- Bluearena - https://bluearena.gr -

Του άξιζε η Χάγη…

Είναι να αγανακτεί κανείς με το καθεστώς ατιμωρησίας που περιβάλλει άπαντες όσοι ασχολούνται με το Ελληνικό ποδόσφαιρο σε παραγοντικό και ιδιοκτησιακό επίπεδο. Διατηρούν το προνόμιο να πράττουν ό,τι θέλουν, να λειτουργήσουν όπως θέλουν και να διαλύσουν – όταν θέλουν – τις ομάδες, που αναλαμβάνουν και μαζί τους τις ψυχές των οπαδών τους. Και όταν αναφερόμαστε στην περίπτωση του Ηρακλή και του Παπαθανασάκη, κάνουμε λόγο για μία μέγιστη και εμβληματική ομάδα για το άθλημα στην πατρίδα μας και για έναν τεράστιο πληθυσμιακά και ποιοτικά οπαδικό λαό, που έμεινε πίσω να υποφέρει…

Το ότι αυτός ο άνθρωπος θα προσέκρουε σε τοίχο και σύντομα θα αποδέχονταν τη διάλυση της υφισταμένης ΠΑΕ, την οποία κατάντησε, όπως κατάντησε, με την ευθύνη της κατάντιας δική του στο ακέραιο, ήταν το μόνο βέβαιο. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η – όποια – έκπληξη θα πρέπει να προκαλείται μόνο στους εκτός Ημίθεου μετέχοντες στο φίλαθλο Πανελλήνιο. Εμείς, γνωρίζαμε πολύ καλά το τέλος της… «ταινίας». Η φαρσοκωμωδία Παπαθανασάκη είχε ολοκληρωμένο σενάριο, το οποίο προέβλεπε ότι αυτές τις μέρες έπρεπε να ρίξει τους τίτλους τέλους. Δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια, καθώς έφτασε η ώρα της υλοποίησης οικονομικών δεσμεύσεων και συνεπώς η απόλυτη απογύμνωση…

Προκαλεί τεράστια αγανάκτηση, λοιπόν, το γεγονός ότι τέτοιοι άνθρωποι, με τέτοιες ενέργειες και τέτοια αποτελέσματα, μένουν στο προνομιακό απυρόβλητο, με τη σημερινή Πολιτεία να καταδιώκει τον μέσο, καθημερινό, μεροκαματιάρη πολίτη, προκειμένου να του «πιει το αίμα», να τον απομυζήσει οικονομικά και να τον στείλει με ακρίβεια μαθηματικής λογικής στον πυθμένα της εξαθλίωσης.

Αυτό, το οποίο διέπραξε ο Παπαθανασάκης ήταν ένα μαζικό έγκλημα. Ήταν μια μεθοδική και αμείλικτη απόπειρα οπαδικής γενοκτονίας. Δικαιολογίες δεν χωρούν, ούτε εξηγήσεις με αναγωγές σε… «διαταραγμένες προσωπικότητες χαμηλού καταλογισμού»… Μια χαρά ήταν οι… προσωπικότητες, με ακέραιο το στοιχείο του καταλογισμού και αυτό το απέδειξε το ένστικτο προσωπικής αυτοσυντήρησης που ώθησε στην απομάκρυνση από τη Θεσσαλονίκη, όταν το περιβάλλον… μύριζε μπαρούτι…

Του άξιζε να βρεθεί σαν μαζικός εγκληματίας ενώπιον του Δικαστηρίου της Χάγης και να υποστεί τις συνέπειες. Και όχι να συνεχίζει τις… φάρσες, επιχειρώντας (νομίζει) να εμπαίξει ακόμη και σήμερα, ακόμη και μετά την τυπική διάλυση, τον κόσμο, υποστηρίζοντας ότι «τίποτε δεν τελείωσε ακόμη…!!!». Ειλικρινά, σε κάνει να ξεχειλίζεις από τα χειρότερα των ενστίκτων σου, που βρίσκονται καλά κρυμμένα στα τρίσβαθα της ψυχής σου, αυτή η κατάσταση, αυτό το άτομο…

Το αναμενόμενο και σε τυπικό επίπεδο με τη διάλυση της ΠΑΕ, τουλάχιστον, απαλλάσσει τον βαρύτατα πληγωμένο κόσμο της ομάδας από την άβολη, άχαρη και αμήχανη θέση να του λένε ότι στην ίδια αγωνιστική περίοδο, στα Ελληνικά ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα, υπάρχουν δύο ομάδες από την ίδια συλλογική υπόσταση. Αυτό θα συνέβαινε, αν το υπό εκκόλαψη δημιούργημα του «Καναδού» έφτανε στη διαδικασία συμμετοχής στη Football League και, παράλληλα, η οικογένεια του Συλλόγου υλοποιούσε τον σχεδιασμό της επανεκκίνησης. Ήταν σαφές, ωστόσο, ότι δεν θα προέκυπτε κάτι τέτοιο, διότι ο καταστροφέας της «κυανόλευκης» ΠΑΕ δεν είχε καν τις στοιχειώδεις δυνατότητες.

Οι δυνατότητές του έφταναν μέχρι του να απομακρύνει κάθε φορέα πιθανής διεξόδου από την καταστροφή της ΠΑΕ και να ολοκληρώσει με απόλυτη επιτυχία το όλον της διάλυσης. Και, μάλιστα, σε χρονικό σημείο, που ήταν «εύθετο» για τις δικές του επιδιώξεις. Όταν, δηλαδή, είναι έτοιμη να αρχίσει η αγωνιστική περίοδος, ώστε να φέρει τους πάντες προ – καταστροφικών – τετελεσμένων…

Την κατάληξη την περιμέναμε, εξ ου και όλοι οι Ηρακλειδείς συνομολογούσαμε ότι δεν υφίστανται – πλέον – περιθώρια ανάκαμψης μέσω της – μέχρι πρότινος, ουσιαστικά – ποδοσφαιρικής ανώνυμης εταιρείας. Αυτό που πονά είναι ότι δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι για να σταματήσουμε αυτόν, που εγκληματούσε εις βάρος της ομάδας μας, εις βάρος των ψυχών μας και αυτό που επιτείνει τον πόνο είναι ότι δεν θα τον δούμε ποτέ σιδηροδέσμιο, να σέρνεται προς το εδώλιο του κατηγορουμένου σε κανένα δικαστήριο…

Σε καμία «Χάγη», που τόσο του έπρεπε…