Είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαχειριστώ στη σκέψη μου μία πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση του – εξαιρετικά έμπειρου – «κυανόλευκου» γιατρού, Κώστα Μανώλογλου για την ομάδα μπάσκετ. «…Η υπόθεση της ανόδου αποτελεί απόλυτο μονόδρομο. Δεν χωρά άλλη αποτυχία, καθώς η χρονιά είναι καθοριστική. Από την έκβαση της φετινής προσπάθειας θα εξαρτηθούν τα πάντα, καθώς στο απευκταίο ενδεχόμενο της μη ανόδου, τίποτε δεν θα είναι, πλέον, το ίδιο, τόσο για τον πρόεδρο, όσο και για το σύνολο της ομάδας», είχε δηλώσει προσφάτως – μεταξύ άλλων – ο εξαιρετικός Ηρακλειδέας επιστήμων…
Και – αλήθεια – πόσο δίκιο έχει… Διότι, παίδες, για πόσο διάστημα θα μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από αυτόν το άνθρωπο, που κουβαλά στους ώμους του όλη αυτήν την τιτάνια προσπάθεια για την άνοδο, επενδύοντας – σε μία εξαιρετικά δυσμενή για οικονομικά ανοίγματα εποχή – εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ κάθε αγωνιστική περίοδο; Όλα, μάλιστα, αποκλειστικά από τη δική του τσέπη, χωρίς να είναι… «Ωνάσης», αλλά – απλώς – ένας σοβαρός και νοικοκυρεμένος επιχειρηματίας.
Συμφωνώ ότι έχει κάνει λάθη, αλλά τα λάθη του εντοπίζονται αποκλειστικώς και μόνο στον επικοινωνιακό τομέα, μέχρι στιγμής. Διατηρώ το άχαρο και αμήχανο… «προνόμιο» να είμαι εκ των πρώτων στην άσκηση κριτικής, για όλα όσα κρίνονται ως επικοινωνιακά ολισθήματα του συγκεκριμένου ανθρώπου.
Σε επίπεδο αγωνιστικών επιλογών, ωστόσο, την ευθύνη έχει και η τεχνική ηγεσία, που τον καθοδηγεί, επιλέγει και του υποδεικνύει. Αλίμονο δηλαδή. Ο ίδιος κάτι περισσότερο από τα 300 χιλιάρικα για το φετινό μπάτζετ και άλλα 100 για τα λειτουργικά έξοδα της ομάδας, δεν θα μπορούσε να διαθέσει. Εμείς – και ο υπογράφων προσωπικά, ας μην βγαίνουμε απέξω από την αναφορά στον τομέα των μεταγραφικών απαιτήσεων – μπορεί να θέλαμε περισσότερα, με σκοπό τη συγκρότηση ενός ακόμη πιο ισχυρού ρόστερ, όμως, οφείλουμε να έλθουμε σε απόλυτη συνάφεια με την πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα, η οποία μας καλεί να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για τον μοναδικό βασικό χρηματοδότη Τμήματος σε ολόκληρο τον Σύλλογο, ο οποίος, μαάλιστα, δεν διαθέτει την ευχέρεια του να λειτουργεί με την άνεση μιας… μηχανής κοπής χρήματος…
Εξάλλου, προκειμένου να είχε συγκροτηθεί ακόμη ισχυρότερο ρόστερ, θα μπορούσαν αυτά τα 300 χιλιάρικα να επενδυθούν σε διαφορετικά πρόσωπα σε συγκεκριμένες θέσεις, αναλόγως των επιλογών της τεχνικής ηγεσίας. Μην το παρακάμπτουμε αυτό…
Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι και με την παρούσα αγωνιστική μορφολογία της, η ομάδα είναι «κτισμένη» διαθέτοντας έμπειρους και top class για την κατηγορία παίκτες σε όλες τις θέσεις. Αυτό το υλικό – πέρα από τις αδιαμφισβήτητες αδυναμίες του – είναι απολύτως ικανό (ικανότατο για την ακρίβεια) για να πετύχει τον στόχο όλων μας στον Ηρακλή: την επάνοδο της μπασκετικής ομάδας στο φυσικό χώρο της, τη Basket League, την παλιά γνωστή Α1…
Και πρέπει – αυτήν τη φορά – να τα καταφέρει ο Ημίθεος, όχι μόνο για την ιστορία, το πρεστίζ και τον κόσμο του, αλλά και για την απόλυτη ανάγκη της ίδιας της επιβίωσής του, ώστε αυτός ο πολύτιμος οικονομικός υποστηρικτής της ομάδας – με τις όποιες δυνατότητες και τις όποιες αδυναμίες του – να παραμείνει μπροστάρης και εφαλτήριο εγγύησης της ομαλής συνέχειάς της.
Άνοδος, φέτος και για τον Θόδωρο Δρακόπουλο, λοιπόν…
Υ.Γ. Το σχόλιο αυτό είναι… αφιερωμένο σε όλους εκείνους, οι οποίοι αδυνατούν να κατανοήσουν όσα διαβάζουν, αναπτύσσοντας σκοτεινά σενάρια… «αντιδρακοπουλισμού» και… «φιλοβολεϊσμού», αλλά και… «φιλοαυτονομισμού» από πλευράς της BlueArena και εμού προσωπικώς, μεταφράζοντας την κριτική μετ’ επιχειρημάτων σε «πόλεμο». Αναφερόμαστε στους… «ρέκτες» των social media και στις ευφάνταστες (μικρονοϊκές) αναλύσεις τους, που τους οδηγούν σε τόσο, μα τόσο λανθασμένα συμπεράσματα…