Το χρονικό μιας… αυτοεκπληρούμενης προφητείας…

Η ομάδα – δυστυχώς – δικαίωσε την εκτίμηση του κόσμου ότι «δεν μπορεί», πνιγμένη από την αλυσίδα των τεράστιων λαθών, που την ταλαιπωρούσαν από το περασμένο καλοκαίρι…

Ηρακλής, Μπάσκετ

Όσο και να προσπαθεί κανείς με ωραία και μεγάλα λόγια να αλλάξει μία κατάσταση, να εξωραΐσει δεδομένα και περιστάσεις, όσο κι αν επιχειρεί να αμβλύνει εντυπώσεις , όσο κι αν προσπαθεί να εκμαιεύσει φιλότιμο, όσο κι αν επιχειρεί να δημιουργήσει θετικό περιβάλλον, όταν κάτι δεν μπορεί να γίνει, απλούστατα, δεν γίνεται…

Και ο φετινός Ηρακλής δεν μπορούσε. Η τελειωτική ήττα στην Πάτρα αποτέλεσε απλώς το χρονικό μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας, που το «κυανόλευκο» περιβάλλον προσπαθούσε μια ολόκληρη σεζόν να αποφύγει αυτήν την – άτιμη την – εκπλήρωσή της, αλλά δεν γινόταν.

Τους «βαφτίσαμε» «ποιοτικούς», επιμέναμε ότι έχουν δυνατότητες, αλλά «αδικούν τους εαυτούς τους», ότι μπορούν να τα βάλουν με τους πάντες, όταν είναι «ο εαυτός τους», όμως μπορεί με τα λόγια ο… Μανώλης της παροιμίας να… «χτίζει ανώγια και κατώγια», ωστόσο άνοδος δεν χτίζεται σε καμία περίπτωση. Και η άνοδος δεν χάθηκε στην Περιβόλα. Χάθηκε μέσα από όλα αυτά, που οδήγησαν στο να παιχθεί ο στόχος σε έναν αγώνα στην Περιβόλα…

Έναν αγώνα, τον οποίο ο Ηρακλής, αυτός ο Ηρακλής, των τεράστιων δομικών αδυναμιών του, ο οποίος τόσο λάθος κτίστηκε από το περασμένο καλοκαίρι, δεν μπορούσε να κερδίσει. Κι ας επικρατούσε άλλες δέκα φορές εντός Ιβανωφείου. Για αυτό όλο το περιβάλλον της ομάδας «κουμπώθηκε», όταν πληροφορήθηκε ότι οι αδόκητες ήττες της κανονικής περιόδου έφερναν την ομάδα να κρίνει όλη τη χρονιά σε μία εκτός έδρας αναμέτρηση. Διότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ…

Κι επειδή, πλέον, δεν υπάρχει το – δίκαιο – επιχείρημα ότι «δεν μπορεί να αλλάξει κάτι τώρα με το να επισημαίνετε διαρκώς τις τρανταχτές αδυναμίες το μόνο που πετυχαίνετε είναι να διαλύετε ψυχολογικά την ομάδα, συνεπώς βοηθήστε όσο γίνεται, μήπως και…», μπορούμε να αναφερθούμε ξεκάθαρα στο αυτονόητο, το οποίο προ πολλού έχουμε αντιληφθεί άπαντες και το οποίο κραύγαζε και κραυγάζει ο κόσμος του Ημίθεου:

Λάθος άνθρωποι, λάθος επιλογές

Ο μοναδικός χρηματοδότης Τμήματος σε ολόκληρο τον Σύλλογο, ο μοναδικός άνθρωπος που συντηρεί με σημαντικότατη επένδυση χρημάτων «κυανόλευκη» ομάδα, χωρίς να εξαρτήσει την προοπτική της από τη συνδρομή του περιβάλλοντος, είχε την ατυχία να επιλέξει λάθος συνεργάτες με λάθος επιλογές.

Το κακό, σαφέστατα, άρχισε από το καλοκαίρι. Όταν όλοι οι νουνεχείς Ηρακλειδείς έβλεπαν ότι το μπασκετικό σύστημα κάνει τα πάντα για να συντηρήσει την προοπτική συμμετοχής του Πανιωνίου στη μεγάλη κατηγορία και στο Ιβανώφειο επέμεναν να «πατούν σε δύο βάρκες» στήνοντας… δύο ομάδες…

Κι όταν αποφάσισαν (παραμονές του πρωταθλήματος) ότι… παίζουν στην Α2, ήρθε το λάθος στήσιμο του αγωνιστικού προφίλ της ομάδας, το οποίο υποθήκευσε κάθε ουσιαστική προοπτική διάκρισης. Σε ένα πρωτάθλημα, στο οποίο – και οι πέτρες το γνωρίζουν –  κερδίζουν οι εξαιρετικοί περιφερειακοί, με όλες τις ομάδες (πλην Περιστερίου) να παίζουν με «τεσσάρια» στο «5», εσύ στήριξες τον σχεδιασμό σου σε βαρύ σέντερ και μάλιστα χωρίς να είναι… «επιπέδου Σκορδίλη»…

Από εκεί και πέρα, το «ξεχείλωμα» στις επιλογές ως πρωταγωνιστών, αθλητών, οι οποίοι βρίσκονται στην ακρότατη δύση της καριέρας τους και εγγύτατα στα όρια του «δεν μπορούν», ολοκλήρωσε την αγωνιστική ιδιοσυστασία ενός ρόστερ πολλών «μεγάλων» ονομάτων, τα οποία όμως αδυνατούσαν να ρευστοποιήσουν σε πρακτική απτών αποτελεσμάτων τις θεωρητικές μπασκετκές ικανότητές τους.

Αδυναμία ουσιαστικής υπέρβασης  

Με το στήσιμο της ομάδας από την αρχή της περιόδου να βαρύνει τον Βαγγέλη Αλεξανδρή, ο πολύπειρος κόουτς σε καμία περίπτωση δεν κατόρθωσε να διαχειριστεί και να ελέγξει προς όφελος της ομάδας τα δικά του σφάλματα επιλογών, με συνέπεια τη βύθιση σε ολέθρια για την προοπτική της ανόδου αποτελέσματα.

Σαφέστατα, εκ των πραγμάτων και η επιλογή του Λευτέρη Χατζηκυριακίδη – όσο και αν φέρει το «ελαφρυντικό» της μη ευθύνης για το κτίσιμο της ομάδας – απέβη απολύτως ατελέσφορη και αναποτελεσματική.

Μόνη ελπίδα ο ξένος, αλλά…

Ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας των τραγικών δομικών λαθών, που έσφιξε την αλυσίδα, η οποία έπνιξε κάθε πιθανότητα για επίτευξη του στόχου, ήταν η υπόθεση της αλλαγής ξένου.

Όταν επιτέλους στο Ιβανώφειο «είδαν το φως το αληθινό» και αποφάσισαν ότι η ομάδα έχει άμεση ανάγκη από έναν Αμερικανό «χερά», μπας και σώσει οτιδήποτε, αν σώζεται, αντί να επιμείνουν σε επιλογή επιπέδου Μπαρτ, όταν δεν «κάθισε» η περίπτωση του χαρισματικού σκόρερ (η προθεσμία αλλαγής ξένου στην Α2 έληγε στις 15/2 και ο Μπαρτ δεσμευόταν ως τότε με συμβόλαιο), επέλεξαν «ό,τι βρήκαν» μπροστά τους.

Διότι ο ακραία απορρυθμισμένος σε αθλητικό επίπεδο Ουάσινγκτον, με την πέραν του ενός έτους αποχή από τα γήπεδα, και την απουσία του αγωνιστικού προφίλ, το οποίο είχε απόλυτη ανάγκη η ομάδα (κλασικός σκόρερ, με ευχέρεια στο μακρινό σουτ), ήταν – πράγματι – «ό,τι βρήκαν» μπροστά τους.

Εξάλλου ο 32χρονος Αμερικανός ουδέποτε συστήθηκε, ούτε ως κλασικός σκόρερ, ούτε ως σουτέρ, ούτε ως επιθετικός ηγέτης, αλλά πάντοτε ήταν ένας καλός πλέι μέικερ (όχι «δυάρι»), που μπορούσε να απειλήσει το αντίπαλο καλάθι μόνο με διεισδύσεις, χωρίς να προσφέρει τη δυνατότητα επένδυσης, ώστε να οικοδομηθεί επάνω του η επιθετική δυναμική μιας ομάδας…

Συνέπεια, λοιπόν, όλων αυτών η εκπλήρωση της… αυτοεκπληρούμενης προφητείας στην Περιβόλα και άλλη μια χρονιά στην Α2, με το αύριο του μπασκετικού Ηρακλή πιο αβέβαιο από ποτέ, καθώς η παρατεταμένη και επίμονη αποχή από την επιτυχία φέρνει την απογοήτευση.

Και όχι μόνο στις τάξεις του – εύλογα – πικραμένου «κυανόλευκου» κόσμου…

 

Σχετικά Άρθρα

Back to Top