Όπως ακριβώς στις αρχαίες τραγωδίες, με το εύρημα των αρχαίων τραγωδών, τον «από μηχανής θεό», έτσι και στην περίπτωση του «βαλτωμένου» από την οικονομική και διοικητική κακοδιαχείριση του Παπαθανασάκη ποδοσφαιρικού Ηρακλή, η λύση θα πρέπει να έλθει εξωγενώς και δραστικά. Στην εδώ πραγματικότητα θα αφορά στην καταλυτική συμβολή ενός ισχυρού οικονομικού παράγοντα ή ομάδας παραγόντων, που θα τραβήξει το κάρο από τη λάσπη και θα πατήσει οριστικά και αμετάκλητα το κουμπί της επανεκκίνησης.
Είναι σαφές ότι τόσο το Ιδρυτικό Σωματείο, όσο και ο υπό επανασύσταση Γυμναστικός Σύλλογος δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη υλοποίησης του σχεδιασμού για ριζική επανεκκίνηση από τα πιο χαμηλά στρώματα του Ελληνικού ποδοσφαίρου, τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Ακόμη κι αν όλη, σύσσωμη η κοινωνία του Συλλόγου τους έδινε ενυπόγραφη εντολή για το συγκεκριμένο εγχείρημα, θα δήλωναν αδυναμία. Και δεν θα είχαν άδικο…
Αφενός μεν, διότι κάποιοι εξ αυτών (όπως και αρκετοί μη ενταγμένοι στους φορείς Ηρακλειδείς) επιθυμούν να εξαντληθούν τα – όποια – περιθώρια βελτίωσης της κατάστασης μέσω των επαγγελματικών πρωταθλημάτων, αφετέρου δε, διότι δεν μπορούν να διαθέσουν την οικονομική βάση, που θα εγγυηθεί μια καλπάζουσα πορεία προς την επάνοδο στη Super League, μέσα στην προσεχή πενταετία… Πρόκειται για μία επιδίωξη – φαινόμενο στα ποδοσφαιρικά χρονικά, η οποία προκειμένου να μετασχηματιστεί σε πραγματικότητα, θα πρέπει να στηριχθεί σε και να υποστηριχθεί από ισχυρή και αξιόπιστη παραγοντική παρουσία.
Συνεπώς, το να βρεθεί αυτή η ισχυρή οικονομικά παραγοντική παρουσία, αποτελεί μονόδρομο. Για κάποιους, αυτή η παραγοντική παρουσία μπορεί να βρει σύντομα χώρο δράσης εκτός των πρωταθλημάτων της ΕΠΣΜ και συγκεκριμένα στο πρωτάθλημα της Γ΄ Εθνικής, προεξοφλώντας την αδυναμία του «Καναδού» να πετύχει στην προοπτική της συμμετοχής στη Football League. Και μάλιστα, θεωρούν ότι επειδή η τρίτη κατηγορία είναι πολύ εγγύτερα στη μεγάλη λίγκα από ό,τι ο αγωνιστικός αφανισμός, που συνεπάγεται η κατρακύλα στον πάτο της Γ΄ Ερασιτεχνικής, εύχονται να απελευθερωθεί σύντομα ο Ηρακλής από τον Παπαθανασάκη, έστω και με μία νέα πτώση κατηγορίας, ώστε να φανεί αν μπορεί να προκύψει αυτή η έλευση κάποιου επενδυτή, έστω και σε αυτό το επίπεδο, χωρίς τον Ελληνοκαναδό και τις όποιες απαιτήσεις του και με το ήμισυ των χρεών της υπαρχούσης ΠΑΕ να επανέρχονται, όταν θα επανέλθει και η ομάδα στη δεύτερη κατηγορία.
Όπως και να έχει το πράγμα, οι φορείς του Ηρακλή από μόνοι τους δεν μπορούν να διαχειριστούν καμία μορφή ή εκδοχή «restart» για το ποδοσφαιρικό τμήμα, ενώ από πλευράς του εντός των τειχών της οικογένειας του Ημίθεου παραγοντικού κόσμου, δεν φαίνεται να προκύπτει ιδιαίτερη διάθεση ενασχόλησης και – πάνω από όλα – διάθεση οικονομικής επένδυσης σε αυτήν την προοπτική. Συνέπεια αυτής της πραγματικότητας η μετατόπιση της ύστατης ελπίδας στο… θαύμα, στον εξωγενή παράγοντα, στον «από μηχανής θεό»…
Διότι, χωρίς αυτόν – όσο απίθανη κι αν φαντάζει η έλευσή του στις μέρες μας – είναι αδύνατη η αναγέννηση του «τελειωμένου» από τον εξ αμερικανικής ηπείρου μεγαλομέτοχο ποδοσφαιρικού Ημίθεου. Δυστυχώς…