Πρωτοπήγα στο γήπεδο εκεί γύρω στα πέντε μου, εκείνον τον Σεπτέμβριο, που ακολούθησε τον Ιούνιο του `76. Ξέρετε ποιον Ιούνιο. Εκείνον, που στις 9 του το βράδυ, «βαφτιζόμασταν» για πρώτη – και τελευταία ως τα σήμερα – φορά στην κολυμπήθρα των τροπαίων.
Τότε, που χάζευα στην Αγγελάκη τα κάμπριο αυτοκίνητα της εποχής (ήταν της μόδας τότε, καθώς κάθε μάρκα έβγαζε ένα τέτοιο μοντέλο) με κόσμο μέσα τους να πανηγυρίζει, με τεραστίων διαστάσεων σημαίες, αλαλάζοντας «Ήτα – ρο – άλφα – κλης, κυπελλούχος Ηρακλής». Ανάθεμά με, αλλά μόνο το «κυπελλούχος Ηρακλής» καταλάβαινα τότε. Δεν χαμπάριαζα ότι το πρώτο αποτελούσε συλλαβισμό του ονόματος της ομάδας. Αυτής της μέγιστης ομάδας…
Ενθουσιασμένος, ως «παιδί του κυπέλλου», άρχισα το γήπεδο παρέα με τον συγχωρεμένο πατέρα μου (καλή του ώρα) και έμαθα από μικρός να ακούω ιστορίες γύρω από τον Ηρακλή. Πολλές και ατελείωτες. Κάποιες από αυτές που μου έλεγε ο πατέρας μου είχαν να κάνουν με έναν «Περτσινίδη», που ήταν κάτι σαν θρύλος στην κοινωνία του Ηρακλή… Το δυναμικό και λαϊκό παιδί, που από σκληραγωγημένος εργάτης στο λιμάνι και φανατικός οπαδός της ομάδας (ο… «κυανόλευκος» αστικός μύθος τον ήθελε να παίρνει καμιά δεκαριά παραμάζωμα σε οπαδικούς καυγάδες της εποχής…), κατόρθωσε με την αξία και το απίστευτο ένστικτο επιχειρηματικότητας, που διέθετε, να γίνει μεγάλος και τρανός στον επιχειρηματικό χώρο της Θεσσαλονίκης…
Ο Κώστας Περτσινίδης, λοιπόν, που όταν «μεγαλοπιάστηκε», όπως το λέει κι ο λαός, δεν ξέχασε τον Ηρακλή. Τον δικό του Ηρακλή. Είχε ένα όραμα. Να τον κάνει μεγάλο. Να επενδύσει σε αυτόν κόπους μιας σκληρής, επίπονης, αλλά τόσο άξιας και αξιοθαύμαστης ζωής…
Και το έκανε ο Κώστας Περτσινίδης. Πήρε την ομάδα κι έκανε το φίλαθλο πανελλήνιο να μιλά για δαύτην. Θέλανε οι «μεγάλοι» Παπαϊωάννου και Καλαμπάκα από τον Πιερικό; Στο αυτοκίνητο ο πρόεδρος, «βουρ» για Κατερίνη, σε πλαστικές σακούλες για ψώνια τα χιλιάρικα και 37 εκατομμύρια στους Κατερινιώτες, ποσό, που όχι μόνο πλειοδότησε για τις μεταγραφές των δυο σούπερ σταρ της εποχής, αλλά συντάραξε την ποδοσφαιρική πιάτσα… Όλα για τον Ηρακλή, όλα για το μεγαλείο του. «Να βλέπει Ηρακλή ο κόσμος και να γουστάρει», έλεγε στους συνεργάτες του ο πρόεδρος…
Ήταν επόμενο, ένας γνήσιος και αυτοδημιούργητος μεγαλοεπιχειρηματίας, με τόση και τόσο αδιαπραγμάτευτη Ηρακλειδοσύνη μέσα του, να ενοχλεί φριχτά το «ντόπιο κατεστημένο» της ποδοσφαιρικής Θεσσαλονίκης. Ήταν τότε, που τα σκοτεινά κυκλώματα, οι μηχανορράφοι του πιο βρώμικου ποδοσφαιρικού παρακράτους της πόλης μας, αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν αυτήν ακριβώς την άδολη λατρεία αυτού του μεγάλου προέδρου για την ομάδα του…
Ήταν τότε, το 1980, που αποφάσισαν να μας φορέσουν το πρώτο χρυσό αστέρι, πλάι στο έμβλημά μας. Το πρώτο αστέρι της αδικίας και του αγώνα της αξιοπρέπειας…
Με μια καλοδουλεμένη πλεκτάνη, μέσω μια γραμματέως του, ονόματι «Μαργαρίτα», η οποία λειτουργούσε ως όργανο της ντόπιας διαπλοκής, και «εργαλείο» έναν ποδοσφαιριστή που προέρχονταν από μεγάλο τραυματισμό και δεν θα έπαιζε ποτέ σε εκείνον τον ημιτελικό (σε εκείνον που ο Ηρακλής – ως συνήθως – τους πέταξε έξω, εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου), κατόρθωσαν να τον μπλέξουν και να στείλουν την ομάδα στη Β΄ Εθνική, αλλά και να της στερήσουν ένα ακόμη κύπελλο. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η απόφαση του υποβιβασμού ανακοινώθηκε κυριακάτικα (!!!), λίγο πριν την έναρξη του τελικού κυπέλλου με την Καστοριά, ώστε να «κοπούν τα πόδια» των «κυανολεύκων»…
Κατόπιν «εορτής» και αφού το έγκλημα συνετελέσθη, ο Κώστας Περτσινίδης δικαιώθηκε στα πολιτικά δικαστήρια, τα οποίο γνωμοδότησαν για το αυτονόητο: δεν στέκει καμία κατηγορία…
Τον πλήγωσε βαθιά αυτή η πλεκτάνη. Παρέδωσε την ομάδα αναγκαστικά. Όμως, δεν έμεινε μακριά από αυτήν. Την ακολουθούσε πιστά και οπαδικά. Ακόμη θυμάμαι ότι τρέχαμε μετά τη λήξη των αναμετρήσεων, κατά την δεκαετία του `80, να τον βρούμε στα πηγαδάκια που σχημάτιζε γύρω του από κόσμο, για να σχολιάζει – με τον δικό του απαράμιλλο τρόπο – τα τεκταινόμενα, μετά από κάθε αγώνα κάτω από τις κερκίδες του Καυτανζογλείου… «Πάμε να ακούσουμε τον Περτσινίδη», προέτρεπα τον πατέρα μου… Στιγμές και συνήθειες που δεν λησμονεί η παιδική μνήμη…
Δεν περιορίστηκε στο να ακολουθεί οπαδικά τον Ηρακλή του. Χρηματοδοτούσε τακτικά την διοίκηση του – άλλου συγχωρεμένου – Πέτρου Θεοδωρίδη, αν και επεσήμαινε συχνά τα λάθη, που εντόπιζε. «Δεν το κάνω για τον Πέτρο. Για τον Ηρακλή το κάνω», αισθανόταν την ανάγκη να διευκρινίσει… Στάθηκε και δίπλα στην προσπάθεια του Μυτιληναίου, όταν άλλαξε το διοικητικό καθεστώς, αλλά γρήγορα απογοητεύτηκε, όπως όλοι μας… Όμως ήταν εκεί, στο γήπεδο. «Θέλω να μυρίζω Ηρακλή», έλεγε…
Πολλά χρόνια αργότερα, η ζωή το έφερε να γνωριστώ πολύ καλά μαζί του. Έγινε – για ένα σύντομο χρονικό διάστημα – εργοδότης μου… Εκεί λίγο πριν το 2003, συνέλαβε την ιδέα μιας ακόμη προσφοράς προς τον Σύλλογο της ψυχής του. Θέλησε να συμβάλλει επικοινωνιακά στο μεγαλείο του, «μπαίνοντας» στο χώρο των media. Με τους δικούς του, όμως όρους… Ήθελε ένα ραδιόφωνο, που θα «έπαιζε κυρίως Ηρακλή, όπως οι άλλοι παίζουν κυρίως τους άλλους», όπως εξηγούσε…
Παρέδωσε στη διάθεση του project αρτιότατες εγκαταστάσεις, ένα εξαιρετικό ανθολόγημα συναδέλφων μου να αποτελεί τη δημοσιογραφική ομάδα και τις καλύτερες των προϋποθέσεων για το εγχείρημα. Και εγένετο ο «Ήλιος των Σπορ». Δαπάνησε απίστευτο χρήμα (για τα δεδομένα του χώρου) προκειμένου να στηρίξει το όραμά του, αλλά – ακραία θυμικός ων – όταν θεώρησε ότι δεν παίζουμε τόσο Ηρακλή, όσο εκείνος θα ήθελε, τελείωσε τα πάντα σε μια μέρα…
Ήμουν εκεί, μετείχα στην προσπάθεια, που κράτησε από τον Ιανουάριο του 2003, μέχρι τον Ιανουάριο του 2004 και ήμουν δέκτης των παραπόνων του. «Αν είναι να μην παίζουμε Ηρακλή κατά βάση και να γινόμαστε μια από τα ίδια με τους άλλους, θα το κλείσω», μου έλεγε προφητικά. Μπροστά στον Ηρακλή του δεν έβαζε τίποτε και κανέναν. Το είπε και το έκανε… Δον Κιχώτης, θα πείτε… Ναι, ένας ευπατρίδης του Ηρακλή… Όλα για τον Ηρακλή…
Είχαμε πολλές ευκαιρίες, τότε, στο σταθμό εκεί πάνω στις εγκαταστάσεις Περτσινίδη, στο Φίλυρο να τα λέμε. Ήταν ένας μακρύς και διδακτικός χειμώνας για μένα. Ένας χειμώνας «Ηρακλειδογνωσίας». Ήταν η καλύτερη επαγγελματική συνεργασία μου. Και μακράν ο καλύτερος εργοδότης…
Κι ας βιάστηκε, πάνω στο φόρτε της ψυχικής ορμής του, να τα δώσει όλα μια και να πάνε από εκεί που ήρθαν…
Κύλησαν τα χρόνια από εκεί και πέρα. Ερχόταν για αρκετές ακόμα σεζόν στο γήπεδο. Κατόπιν αραίωσε τις επισκέψεις. Το γήρας, μπορεί να μην έρχεται μόνον, αλλά γήρας δεν συνάντησε η ψυχή του Κώστα Περτσινίδη…
Παρέμεινε βαθιά «κυανόλευκη», όπως ήταν από τα πρώτα του παιδικά χρόνια, μέχρι και την τελευταία πνοή… Μέχρι το πέρασμα στην αιωνιότητα… Στην αιωνιότητα του Ηρακλή…
Γιατί ήταν, είναι και θα είναι πιο Ηρακλής από τον Ηρακλή ο Κώστας Περτσινίδης και του πρέπει η ανάλογη τιμή από όλους τους Ηρακλειδείς…
Καλό ταξίδι, Μεγάλε Πρόεδρε… Σε ευχαριστούμε από τα τρίσβαθα της ψυχής μας για όσα έκανες…
Η μνήμη σου αιώνια, το φρόνημά σου άσβεστο και φωτεινός οδηγός μας…
