Είναι εντελώς διαφορετικό το να εντοπίζεις αδυναμίες στον φετινό μπασκετικό Ηρακλή και να επιχειρείς να τις επισημάνεις (αλλά και η τεχνική ηγεσία, σε συνεργασία με τους αθλητές, να δουλεύει πάνω σε αυτές), με το να εμφανίζεσαι «μουδιασμένος», σχεδόν παγωμένος, αναμένοντας να καταστείς «στο ίδιο έργο θεατής», θεωρώντας βέβαιη μια ανάλογη κατάληξη της σεζόν με αυτήν της προηγούμενης…
Το συγκεκριμένο φαινόμενο εντοπίζεται σε μεγάλο εύρος φίλων της ομάδας και δεν θα πρέπει να κρυβόμαστε σχετικά με αυτό. Αποτελεί μια πραγματικότητα, που άπαντες στο περιβάλλον του Συλλόγου αφουγκραζόμαστε καθημερινά. Αφορμές στάθηκαν οι δύσκολες νίκες επί σαφέστατα πιο αδύναμων αντιπάλων και η ήττα στον πρώτο αγώνα κορυφής, αυτόν με τον Απόλλωνα Πατρών.
Τα περσινά δεδομένα…
Το να εστιάζουμε, ωστόσο, αποκλειστικά και μόνο σε πρώτο πλάνο και όχι στη μεγάλη εικόνα, είναι το λάθος στη δεδομένη φάση και αυτό το οποίο γεννά την ευρύτερη «παγωμάρα» και την απαισιοδοξία. Θα πρέπει να εστιάσουμε και στο ποιους καλείσαι να ανταγωνιστείς τη φετινή περίοδο και από αυτή τη θέαση να προκύψουν τα όποια συμπεράσματα (σε θεωρητικό, ομολογουμένως, επίπεδο, καθώς όλα θα κριθούν στα παρκέ του μαραθωνίου της Α2).
Η σύγκριση με τα περσινά ισχύοντα είναι άτοπη. Πέρσι, ο Ηρακλής έμπαινε στη διαδικασία της διεκδίκησης της ανόδου με πολύ μικρότερα εφόδια και έχοντας το έκτο (καθ’ ομολογίαν του ιδίου του Βαγγέλη Αλεξανδρή) μπάτζετ της κατηγορίας, κόντρα σε έναν Φάρο, ο οποίος μπορεί να άρχισε την περίοδο «χωλαίνοντας», αλλά αξιοποίησε στο τέλος το γεγονός ότι είχε επενδύσει σε ρόστερ επιπέδου Α1.
Επίσης υπήρχε και ένας ακόμη «big spender» (ασχέτως αν τα… έγραψε στο χιόνι στο τέλος) και ήταν ο Πανιώνιος. Ο Ηρακλής έβαλε κάτω του τον Δούκα, τον Αίολο Αστακού και τον Χολαργό, όσον αφορά στο επίπεδο των… «λεφτάδων» συνδιεκδικητών και για ελάχιστους πόντους απέτυχε κόντρα στον Πανιώνιο να «καθαρίσει» το πρωτάθλημα και να ανέβει με μιας.
Ακολούθησε η γνωστή ιστορία με τα play off και τον Φάρο, ο οποίος – και με την αρωγή της διαιτησίας – αξιοποίησε τη σαφή ανωτερότητά του και εξασφάλισε τη δεύτερη θέση ανόδου… Μάλιστα… Αυτά για πέρσι…
Τα φετινά δεδομένα…
Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η ομάδα μπήκε στη μάχη με ένα ρόστερ υψηλής στάθμης και σημαντικής πληρότητας (όχι απόλυτης, βεβαίως), το οποίο αγγίζει, ως μπάτζετ, τα χρήματα που δαπάνησε ο «big spender» της κατηγορίας, που αυτήν τη φορά είναι το Περιστέρι.
Για την οικονομία της συζήτησης ας αφήσουμε εκτός συναγωνισμού – επί του παρόντος – την αθηναϊκή ομάδα, αν και στο Ιβανώφειο υπάρχουν αρκετοί γνώστες του αντικειμένου, που επιμένουν ότι οι Περιστεριώτες δεν είναι «ακτύπητοι» και αυτό θα αποδειχθεί στη συνέχεια…
Ας δούμε τους υπολοίπους… «φερόμενους ως συνδιεκδικητές». Σύμφωνα με τη λογική των ειδημόνων του χώρου, αυτοί είναι ο Απόλλων Πατρών, ο Χολαργός και η Δόξα Λευκάδας. Αν κανείς «εντρυφήσει» στα αγωνιστικά δεδομένα των τριών αυτών ομάδων, θα κατανοήσει ότι (συμπεριλαμβανομένων και των ενισχυμένων με τον Άκερ Πατρινών) πρόκειται για αγωνιστικά σύνολα σαφώς κατώτερα από εκείνο του φετινού Ηρακλή, με τις όποιες – απολύτως αποδεκτές και τρανταχτές – αδυναμίες του…
Το ίδιο ισχύει και για οποιαδήποτε άλλη ομάδα της κατηγορίας κατορθώσει να «ξεπεταχθεί» στη συνέχεια και περάσει εκείνη σε φάση διεκδίκησης. Μπορεί, δηλαδή, να βλέπουμε έναν… «Φάρο» στην περίπτωση του Περιστερίου (σε καμία περίπτωση αναλόγου δυναμικής, αλλά ας το υποθέσουμε για να προωθήσουμε τη συζήτηση), αλλά δεν μας προκύπτει ένας… «Πανιώνιος», σε καμία των περιπτώσεων…
Συγκρατημένα αισιόδοξοι στο Ιβανώφειο
Ασχέτως με όσα λέμε και γράφουμε όλοι εμείς (κόσμος και δημοσιογράφοι του Συλλόγου), το σημαντικό είναι ότι στο Ιβανώφειο δεν έχασαν την πίστη τους στην προοπτική της ανόδου. Όχι επειδή δεν πέρασε το καλοκαιρινό αίτημα της Basket League για άνοδο μόνο μιας ομάδας από την Α2, αλλά επειδή πιστεύουν ότι λίαν συντόμως θα έχουν δουλέψει τόσο καλά στις αδυναμίες τους και θα έχουν τόσο βελτιωθεί, ώστε να αποδείξουν πως και η υπόθεση της απευθείας ανόδου, μέσω της κατάκτησης του πρωταθλήματος, είναι μέσα στο παιχνίδι και απολύτως εφικτή.
Εξάλλου, αυτή η συγκρατημένη αισιοδοξία, εκπηγάζει από ένα αυθόρμητο ερώτημα, το οποίο προκύπτει από όλους τους επαΐοντες της κατηγορίας και απευθύνεται με ρητορική διάθεση: «Αν όχι ο Ηρακλής, τότε ποιοι;»… Αν όχι εμείς, λοιπόν, ποιοι;…
