- Bluearena - https://bluearena.gr -

Οι «selfies της νίκης» και η «διαιτησία»…

Οι παρακάτω αράδες γράφονται με πολλή αγάπη και εκτίμηση για όλους όσοι «τρέχουν» τη φετινή προσπάθεια της ομάδας μπάσκετ του Συλλόγου. Μια προσπάθεια, σε μια εξαιρετικά καθοριστική χρονιά, τόσο για το Τμήμα, όσο και για το «όλον» του «κυανόλευκου» αθλητικού Οργανισμού.

Η σκέψη μου δεν έχει πρόθεση νουθεσίας (δεν θα μπορούσε, άλλωστε), αλλά αποτελεί μεταφορά μια πραγματικότητας, η οποία ενοχλεί πολλούς Ηρακλειδείς και έχει επισημανθεί πολλάκις, μέσα από ιδιωτικές συζητήσεις…

Απλώς θα αναφέρω το όλο ζήτημα και, αν και εφόσον θεωρηθεί ότι ο κόσμος που δυσανασχετεί από τη συγκεκριμένη στάση έχει δίκιο, ας αποτελέσει αφορμή για αλλαγή πλεύσης. Η όλη συζήτηση αφορά στη διαχείριση της νίκης και της ήττας από το αγωνιστικό τμήμα. Την ώρα, μάλιστα, κατά την οποία έχει καταστεί πασίδηλο ότι διάγουμε μία χρονιά εξαιρετικά δύσκολη. Με μία ομάδα που, ενώ διαθέτει εξαιρετικότατο ρόστερ και σαφέστατα ανώτερο της περσινής, εμφανίζει βαθύτερες αδυναμίες και αντιμετωπίζει ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες σε σχέση με τα δεδομένα της περασμένης περιόδου…

Λοιπόν, με απλά λόγια, για να εστιάσω καλύτερα και πιο αποτελεσματικά στο ζητούμενο, ας το εκφράσω ακριβώς όπως μου το μεταφέρουν φίλοι Ηρακλειδείς, με την άποψη των οποίων τόσο πολύ συμφωνώ:

«Είναι εντελώς ανόητο το πώς διαχειριζόμαστε νίκες και ήττες. Κερδίζουμε στην Καρδίτσα: νικητήρια selfie. Κερδίζουμε στο Ιβανώφειο το Ψυχικό: νικητήρια selfie. Έρχεται μετά η… κατραπακιά και φωνάζουμε για τη διαιτησία, ενώ είμαστε αγωνιστικά απαράδεκτη και δεν μπορούμε να βάλουμε τη μπάλα στο καλάθι. Καταντά εκνευριστικό. Μας αρκεί η δυσκολία που έχει η ομάδα για μια ακόμη χρονιά σε αγωνιστικό επίπεδο, δεν χρειάζονται και όλα αυτά…», είναι το «ζουμί» όσων ακούγονται…

Έτσι, λοιπόν, σε μία πολύ κρίσιμη και καθοριστική για το μέλλον του μπασκετικού Τμήματος του Ηρακλή αγωνιστική περίοδο, ακόμη και ο τρόπος που επικοινωνούμε τη χαρά και την απογοήτευσή μας, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην πορεία των πραγμάτων. Ιδίως όσον αφορά στην απήχησή του στο θυμικό του κόσμου. Ένα θυμικό ευαίσθητο και βαρύτατα ταλαιπωρημένο…

Βεβαίως τα παιδιά θέλουν να χαρούν τη νίκη τους. Πολύ φυσιολογικό, αυτονόητο και – πάνω από όλα – ανθρώπινο. Όμως, δεν μπορεί να γίνεται η ίδια χρήση των social media με εκείνη που κάνουν οι μαθητές Λυκείου για να εκδηλώσουν τη χαρά και την… εξαλλοσύνη τους στην… «πενταήμερη»…

Μάλλον απαιτείται μεγαλύτερη προσγείωση, ψυχραιμία και διαχείριση στη νίκη. Μετριασμός του ενθουσιασμού. Υπάρχουν πολλοί τρόποι ξεσπάσματος και πανηγυρισμού, εξάλλου…

Όσο για την διαιτησία, είναι προφανές ότι πέρσι και φέτος ο Ηρακλής «κτυπήθηκε» περισσότερο από όλους τους άλλους συνδιεκδικητές της ανόδου. Όταν όμως χρησιμοποιείς τον διαιτητικό παράγοντα ως μόνιμη… «επωδό» κάθε ήττας σου, ιδίως όταν οι αγωνιστικές αδυναμίες σου φαντάζουν εκνευριστικές για τον κόσμο σου, τότε πρόκειται για μια διαδικασία που αδυνατεί να παράξει θετικό αποτέλεσμα και φαντάζει ως «πρόφαση εν αμαρτίαις». Ουσιαστικά αφαιρείς από τον εαυτό σου το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς με κύρος και απόλυτη ορθότητα, όταν θα έχεις αντιμετωπίσεις μια απόλυτη «σφαγή» από τους διαιτητές…

Είπαμε, με πολλή αγάπη, ως μία επισήμανση από τον κόσμο της ομάδας, για να μένει η μπάλα… χαμηλά και στη χαρά, αλλά και στην πίκρα…