«What you see is what you get», υποστηρίζουν οι αγγλοσάξωνες και θα πρέπει να δείχνουμε εμπιστοσύνη στη συγκεκριμένη φράση της δικής τους λαϊκής θυμοσοφίας. Πράγματι, αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις. Αυτό αποδεικνύεται στην περίπτωση του Σπύρου Παπαθανασάκη, οποίος είχε δώσει αφορμές προβληματισμού, ακόμη και κατά τον πρώτο χρόνο της παρουσίας του στην ομάδα, όταν έδωσε δείγματα «κανονικού μεγαλομετόχου» και – τουλάχιστον – δεν εμπόδισε την πορεία επανόδου της ομάδας στη Super League, μια πορεία, που βασίστηκε στον Νίκο Παπαδόπουλο, στον Παύλο Μυροφορίδη και στο αγωνιστικό δυναμικό εκείνου του συνόλου.
Ακόμη και τότε προβλημάτιζε ο Ελληνοκαναδός, ακόμη και από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στα πράγματα του Ημίθεου, εκμεταλλευόμενος την απίστευτη ευκαιρία, που του προσφέρθηκε και αφορούσε στη δωρεάν απόκτηση μιας ΠΑΕ, που εκπροσωπούσε ένα από τα κορυφαία brand name στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Έτσι, από το πουθενά, ως «μάννα εξ ουρανού» για έναν κατεστραμμένο οικονομικά ομογενή, που – όπως αποδείχθηκε – αναζητούσε εναγωνίως ένα επιχειρηματικό καταφύγιο για να στηριχθεί…
Χωρίς επιχειρηματική αναφορά
Να γιατί λέμε ότι ήταν αυτό που έδειχνε. Όταν εκείνο το καλοκαιριάτικο μεσημέρι, στην πρώτη ανοικτή συνέντευξη Τύπου που παραχωρούσε, έλεγε ότι «ούτε η μάνα μου ξέρει με τι ασχολούμαι», ο άνθρωπος, απλώς, το εννοούσε…
Από την πορεία της εξέλιξής του στην ΠΑΕ φάνηκε ότι ήρθε στον Ημίθεο την ώρα που διαλύονταν και οι τελευταίες επιχειρηματικές δράσεις του και εμφάνισε τα τελευταία από τα ελάχιστα χρήματα που του είχαν απομείνει. Ανέλαβε την ευθύνη του ποδοσφαιρικού «Γηραιού» ενώ γνώριζε ότι δεν μπορούσε να την υποστηρίξει, μόνο και μόνο με την προοπτική να αποκτήσει ένα εξαιρετικό – όπως πίστευε – επιχειρηματικό «αποκούμπι», που στη συνέχεια θα του απέφερε έσοδα, τα οποία από πουθενά δεν μπορούσε να εξασφαλίσει στον Καναδά…
Όσο και να αναζητούσε κανείς στο διαδίκτυο δεν μπορούσε να βρει, παρά μόνο ασάφειες και καμία ένδειξη ισχυρής και στέρεας επιχειρηματικής δραστηριότητας, για τον εκ Καναδά μελλοντικό καταστροφέα…
Ήξερε τα πάντα για τα πάντα…
Πέρα από τον πρόχειρα σχεδιασμένο οπορτουνισμό του, έφερε μαζί του και τη διαβρωτική εμμονή του για γνώση των πάντων εκ μέρους του. Από… κοπτορραπτική, μέχρι… πυρηνική φυσική. Όποιος τον συναντούσε από το πρώτο κιόλας διάστημα της παρουσίας του, γνώριζε ένα άτομο με «ψευδαίσθηση μεγαλείου», ένα άτομο που είχε για όλα την επισήμανση «αυτοί δεν ξέρουν, να σου πω εγώ πως γίνεται». Ένα άτομο, το οποίο έφτασε στο σημείο να απομακρύνει τον Παύλο Μυροφορίδη, προκειμένου να κρατήσει για τον εαυτό του και το ρόλο του… τεχνικού διευθυντή…
Ποιος θα λησμονήσει την κόντρα του με τον Νίκο Παπαδόπουλο για την περίπτωση… Μπουλούτ (με τον κόουτς να τον θερμοπαρακαλεί να μην φέρει στην ομάδα τον τουρκοαυστραλό), αλλά και την περίφημη εισήγησή του στον ίδιο προπονητή να πάρει τον… Βύντρα.
«Ξέρεις ποιον μπορώ να σου φέρω; Τον Βύντρα. Διεθνής και πολύ καλός», είχε πει στον Νίκο Παπαδόπουλο, με τον τελευταίο να κοντεύει να χάσει το μυαλό του. «Πρόεδρε, ξέρεις σε ποια θέση αγωνίζεται; Δεξιός μπακ. Χρειαζόμαστε δεξιό μπακ;», του απάντησε, επιστρατεύοντας όλα τα αποθέματα ψυχραιμίας του, ο κόουτς. «Όχι, δεξιό μπακ δεν χρειαζόμαστε», παραδέχθηκε ο… «τεχνικός διευθυντής», που τα ήξερε όλα…
Προσπάθησε να διαπλακεί
Όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η ΠΑΕ ως επιχειρηματικό εφαλτήριο δεν πρόκειται να του φέρει τα έσοδα που αποζητά, αν πρώτα ως μεγαλομέτοχος δε επενδύσει (και πώς να το κάνει καθώς στέρευε από χρήματα…), αποφάσισε να διαπλακεί.
Έκανε μια απόπειρα να «γείρει» προς την πλευρά του… Πειραιά, αλλά ήταν τόσο άγαρμπη και τόσο ατελέσφορη, που «έσπασε τα μούτρα του».
Στη συνέχεια, εξίσου άγαρμπα, «έγειρε» προς την αντίθετη μεριά, όταν διαπίστωσε ότι υπάρχει… νέος «χαλίφης» εν αναμονή. Έκανε κάποια deal, όπως το «επίδομα θέρμανσης με Λάμπρου», όμως η κατάληξη έφερε ένα μεγαλοπρεπές άδειασμα και από εκείνη την πλευρά…
Αμείλικτος και εμμονικός ιδιοκτήτης του… χάους…
Αντιλαμβανόμενος ότι τίποτε δεν του βγαίνει, κλείστηκε στο καβούκι του και έκανε τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει ότι θα συνεχίσει να διαχειρίζεται το χάος, που ο ίδιος – λόγω των πολλαπλών ανεπαρκειών του – δημιούργησε. Χρησιμοποίησε συνεργάτες, που έπαιξαν το ρόλο του «μπροστινού» και του… «κατά φαντασίαν συμπαίκτη», παρελκυστικές τακτικές, υποσχέσεις επί υποσχέσεων που ποτέ δεν τηρούσε, πάμφθηνες δικαιολογίες και παιδαριώδεις μεθοδεύσεις, που δεν έπειθαν – στο τέλος – κανέναν.
Τελευταίος στόχος του ήταν να απαγκιστρωθεί μόνον αν εξασφάλιζε ένα ικανοποιητικό αντίτιμο για… την καταστροφή που έσπειρε. Ειδάλλως, ήταν – και αποδείχθηκε ότι ήταν – αποφασισμένος να κρατήσει σφιχτά την ΠΑΕ, με την ελπίδα ότι όσο την έχει στην κατοχή του θα βρεθεί κάποια λύση που ή θα συμβάλλει στη βελτίωση των συνθηκών στην… «επένδυσή του» ή θα του φέρει χρήματα για τη μεταβίβασή της…
Τιμωρία του τα χρέη
Τελικό αποτέλεσμα όλης αυτή της πολιτείας του για τον ίδιο, τα χρέη που εκείνος δημιούργησε στην ΠΑΕ, την οποία αναγκάστηκε να οδηγήσει (μετά την ουσιαστική) και στην τυπική διάλυσή της, να τον επιβαρύνουν προσωπικά.
Κι αν ακόμη δεν αγγίζουν τα τέσσερα εκατομμύρια ευρώ, όπως διέδιδε η πλευρά του, προκειμένου να αποθαρρύνει κάθε… «επιβουλέα» που ήθελε να του πάρει την εταιρεία, το βέβαιο είναι πως ανέρχονται σε τέτοιο επίπεδο, που ένας ιδιώτης με τα δικά του χαρακτηριστικά (χωρίς επιχειρηματική δράση και οικονομική βάση) φαντάζει αδύνατον να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή τους.
Και για όσους φίλους της ομάδας σημειώνουν ότι ούτε αυτή η τιμωρία μπορεί να προκύψει για τον άνθρωπο που κατέστρεψε το ποδόσφαιρο του Συλλόγου και τις ψυχές χιλιάδων Ηρακλειδέων, λόγω του ότι στερείται περιουσιακών στοιχείων, να υποσημειώσουμε ότι (αν δεν κάνουμε λάθος) εξακολουθεί να ισχύει η προσωποκράτηση για χρέη στο Δημόσιο άνω των 50.000 ευρώ, σε περιπτώσεις εξακολουθητικώς μη συνεργάσιμων οφειλετών…
