«Πολλά αυγά, ομελέτα καθόλου», λέει ο λαός. Και δεν έχει άδικο. Το αυτό ισχύει και στο παρόν του Ηρακλή. Όχι μόνο του ποδοσφαιρικού Ηρακλή, αλλά στο όλον του Ηρακλή. Στον Ηρακλή, ως Σύλλογο. Τεράστιος Σύλλογος, με πολυπληθές οπαδικό κοινό, ανά το πανελλήνιο και ανά την υφήλιο, πολλούς παράγοντες, πλήθος οικονομικώς ισχυρών επιχειρηματιών οι οποίοι συνδέονται οπαδικά μαζί του, αλλά μηδαμινό αποτέλεσμα στον τομέα της οικονομικής στήριξης.
Με τον συγκεκριμένο τομέα, βεβαίως, να αποτελεί τον βασικότερο και τον πλέον καθοριστικό, καθώς μπορεί να μετακινήσει ένα Σωματείο από το βάραθρο της αγωνιστικής ανυποληψίας και το μεταίχμιο της ανυπαρξίας, στο Έβερεστ των επιτυχιών και της καταξίωσης. Και είναι προφανές ότι την πολύτιμη παρουσία οικονομικών παραγόντων, ο Ηρακλής μας, δεν την έχει.
Διότι αν την είχε, το ποδόσφαιρο δεν θα είχε ανάγκη τη σύμπραξη με καμιά ΑΕΠ και – εν συνεχεία – την παρουσία κανενός «απελπισμένου τυχοδιώκτη» από την αλλοδαπή για να συνεχίσει να αναπνέει.
Το μπάσκετ δεν θα είχε φτάσει στη θλιβερότατη – για το επίπεδο του Συλλόγου και την ιστορική διαδρομή του – «καθιέρωση» στο χώρο της δεύτερης τη τάξει κατηγορίας του αθλήματος και μόνο χάρη στην ευεργετική παρουσία του Θόδωρου Δρακόπουλου να κάνει προσπάθειες επανόδου και αυτές χωρίς επιτυχία μέχρι σήμερα…
Το βόλεϊ θα είχε τους παράγοντες με οικονομική ισχύ να «μαζέψουν το ριμπάουντ» από τις ακραίες καταστάσεις που του επεφύλαξαν προηγούμενες (καταστροφικές) παραγοντικές χρήσεις και δεν θα απαιτούνταν οι υπερπροσπάθειες των Ηρακλειδέων της κερκίδας, που υπερβάλλουν εαυτούς και με προσωπικές θυσίες και… εράνους επιχειρούν να ζήσουν ένα από τα μεγαλύτερα βολεϊκά brand name στην Ευρώπη…
Ακόμη και ο Γυμναστικός δεν θα είχε φτάσει σε αυτήν την κατάσταση, διότι, ναι μεν, δεν αναλαμβάνει κανείς οικονομικός παράγων επενδυτικά έναν Ερασιτέχνη, αλλά αποτελεί παγία τακτική η οικονομική πριμοδότηση των Γ.Σ. από τους μεγαλοεπενδυτές των ΠΑΕ των Σωματείων, κάτι που εφαρμόζεται και σε… εσχάτως «πλουτίσαντα» σύλλογο της πόλης μας, αλλά και στο επίπεδο της αθηναϊκής και… πειραϊκής αθλητικής πραγματικότητας…
Για να μην μπλέκουμε τα πράγματα, Ηρακλειδείς, που επιθυμούν να συνεισφέρουν προσφέροντας παραγοντικό έργο, υπάρχουν πολλοί. Και ευτυχώς σε όλα τα Τμήματα. Ακόμη και στα… «καταφρονεμένα» – σε επίπεδο προβολής και λαοφιλίας – ερασιτεχνικά Τμήματα. Το διαπιστώσαμε για μιαν ακόμη φορά με το παράδειγμα της νέας προσπάθειας για επανεκκίνηση στον Ερασιτέχνη.
Και μπράβο σε αυτούς τους Ηρακλειδείς. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Που θέλουν να προσφέρουν, δουλειά, παραγοντικό έργο, ιδέες, παραγοντικές εργατοώρες στο Τμήμα που επιλέγουν να υπηρετήσουν. Και το κάνουν χωρίς να προσβλέπουν σε στελεχιακού χαρακτήρα συνεργασία με το Σωματείο. Χωρίς, δηλαδή, να επιθυμούν την απόκτηση εργασιακής και έμμισθης σχέσης με τον Ηρακλή. Και μπράβο τους…
Είναι χρησιμότατοι, όμως, πόσοι και ποιοι από αυτούς που παραγοντίζουν ή επιθυμούν να παραγοντίσουν στον σημερινό Ηρακλή έχουν τη δυνατότητα να βάλουν και το χέρι στην τσέπη; Η απάντηση είναι πολύ εύκολη και την έχουμε όλοι πολύ πρόχειρη: μόνο δύο. Ο Θόδωρος Δρακόπουλος και ο Χρήστος Αντωνέλης.
Ο Θόδωρος Δρακόπουλος, με τις όποιες αδυναμίες του δημιουργεί ο παρορμητισμός, ο ενθουσιώδης χαρακτήρας του και η υπερβολική αισιοδοξία , που χαρακτηρίζουν την πολιτεία του στα του Ηρακλή, κουβαλά μόνος ένα Τμήμα με τεράστιες υποχρεώσεις, όπως αυτό του μπάσκετ και επιχειρεί να το «ρυμουλκήσει» στο φυσικό χώρο του. Επιθυμεί, μάλιστα, να συμβάλλει και οπουδήποτε αλλού στο Σύλλογο μπορεί και το αποδεικνύει με την πρόσφατη ποδοσφαιρική ανάμιξή του…
Δεν τα «φέρνει βόλτα» εύκολα. Πέρασαν δύσκολο χειμώνα στο Ιβανώφειο την περασμένη περίοδο, όσο και να θέλουμε να το κρύψουμε. Ωστόσο, καταφέρνει με την παραγοντική και επιχειρηματική αξιοπρέπειά του και δίνει «πρόσωπο» και προοπτική στο σημαντικό αυτό Τμήμα του Συλλόγου. Και πάνω από όλα, βάζει το χέρι στην τσέπη. Συνεχώς…
Ο Χρήστος Αντωνέλης, επίσης έβαλε, βάζει και προτίθεται να εξακολουθήσει να βάζει το χέρι στην τσέπη για τον Ημίθεο. Έχοντας, ωστόσο, διασαφηνίσει κάποιες διακριτές και συγκεκριμένες προϋποθέσεις: τον αφορά μόνο ο ποδοσφαιρικός Ηρακλής και η προοπτική του να χρηματοδοτεί προσπάθεια στην οποία συμμετέχουν και άλλοι, υπό την ίδια λογική, χωρίς να απαιτούν από εκείνον να μπει μπροστά και μάλιστα μόνος.
Προκειμένου να στηρίξει αυτή τη συλλογιστική του, έφτασε στο σημείο να ενισχύει οικονομικά την διοίκηση του – συγχωρεμένου – Θόδωρου Παπαδόπουλου, επιθυμώντας να παραμένει ως «ανώνυμος Ηρακλειδέας χρηματοδότης» και μόνο κατόπιν πιέσεων εμφανίστηκε στο προσκήνιο, ενισχύοντας και την διοίκηση Παπαθανασάκη (πριν αποκαλυφθεί περίτρανα ο καταστροφικός ρόλος του «Καναδού»).
Πρόκειται για δύο – μόνο – φωτεινές εξαιρέσεις. Φωτεινές, αλλά εξαιρέσεις. Δεν αρκούν. Το αποδεικνύει η σύγχρονη πραγματικότητα του Ηρακλή. Ευτυχώς που υπάρχουν και μακάρι, αμφότεροι, να παραμείνουν για χρόνια αιμοδότες του Συλλόγου. Διότι οφείλεται τιμή και έπαινος σε όσους ασκούν παραγοντικό έργο, αλλά – φευ – η ιστορία γράφεται από τους οικονομικούς αιμοδότες.
Και όσο πιο πολλοί και όσο πιο ισχυροί είναι αυτοί, τόσο πιο λαμπρές αγωνιστικές σελίδες γράφονται σε αυτήν την ιστορία. Δυστυχώς, έτσι έχουν τα πράγματα στις μέρες μας…
Για σχόλια, παρατηρήσεις, ενστάσεις, μην διστάσετε να επικοινωνήσετε με το charilaoschariton@gmail.com
