Ένα από τα βασικότερα στοιχεία, που καταγράφηκαν μέσα από την ιστορία της «κυανόλευκης» ποδοσφαιρικής επανεκκίνησης, είναι ότι η ευρεία μάζα των Ηρακλειδέων «στήριξε» το εγχείρημα μόνο μέσω της παρουσίας της στα κοινωνικά δίκτυα και μέσω της καθημερινής ενημέρωσής της (όχι και απολύτως εντατικής, βεβαίως…) από τα media. Στην ουσία, δηλαδή, δεν στήριξε σε αγωνιστικό και ηθικό επίπεδο την όλη προσπάθεια για μια νέα αρχή από το πρωτάθλημα της τρίτης τη τάξει κατηγορίας του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Σε οπαδικό επίπεδο, το όλο εγχείρημα στήριξαν σε πρωταγωνιστικό ρόλο και με συγκλονιστική θέρμη οι οργανωμένοι, προεξαρχούσης της δυναμικής και… αθεράπευτα πιστής Αυτόνομης Θύρας 10, με τη συμπαράσταση των… «πιστών». Των μη οργανωμένων, δηλαδή, οπαδών, οι οποίοι έχουν τέτοια συναισθηματική σύνδεση με την ομάδα, ώστε τα βήματά τους να τους «τραβούν» προς το Καυτανζόγλειο, βρέξει – χιονίσει, σε οποιαδήποτε κατηγορία κι αν αγωνίζεται η ομάδα, με οποιονδήποτε αντίπαλο, υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις.
Από εκεί και πέρα, το χάος. Ο κύριος όγκος των Ηρακλειδέων, αυτός που μετασχηματίζει την εικόνα του αχανούς Καυτανζογλείου σε εντυπωσιακή ποδοσφαιρική έδρα, δεν πραγματοποίησε την εμφάνισή του από την αρχή της κανονικής περιόδου, τον Οκτώβριο, μέχρι και σήμερα, που έκλεισε ο πρώτος γύρος των μπαράζ ανόδου, Μάιο μήνα.
Η δικαιολογία, που χρησιμοποιούμε άπαντες στην «κυανόλευκη» κοινωνία για αυτό το φαινόμενο είναι στερεότυπη και εύλογη: η ευρεία μάζα του κόσμου είναι δηλητηριασμένη από τα ισχυρά «χαστούκια» και την αγωνιστική μιζέρια όλων αυτών των ετών και αδυνατεί να επανενεργοποιηθεί, αν πρώτα δεν αντιληφθεί σαφείς προοπτικές επιτυχίας.
Είναι ενδεικτικό του κλίματος, ότι δεν είμαστε λίγοι εκείνοι που πιστεύουμε ότι ακόμη και τώρα να έλεγε κανείς στον κόσμο πως η ομάδα θα πάει να δώσει έναν αγώνα για την κατάκτηση ενός τροπαίου, ορδές Ηρακλειδέων θα κατέκλυαν την έδρα διεξαγωγής της αναμέτρησης, ακόμη κι αν αυτή βρισκόταν στην άλλη άκρη της Ελληνικής επικράτειας, ή ακόμη και στο εξωτερικό. Κίνητρό τους πανίσχυρο θα ήταν αυτό, το οποίο τόσο τους λείπει: τα «οπαδικά γούστα»…
Υπό το πρίσμα αυτής της λογικής, είχαμε από καιρού κάνει μία «πρόβλεψη» ότι «τον Μάιο, στα μπαράζ, όταν αυτή η – τόσο δύσκολη στο να δραστηριοποιηθεί – μεγάλη μάζα της οπαδικής βάσης διαπιστώσει ότι η ομάδα έχει πράγματι προοπτικές επιτυχίας και βρίσκεται προ των πυλών της επίτευξης του στόχου, θα δηλώσει «παρών» στο Καυτανζόγλειο, έστω και μέσω μιας σημαντικής… «αντιπροσωπείας» της».
Επί του παρόντος, γελαστήκαμε. Θέλεις το «Τετάρτη 5 το απόγευμα» του αγώνα με τον Βόλο, θέλεις ο βροχερός καιρός της περασμένης Κυριακής στον αγώνα με το Παραλίμνιο, θέλεις… οτιδήποτε, ο πολύς κόσμος του Ηρακλή έμεινε και πάλι μακριά από την έδρα της ομάδας.
Ως εκ τούτου, ο αγώνας της Κυριακής 13 Μαΐου με αντίπαλο τον Τηλυκράτη Λευκάδας, ως ο τελευταίος της σεζόν της επανεκκίνησης εντός Καυτανζογλείου για τον Ηρακλή, αποκτά και την ιδιαιτερότητα μιας τελικής δοκιμής σε επίπεδο οπαδικού κόσμου: αποτελεί την – αδιαπραγμάτευτα και αμετάκλητα – τελευταία ευκαιρία για τον μεγάλο κορμό των απενεργοποιημένων αγωνιστικά Ηρακλειδέων, ώστε να δηλώσει – έστω και ενδεικτικά, έστω και προσχηματικά – το «παρών» στο όλο μεγάλο και γενναίο εγχείρημα της σκληρής και οδυνηρότατης επανεκκίνησης μέσω του πρωταθλήματος της Γ΄ Εθνικής.
Είναι η τελευταία, η έσχατη ευκαιρία τους για να επιβραβεύσουν τον ποδοσφαιρικό οργανισμό του Ημίθεου και όσους τον εκπροσωπούν σε αυτό το εγχείρημα, για το γεγονός ότι και το τόλμησαν και πέτυχαν, κόντρα στους πάντες και τα πάντα.
Η τελευταία ευκαιρία. Βρέξει – χιονίσει…
