Όταν έχουμε να κάνουμε με μία ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, η οποία ελέγχεται για πλήθος αδικημάτων, το να αναζητούμε λογική στο σύστημα διεξαγωγής των πρωταθλημάτων που εκείνη διοργανώνει, φαντάζει ουτοπία. Το θέμα, πάντως, είναι ότι η ΕΠΟ – έστω, αυτή η… γνωστή ΕΠΟ – έχει την ευθύνη διοργάνωσης του τρίτου τη τάξει πρωταθλήματος ποδοσφαίρου της χώρας.
Το οποίο, βεβαίως, διεξάγεται υπό ερασιτεχνικό καθεστώς. Τουτέστιν, συμμετέχοντας σε αυτό Σωματεία, τα οποία δεν είναι Ανώνυμες Εταιρείες και προσπαθούν με… εράνους και απόλυτο ερασιτεχνισμό να καλύψουν τα λειτουργικά έξοδά τους.
Συμμετέχουν, επίσης, σε αυτό ποδοσφαιριστές, οι οποίοι γνωρίζουν ότι – στις συντριπτικά περισσότερες των περιπτώσεων – θα έχουν ως αντίτιμο της αγωνιστικής συνεισφοράς τους μηνιαίους μισθούς στα επίπεδα ενός μη παχυλά αμειβόμενου εργαζομένου στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς συμβόλαια και προϋποθέσεις.
Αναφερόμαστε, δηλαδή, σε ποδοσφαιριστές που περιμένουν να βγει ο μήνας, προκειμένου να εισπράξουν τετρακόσια ή πεντακόσια ευρώ και σε άλλους, οι οποίοι έχουν συμφωνία μόνο για πληρωμένες παροχές (κατοικία, διατροφή, βενζίνη) συν κάποια λίγα οδοιπορικά. (Σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, σε κάποιες ομάδες που έχουν βλέψεις πρωταθλητισμού, όπως ο Ηρακλής, όπου η μισθοδοσία κινείται σε κάπως ανώτερα επίπεδα).
Υπό αυτές τις συνθήκες, η διοργανώτρια αρχή, πολύ ορθώς πράττοντας, χώρισε το πρωτάθλημα σε οκτώ Ομίλους, φροντίζοντας οι αποστάσεις που χωρίζουν τις έδρες των ομάδων του κάθε γκρουπ να καλύπτονται άνετα με οδική μετακίνηση, χωρίς να απαιτείται ούτε αεροπορική μετάβαση, ούτε διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο.
Άλλωστε, όπως διαπιστώνεται από την πραγματικότητα των εκτός έδρας αγώνων του Ηρακλή, δεν χρειάστηκε και δεν θα χρειαστεί να πραγματοποιηθεί κάποιο ταξίδι μεγαλύτερο της μιάμισης ώρας με το λεωφορείο, προκειμένου να φτάσει η αποστολή στην έδρα του αντιπάλου.
Όμως, ενώ η ίδια η ΕΠΟ παραδέχεται, αποδέχεται, γνωρίζει και αναγνωρίζει ότι το πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής τελεί υπό καθεστώς ερασιτεχνισμού (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), αναγκάζει τα αγωνιστικά τμήματα των ομάδων που μετέχουν σε αυτό και ιδίως του ποδοσφαιριστές να μετατραπούν σε… υπερανθρώπους.
Αυτό το εξαντλητικό σύστημα των συχνότατων διπλών αγωνιστικών μέσα στο χρονικό πλαίσιο της ίδιας εβδομάδας, οδηγεί στη σωματική και ψυχική εξουθένωση τους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι – εξ ορισμού – δεν μπορούν να διαθέτουν τις ανέσεις και το υποστηρικτικό υπόβαθρο των επαγγελματικών κατηγοριών.
Πρόκειται για ένα παραλογισμό άνευ προηγουμένου και για ένα σύστημα διεξαγωγής πρωταθλήματος, το οποίο νοσεί βαρύτατα (όπως τα πάντα, άλλωστε, στο δύσμοιρο ποδόσφαιρό μας). Ο λόγος αυτής της επιλογής έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι πολλές οι ομάδες και με σύστημα αγωνιστικών μόνο ανά Κυριακή θα πήγαινε μακριά η… βαλίτσα.
Δεν θα επαρκούσαν τα χρονικά περιθώρια, ώστε να διεξαχθούν και τα play off, προκειμένου να προκύψουν οι τέσσερις ομάδες που ανέλθουν στη Football League. Ωστόσο, μήπως – λέμε, μήπως – θα έπρεπε εκεί στου Γουδή να σκεφτούν και την προοπτική ο αριθμός των Ομίλων να αυξηθεί, ώστε να αρκεί ένα φυσιολογικό – για τα δεδομένα της κατηγορίας – σύστημα διεξαγωγής με μία αγωνιστική την εβδομάδα και να μην επιβάλλεται «υπερ-επαγγελματική» ένταση αγωνιστικών υποχρεώσεων σε ένα επίπεδο που δεν διαθέτει τις ανέσεις και τα προαπαιτούμενα μιας επαγγελματικής κατηγορίας; Μήπως;…