Τη Λίνα Κατσάνη, θυγατέρα του ηρωικού Γεωργίου Κατσάνη, φιλοξένησε ο “Arena 89,4” σε μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη:
Για τις πυρκαγιές στην Αττική: «Οι σκέψεις και οι προσευχές μας είναι στην Αττική και στους ανθρώπους που δοκιμάζονται εκεί. Είναι μια ανείπωτη τραγωδία, δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί αυτό».
Για τον πατέρα της: «Στα μάτια ενός παιδιού είναι ο κόσμος όλος. Όταν αυτός φεύγει στην τρυφερή ηλικία των 8 ετών, νομίζω ότι η απουσία του είναι κάτι δυσαναπλήρωτο, όταν ο πατέρας είναι ένας ήρωας το κενό είναι διπλό. Και εγώ και η αδερφή μου ήμασταν μαζί με τον πατέρα μας από το 1973 στην Κερύνεια, όταν τοποθετήθηκε ως διοικητής της 33ης μοίρας καταδρομών στο στρατόπεδο του Ελ Παίς. Όλα τα βιώσαμε μαζί. Και την αγωνία του πολέμου και την προσπάθεια αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα μας, να συνεχίσουμε την ζωή μας. Δεν ήταν μόνο ο θάνατος, ήταν ο τρόπος που έγινε αυτό, Δεν έχει ταφεί ο πατέρας μου, ακόμη τον περιμένουμε, δεν βρέθηκε ποτέ».
Σε ηλικία 14 ετών, το 1948 είχε ενταχθεί στην οικογένεια του Ηρακλή, είχε διακριθεί στα 100 και τα 200 μέτρα, όταν μπήκε στην σχολή Ευελπίδων αποχώρησε από τον Ηρακλή αλλά πάντα ήταν στην καρδιά του η ομάδα. Ήταν ένας άνθρωπος με ιδανικά, αγνός πατριώτης, το όνειρό του ήταν να πέσει μαχόμενος, ότι έγινε δηλαδή. Ήταν ένας άνθρωπος που γεννήθηκε για να γίνει ήρωας, ήταν παράτολμος, πάντα μπροστάρης. Δεν θα μπορούσε να ήταν αλλού ο πατέρας μου, ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή».
Η ελληνική πολιτεία ήταν απούσα και εξακολουθεί να είναι. Στην Κύπρο ο πατέρας μου είναι εθνικός ήρωας, έχει τιμηθεί από τον πρόεδρο της χώρας με το ανώτατο μετάλλιο αντρειάς, επίσης το στρατόπεδο εκεί έχει την ονομασία του. Πέραν από τις τιμές που αποδίδει η πολιτεία, η μεγαλύτερη τιμή είναι το ότι είναι πολύ ψηλά στις καρδιές των στρατιωτών του που επέζησαν από την εισβολή. Ο Ηρακλής είχε καθιερώσει κάποιους αγώνες, τα «Κατσάνεια»».