Το να φροντίζεις – στην πράξη – να διορθώνεις τις αδυναμίες σου, να καλύπτεις τα κενά σου, να επεμβαίνεις στα λάθη σου, είναι πολύ προτιμότερο από το να τα παραδέχεσαι, χωρίς να κάνεις τίποτε από τα παραπάνω. Διότι μια απλή παραδοχή, χωρίς αλλαγή, δεν σημαίνει τίποτε. Αυτό διδάσκει η καθημερινότητα της ζωής σε όλες τις εκφάνσεις της. το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τον ομαδικό αθλητισμό.
Στον μπασκετικό Ηρακλή, μπορεί ουδέποτε να παραδέχθηκαν τη σκληρή πραγματικότητα σχετικά με το τι συνετέλεσε καταλυτικά στην μη επίτευξη της ανόδου (τουλάχιστον όχι δημοσίως), αλλά έκαναν αυτό που έπρεπε για το διορθώσουν, μέσα από τη συγκρότηση του νέου ρόστερ. Δημοσίως, η «επίσημη» εξήγηση που δόθηκε και εξακολουθεί να δίνεται, όταν το θέμα επανέρχεται στην επικαιρότητα, αφορά στην εχθρική διαιτησία σε κρίσιμους αγώνες και ιδίως στην καθοριστική διαδικασία των play off…
Ναι, αλλά ξεμείναμε και από δυνάμεις…
Για να ανοίξουμε, έστω και καθυστερημένα το… «μαύρο κουτί» της αποτυχίας στην επιχείρηση «άνοδος», να αποδεχθούμε ότι, όντως, σε καθοριστικά σημεία του μαραθωνίου της περσινή Α2, η διαιτησία έδειξε σαφείς προτιμήσεις προς τους αντιπάλους του Ηρακλή.
Ωστόσο, όπως το γνωρίζουν άριστα στο Ιβανώφειο, η ομάδα που έβγαλε τη regular season με την ομάδα των play off δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους. Ο περσινός μπασκετικός Ημίθεος οικοδομήθηκε επάνω στη φιλοσοφία του να περιμένει πολλά (σχεδόν τα πάντα) από δύο περασμένης αθλητικής ηλικίας παικταράδες, στους οποίους επένδυσε και δεν ήταν άλλοι από τους δύο βασικούς γκαρντ, τον Γιάννη Γκαγκαλούδη και τον Κώστα Τότσιο. Αμφότεροι, «κουβάλησαν» την ομάδα, όσο οι δυνάμεις τους το επέτρεπαν, με άπαντες στην Αγίου Δημητρίου να ποντάρουν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος για απευθείας άνοδο, χωρίς να απαιτηθεί να περάσουν από την εξαντλητική βάσανο των έξτρα αγώνων…
Όταν αυτό δεν τους βγήκε, η αλήθεια είναι ότι στο εσωτερικό της ομάδας συζητήθηκε πολύ το αν υπήρχαν οι απαραίτητες ανάσες για να παρθούν οι νίκες στα play off, απέναντι σε έναν εξαιρετικό αντίπαλο, όπως ο Φάρος. Ορθώς το φοβήθηκαν, όπως αποδείχθηκε, διότι οι αντοχές είχαν στερέψει…
Τώρα, ισχύουν νέα δεδομένα…
Πολύ πρόχειρα μπορεί κάποιος να αντιπαρατεθεί, σημειώνοντας το ίσως και εύλογο «μα πώς διορθώθηκε το όλο θέμα, εφόσον ο Γιάννης Γκαγκαλούδης παραμένει ο βασικός «άσσος» της ομάδας και είναι πολύ πιθανόν να ανανεώσει και ο Κώστας Τότσιος, καταλαμβάνοντας την βασική θέση του σούτινγκ γκαρντ»…
Εξηγούμαστε, λοιπόν. Όντως, μπορεί (αν και εφόσον ανανεώσουν όπως προανήγγειλε ο Θόδωρος Δρακόπουλος – στο σοβαρότατο ενδεχόμενο παραμονή στην Α2 – οι Τότσιος κι ο Γιαννακίδης), οι βασικές επιλογές στους γκαρντ να μη μεταβληθούν σε σχέση με πέρσι, ενώ, μάλιστα, οι δύο… «ηλικιωμένοι» παικταράδες της «κυανόλευκης» περιφέρειας θα κουβαλούν και έναν επιπρόσθετο χρόνο επιβάρυνσης… Ωστόσο, φέτος (και εδώ έγκειται το όλο παρεμβατικό – διορθωτικό της υπόθεσης), ας δούμε με ποια frontline θα κληθούν να συνεργαστούν…
Με Κακαρούδη, Χαριτόπουλο, Μπούμπαλο, Αθανασούλα και Αγγελακόπουλο. Το οποίο σημαίνει ότι οι βασικοί περιφερειακοί της ομάδας και οικονομία δυνάμεων θα μπορέσουν να κάνουν κατά την διάρκεια της χρονιάς, μιας και η επιθετική επιτυχία θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από τους ψηλούς, αλλά και θα έχουν την πολυτέλεια να μην είναι – σώνει και καλά – εκείνοι που θα πάρουν όλο το βάρος του σκοραρίσματος πάνω τους στο τέλος της χρονιάς, αν υποτεθεί ότι θα προκύψει εκ νέου η βασανιστική περιπέτεια των play off.
Πρόκειται, σαφέστατα, για τεράστια διαφορά σχεδιασμού και φιλοσοφίας…