Ίσως, από μία άποψη να είναι και καλό. Το να χάνεις το «βάρος» του αήττητου νωρίς – νωρίς στο πρωτάθλημα. Ιδίως όταν έχεις αντιληφθεί ότι κάθε άλλο παρά αψεγάδιαστη ομάδα είσαι. Ίσως, λοιπόν, να ισχύει αυτό και στην περίπτωση του Ηρακλή, που γνώρισε την πρώτη ήττα του στον φετινό μαραθώνιο της Α2 στην 4η αγωνιστική, στο παιχνίδι του κλειστού της Περιβόλας, κόντρα στον Απόλλωνα Πατρών.
Απέναντι σε μία ομάδα με πεπειραμένο και ποιοτικό για την κατηγορία ρόστερ, με φιλοδοξίες ίδιες με αυτές των «κυανολεύκων». Φιλοδοξίες για άνοδο στη μεγάλη κατηγορία, ακόμη και με την κατάκτηση της πρώτης θέσης. Ήταν ένα ντέρμπι και το γνώριζαν όλοι στον «Γηραιό» ότι θα είναι τέτοιο. Όπως γνώριζαν και αναγνώριζαν ότι και η φετινή ομάδα, μπορεί να είναι πολύ δυνατή, αλλά δεν είναι τόσο δυνατή ώστε να περνάει από οπουδήποτε «αέρα». Πολλώ δε μάλλον να περνά από την έδρα μια – αναμφισβήτητα – δυνατής ομάδας. Κακά τα ψέματα…
Δεν γίνεται να κυνηγάς διαρκώς
Με την επιμονή, ή – ορθότερα – με την αδυναμία του Ηρακλή να κυνηγά στο σκορ τον αντίπαλο στις μέχρι τώρα εκτός έδρας αναμετρήσεις (και όχι μόνο), μια κατάληξη όπως η κυριακάτικη ήταν η πλέον εύλογη. Δεν γίνεται διαρκώς να το «γυρίζεις» στο τέλος. Όσο κι αν πλησιάζεις. Αυτό το απέδειξαν οι Πατρινοί, που εκμεταλλεύτηκαν τον πρώτο ρόλο στην αναμέτρηση και κράτησαν το υπέρ τους σκορ μέχρι τέλους.
Αν ο Ημίθεος δεν καταφέρει να ελέγχει το ρυθμό και να κρατάει για λογαριασμό του το ρόλο του πρωταγωνιστή στους αγώνες, το να επενδύει σε συνεχείς ανατροπές… εμπειρίας, ανάγεται στη σφαίρα του ουτοπικού…
Η περιφερειακή άμυνα
«Μαύρη τρύπα» για την αγωνιστική στρατηγική του Ημίθεου τείνει να καταστεί η κακή απόδοση στον τομέα της περιφερειακής άμυνας. Και πάλι βρέθηκε ένας αντίπαλος γκαρντ που έβλεπε σαν πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων το καλάθι των «κυανολεύκων» και ουσιαστικά μόνος του πήρε το παιχνίδι.
Όταν ο Μάριος Ματαλών κατόρθωσε (ή μάλλον, του… επετράπη) να πετύχει 31 πόντους με 4 τρίποντα, ενώ κανείς από τους συμπαίκτες του δεν πέτυχε καν να φτάσει σε διψήφιο αριθμό πόντων, το πρόβλημα καθίσταται – για μιαν ακόμη φορά – προφανές. Προφανέστατο, για την ακρίβεια.
Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής πολύ θα ήθελε να έχει στο παρκέ τον Γιάννη Γκαγκαλούδη και τον Κώστα Τότσιο, κάθε φορά που η μπάλα είναι στα χέρια του Ηρακλή, όμως άλλο τόσο θα ήθελε να τους αντικαθιστά αυτομάτως, κάθε φορά που ο αντίπαλος επιτίθεται, κάνοντας ένα απλό… νεύμα. Και μόλις πάρει μπάλα η ομάδα και πάλι, να τους έχει διαθέσιμους στην πεντάδα. Όμως αυτά δεν γίνονται. Και όσο κι αν και τα δύο σπουδαία αυτά παιδιά και εξαιρετικοί επιθετικοί παίκτες αγωνίζονται υπερβάλλοντας εαυτούς στην αμυντική προσπάθεια, το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί. Με έναν Γιάννη, που ακόμη και στα μπασκετικά «νιάτα» του έκτισε τη μεγάλη αθλητική φήμη του ως ένας χαρισματικός επιθετικά πλέι μέικερ και όχι ως… αμυντικός εξολοθρευτής και με έναν Κώστα, που για να αναδείξει το ταλέντο του θέλει παιχνίδι σε ανοικτό γήπεδο. Δεν μπορείς να τους μετατρέψεις σε εξαιρετικούς αμυντικούς, λίγους μήνες πριν κλείσουν τα 40 τους…
Βεβαιότατα, το θέμα με την περιφερειακή άμυνα είναι σαφώς ομαδικό πρόβλημα και δεν εντοπίζεται αποκλειστικά στον «άσο» και στο «δυάρι» σου. Όλη η ομάδα αμύνεται μέσα από την τακτική της και όπως οι περιφερειακοί ενισχύουν τους ψηλούς στην άμυνα ρακέτας, ισχύει και το αντίστροφο για την κάλυψη της περιφέρειας. Απλώς, είναι ενδεικτική η αναφορά στους δύο σπουδαίους επιθετικά γκαρντ της ομάδας…
Πρόκειται για ένα πιο γενικευμένο ζήτημα, το οποίο ο πολύπειρος κόουτς θα πρέπει να διαχειριστεί από εδώ και πέρα…
Παιχνίδι με το παιχνίδι
Το αήττητο μας τελείωσε από νωρίς φέτος, λοιπόν. Αυτό που απομένει στην ομάδα είναι να ανασυνταχθεί, να δουλέψει σκληρά και – γνωρίζοντας τις αδυναμίες της, να δουλέψει για την απομείωσή τους και να συγκεντρώνεται στο κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Όσο και να θέλουμε να ευελπιστούμε, είναι βέβαιο ότι θα έρθουν κι άλλες ήττες, ιδίως μακριά από το Ιβανώφειο. Το ζητούμενο είναι αυτές να περιοριστούν – τουλάχιστον – μόνο σε επίπεδο αντιπάλων κορυφής και να μην… «γαρνιριστούν» και από «στραβοπατήματα», κόντρα σε σαφέστατα υποδεέστερους αντιπάλους.
