Χρονιά πολλά σε όλους μας! Χρόνια πολλά στον μέγιστο ΗΡΑΚΛΗ μας! Χρόνια πολλά στη Θεσσαλονίκη, που σήμερα, 29 Νοεμβρίου, κλίνει ευλαβικά το γόνυ στο γενέθλιον ήμαρ της μεγαλύτερης Συλλογικής οντότητας, την οποία, τούτη εδώ η πόλη ανέδειξε…
Και είναι ο ΗΡΑΚΛΗΣ μας το μεγάλο, το τρανό και το σπουδαίο, που έχει βγει από τα σπλάχνα αυτής της πόλης, μέσα από αγώνες, μέσα από φλόγα πατριωτικού πνεύματος, μέσα από την ίδια την ουσία της πιο ακέραιης και γνήσιας υπέρβασης. Είναι η σημαντικότερη αθλητική υπόσταση που έχει αναδείξει ο τόπος που ζούμε…
Σήμερα, λοιπόν, συμπληρώνει 109 χρόνια ζωής αυτός ο Σύλλογος, η δική μας οικογένεια, η δικής μας αθλητική κοινωνία. Γιορτάζει, πριν και πάνω από τον Σύλλογο αυτόν, εκείνο που σε απόλυτη αποκλειστικότητα εκπροσωπεί, πρεσβεύει και υπηρετεί μέσα από την υπεραιωνόβια ιστορία του…
Γιορτάζει η τιμή, η αξιοπρέπεια, το ήθος, το αδούλωτο πνεύμα, γιορτάζει το διαφορετικό και – κυρίως – γιορτάζει το δικαίωμα στην ποιοτική διαφορά. Όλα όσα, δηλαδή, εκπροσωπεί αυτός ο Σύλλογος και όλα όσα για τα οποία αγωνίζεται εδώ και 109 ο ίδιος, οι φορείς και οι λειτουργοί του…
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στις 29 του Νοεμβρίου, μου έρχονται στο νου παραστάσεις από το παρελθόν, τις οποίες, επιτρέψτε μου, φίλοι καλοί και συνεορτάζοντες, να μοιραστώ μαζί σας. Ίσως, για κάποιους από εσάς, για αυτούς που έχουν – τουλάχιστον – το… σαράντα ως αριθμητικό πρόθεμα της ηλικίας τους, να έχουν «κάτι να πουν». Ίσως και πολλά, ίσως και πάρα πολλά…
Θυμάμαι το πώς «έγινα» Ηρακλής. Αν και στην πορεία, όπως οι περισσότεροι από εμάς, μέσα από μία βαθιά ενδοσκόπηση ετών, μέσα από μία διαδικασία αυτοσυνειδησίας στο πέρασμα του χρόνου, έχουμε την πεποίθηση ότι δεν «γίναμε» ΗΡΑΚΛΗΣ, αλλά «γεννηθήκαμε ΗΡΑΚΛΗΣ». Οπότε, κι εγώ εκείνη τη βραδιά – απλώς και μόνο – συνειδητοποίησα ότι «γεννήθηκα ΗΡΑΚΛΗΣ»…
Ήταν η βραδιά του τελικού του `76. Εκείνο το βράδυ της Τετάρτης του 1976, στις 9 του μηνός, όταν παρακολουθούσα εκστασιασμένος τους πανηγυρισμούς στην πόλη για τον θρίαμβο της κατάκτησης του κυπέλλου στη Νέα Φιλαδέλφεια, χωρίς να καταλαβαίνω και πολλά – πολλά, λόγω ηλικίας. Ναι, υπήρξα «παιδί του κυπέλλου». Ήταν το κίνητρο, αλλά όχι η «γενεσιουργός» αιτία…
Είναι τέτοιο το ταίριασμά μας, η «μέθεξη» με αυτό που εκπροσωπεί ο ΗΡΑΚΛΗΣ, που κανένα κύπελλο, καμιά επιτυχία, καμιά διάκριση δεν ήταν δυνατόν να μας ετρεροκαθορίσει σε οπαδικό επίπεδο. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πάντοτε και από πάντα ΗΡΑΚΛΗΣ…
Κάποια στιγμή, στα γυμνασιακά χρόνια, θυμάμαι κάποιον συμμαθητή, φανατικά αντίθετο σε οπαδικά φρονήματα, να είναι πάντοτε «κουμπωμένος» την εβδομάδα πριν από αγώνα με «εμάς». Κατά τα άλλα λαλίστατος, επηρμένος και με τάση να υποτιμά συχνότατα «εμάς» και ό,τι «εμείς» εκπροσωπούμε…
Μια τέτοια εβδομάδα, λοιπόν, τον πλησίασα και το συζήτησα μαζί του. «Θέλω να συνεχίσεις να είσαι αυτό που είσαι όλη τη χρονιά. Γιατί «μαζεύεσαι» πριν από κάθε τέτοιο αγώνα;», του είπα, απευθύνοντας και το σχετικό ερώτημα. «Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να σας… «ζυγίσω». Δεν ξέρω, αλλά προτιμώ να παίζουμε με οποιονδήποτε άλλο παρά με εσάς. Δεν ξέρω, κάτι «βγάζετε». Δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Σας σιχαίνομαι και σας θαυμάζω ταυτόχρονα. Σας φοβάμαι…», ήταν η εξομολόγηση ενός οπαδικώς «αντιφρονούντος» πιτσιρικά…
Και ήταν τόσο παιδική, τόσο ειλικρινής και τόσο ανεπιτήδευτη… Θυμάμαι εκείνες τις φράσεις του παιδιού αυτού, που την επόμενη Δευτέρα, μετά το ματς, με σκυμμένο το κεφάλι επιδίωκε – επί ματαίω – να αποφύγει το βλέμμα μου, το γεμάτο υπερηφάνεια βλέμμα το δικό μου και των άλλων Ηρακλειδέων συμμαθητών μου… Τα θυμάμαι όλα αυτά, κάθε 29 Νοεμβρίου…
Αυτό είμαστε. Το διαφορετικό, αυτό που «σιχαίνονται» και «φοβούνται» συνάμα. Το είπε εκείνο το παιδί και δεν θα το ξεχάσω. Δεν μπορώ να το ξεχάσω…
Είμαι διαφορετικός και το γιορτάζω. Όλοι μαζί γιορτάζουμε, εκφράζοντας την ποιοτική διαφορά ως Συλλογικό αθλητικό υποκείμενο. Γιορτάζουμε τα 109 χρόνια αυτής της διαφορετικότητας. Γιορτάζουμε τον ΗΡΑΚΛΗ μας. Γιορτάζουμε και είμαστε τόσο περήφανοι για αυτό. Τόσο περήφανοι που «είμαστε ΗΡΑΚΛΗΣ». Και δεν είμαστε περήφανοι μόνο κάθε 29 Νοεμβρίου. Είμαστε μια ζωή περήφανοι, χθες, σήμερα, για πάντα…
Χιλιόχρονος ΗΡΑΚΛΗ μας…