Αλήθεια, μόνο οι εξαιρετικά και ευφάνταστα αισιόδοξοι θα μπορούσαν να πιστέψουν, όταν άρχιζε η προσπάθεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα με την χρησιμοποίηση των πιτσιρικάδων, ότι ο Ηρακλής θα έφτανε τόσο γρήγορα στο σημείο να έχει «δέσει» αγωνιστικά σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να πετυχαίνει την μία νίκη μετά την άλλη, ανεξαρτήτως του αντιπάλου που καλείται να αντιμετωπίσει και την έδρα στην οποία αγωνίζεται. Κι όμως, το έχει καταφέρει.
Αυτό το «πέντε στα πέντε», μπορεί να ακούγεται ευχάριστα και να προσφέρει ικανοποίηση, αλλά κρύβει πολλή και μεθοδική δουλειά και, σίγουρα, καταδεικνύει το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά, (το… «ιππικό» που ήρθε να δώσει λύσεις το τελευταίο χρονικό διάστημα), διαθέτουν και την εμπειρία και την ποιότητα για το φιλόδοξο εγχείρημα του πρωταθλητισμού.
Το «διπλό» στη Νάουσα απέδειξε ότι το συγκεκριμένο αγωνιστικό σύνολο διαθέτει το… «know how». Γνωρίζει, δηλαδή, πώς να φτάνει στο επιθυμητό αποτέλεσμα, το οποίο στην περίπτωση του Ημίθεου και των στόχων του, είναι η νίκη, παντού και πάντα. Και το κάνει με τρόπο «επαγγελματικό», χωρίς – κατ’ ανάγκην – να εντυπωσιάζει, υπογραμμίζοντας με εμφατικό τρόπο την ανοδική πορεία του, η οποία στοχεύει την πρωτοκαθεδρία στον Όμιλο.
Σκοράρει και διατηρεί…
Η εικόνα του Ηρακλή τις τελευταίες αγωνιστικές είναι πανομοιότυπη. Η ομάδα του Σάκη Αναστασιάδη επιχειρεί από τη σέντρα των αγώνων να επιβάλλει το παιχνίδι της στον αντίπαλο, με επιθετικότητα και δημιουργία φάσεων στα αντίπαλα καρέ και κατορθώνει να σκοράρει.
Στη συνέχεια έχει τον τρόπο της να διατηρεί το υπέρ της αποτέλεσμα και να φτάνει σε πολύτιμα – για την προοπτική του πρωταθλητισμού – τρίποντα. Το επαναλαμβάνει διαρκώς και αναδεικνύει μια ιδιαίτερη… τέχνη σε αυτόν τον τομέα, η οποία έχει να κάνει και με την υπεραξία της φανέλας της ομάδας και της αύρας που «κουβαλά» μαζί του ο Ηρακλής, όπου κι αν αγωνίζεται και σε όποιο επίπεδο κι αν κληθεί να αγωνιστεί.
Οι αδυναμίες που πρέπει να καλυφθούν
Από τις απουσίες βασικών παικτών, τις οποίες έχει να διαχειριστεί η τεχνική ηγεσία, εκείνη που δείχνει να προβληματίζει πιο έντονα είναι αυτή του Κώστα Παναγιωτούδη. Ο Παντελής και ο Αντώνης Αθανασίου κάνουν καλή δουλειά στον κεντρικό άξονα της μεσαίας γραμμής, με τον πρώτο να έχει επωμιστεί τον αμιγώς ανασταλτικό ρόλο και τον δεύτερο τον πιο σύνθετο ρόλο του «οκταριού», αλλά επανειλημμένως έχουν εμφανίσει κάποια κενά στη φάση σύμπτυξης.
Όταν, δηλαδή, ο αντίπαλος επιλέγει να εκδηλώσει επίθεση με ταχύτητα από τον άξονα της μεσοαμυντικής διάταξης των «κυανολεύκων», με τις περιπτώσεις προβληματισμού της αμυντικής γραμμής από αυτό το θέμα να είναι πολλές (όπως και χθες στη Νάουσα).
Η απουσία του Σαββελίδη αφήνει τον κεντρικό άξονα με μόνο δύο παίκτες και αυτό αναγκάζει τον προπονητή να περνά στο δεύτερο ημίχρονο και τρίτο ποδοσφαιριστή στον συγκεκριμένο χώρο.
Επίσης, ως αδυναμία που πρέπει να «ρυθμιστεί» μπορεί να κριθεί (όσο κι αν φαίνεται παράδοξο) ο… Χρήστος Ρόβας. Ο πλέον εντυπωσιακός παίκτης του Ηρακλή μέχρι στιγμής και πρώτος σκόρερ του με έξι τέρματα, θα μπορούσε να είναι ακόμη πιο χρήσιμος για την ομάδα, αν επέλεγε να εγκαταλείψει κάποιες παραπανίσιες ενέργειες, οι οποίες έχουν να κάνουν με την υπερβολική εμπιστοσύνη στις τεχνικές δυνατότητές του. Κάπου εκεί ο εξαιρετικός επιθετικός αδικεί τον εαυτό του, αλλά και τους συμπαίκτες του, με την ανάγκη για μεγαλύτερη ομαδικότητα από την πλευρά του να φαντάζει προφανέστατη.
