«Άσε. Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Δεν γίνεται τίποτε», ήταν η ατάκα που έχει μείνει στη συλλογική μνήμη από εκείνην την… «καλτ» διαφήμιση… αντιπιτυριδικού σαμπουάν στο μακρινό 1983. Αυτή η ατάκα έρχεται στο νου, όταν κανείς αποκτά την αναγκαία ενσυναίσθηση και μπαίνει στη θέση του Θόδωρου Δρακόπουλου.
Ο οποίος, πραγματικά, δοκίμασε τα πάντα για να πετύχει αυτή ομάδα την άνοδο και την επάνοδο στην κατηγορία στην οποία ανήκει, αλλά – επί του παρόντος – αποτυγχάνει. Και, μάλιστα, προϊδεάζει ότι βαδίζει στο μονοπάτι μιας ακόμη δύσβατης – αν όχι αποτυχημένης – διαδρομής και φέτος. Κακά τα ψέματα…
Δοκίμασε πολλά και εξόχως σημαντικά. Διπλασίασε μέσα σε ένα καλοκαίρι το μπάτζετ, δημιούργησε μια εξαιρετικά έμπειρη και ικανή ομάδα με βάθος επιλογών, ακολούθησε πιστά τις επιθυμίες της τεχνικής ηγεσίας, πληρώνει και έχει τακτοποιημένο οικονομικά το αγωνιστικό τμήμα.
Η σταθερά, ωστόσο, παραμένει μία: ο κόουτς. Ο πολύπειρος Βαγγέλης Αλεξανδρής, ο οποίος πέρσι σημείωνε – ως υφιστάμενη τροχοπέδη – το γεγονός ότι η ομάδα αγωνιζόταν με το έκτο μπάτζετ της κατηγορίας. Το λέγαμε και το γράφαμε όλοι. Είχε δίκιο, ως προς αυτήν τη – σημαντική για το όλο εγχείρημα – παράμετρο…
Τώρα, όμως, με μπάτζετ κοντά σε αυτό του Περιστερίου, έχουμε επίγνωση του τι ομάδα δημιούργησε το αθηναϊκό συγκρότημα και τι εικόνα και αίσθηση προσφέρει το σύνολο που δημιούργησε ο Ηρακλής…
Η αλήθεια είναι (όσο άδικο κι αν – ίσως – φαντάζει για το κόουτς) ότι εδώ και αρκετό καιρό έχω αρχίσει να πιστεύω στο δίκαιο όσων (και είναι αρκετοί από αυτούς πολύ κοντά στο «κυανόλευκο» μπάσκετ) επιμένουν εμφατικά ότι «όσο και ενδυναμωθεί αυτή η ομάδα, όσες προϋποθέσεις κι αν δημιουργηθούν, πάλι το ίδιο μπάσκετ θα παίζει και τις ίδιες αδυναμίες θα εμφανίζει. Πάντα θα περνά λίγο κάτω από τον πήχη, όσο θα έχει τον ίδιο κουμανταδόρο στον πάγκο…»…
Η λογική, η ψυχρή και αδέκαστη λογική, λοιπόν, πρεσβεύει ότι ο Θόδωρος Δρακόπουλος, εντέλει, δεν… δοκίμασε τα πάντα…
Και η ίδια, πάλι, η λογική δείχνει να οδηγεί στην έξοδο τον Βαγγέλη Αλεξανδρή…