πάντα εκεί, πάντα πρώτη θέση σκέψη. Πέντε χρόνια bulling, πέντε χρόνια μοναδική συντροφιά ο Ηρακλής. Τρία χρόνια στο Λύκειο, σε ένα θρανίο, εγώ και η γαλάζια σκέψη, κάναμε ματ στη μοναξιά μου. Συλλογιζόμενη τους παίκτες του Ηρακλή στα τρία κορυφαία αθλήματα οι ώρες της μοναξιάς περνούσαν γοργά. Για κάποιους αυτά θα είναι σίγουρα βλακείες, αλλά ό,τι το συλλογίζεσαι και σου δίνει ζωή δεν είναι βλακεία, αλλά πολύ σημαντικό. Άλλωστε ο Ηρακλής είναι ανάσα!
Νατάσα Κούβαρη
