Επειδή και στο μπάσκετ, ιδίως στον τομέα της επιδίωξης στόχων, τα πάντα είναι συγκρίσιμα, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι το περσινό ρόστερ του Ηρακλή σε σχέση με το υπό συγκρότηση φετινό, εμφανίζει τεράστιες διαφορές. Να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής ότι την όλη «συζήτηση» την κάνουμε με σαφέστατο δεδομένο ότι το συγκεκριμένο ρόστερ ετοιμάζεται για την προσπάθεια πρωταθλητισμού στην Α2. Αυτό, καθώς, η υπόθεση της Α1 (θεωρείται εξαιρετικά μακρινό ενδεχόμενο, όσο κυλούν οι μέρες) αποτελεί τελείως διαφορετική ιστορία, λόγω της δυνατότητας προσθήκης τριών – τεσσάρων Αμερικανών.
Έτσι, λοιπόν, ιδίως στο επίπεδο της frontline ή της frontcourt (όπως την… προτιμούν οι μετρ του είδους, Αμερικανοί), τα πράγματα είναι αλλαγμένα σε δραστικό επίπεδο και είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικά. Και μπορούμε κάλλιστα να αναφερθούμε σε συγκριτικά δεδομένα στο γκρουπ των παικτών που καλύπτουν τις θέσεις των σέντερ και των φόργουορντ, καθώς σε αυτό το επίπεδο το ρόστερ τείνει να «κλειδώσει» (εκτός αν ο Βαγγέλης Αλεξανδρής προτιμήσει, την τελευταία στιγμή, να κρατήσει στην ομάδα και τον έμπειρο Σάββα Μανούσο, που προπονείται με τους «κυανολεύκους»).
Σε αυτήν την ομάδα παικτών, βεβαίως, ρόλο καταλυτικής παρουσίας διαδραματίζει με την προσθήκη του ο Ντόμαγκοϊ Μπούμπαλο, προσφέροντας την αγωνιστική ύπαρξη ενός «κανονικού», κλασικού, ιδιαιτέρως ψηλού και δυναμικού σέντερ…
«Σοβαρότερος» στο «3»
Αρχίζοντας τις συγκρίσεις από τη θέση του σμολ φόργουορντ, εκεί εντοπίζεται η πρώτη σημαντική ποιοτική βελτίωση. Στην περσινή ομάδα το βασικό «τριάρι» ήταν ο Σάββας Χρυσόπουλος, ο οποίος κατέληγε να αρχίζει τους αγώνες και στη συνέχεια να καθηλώνεται στον πάγκο, λόγω της δεδομένης μονομέρειας της επιθετικής έκφρασής του. Η αποκλειστική επιδίωξη του τριπόντου, σε επίπεδο… εκβιαστικό και τα σουτ, που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν «έβγαιναν», οδηγούσαν πρώτα τον ίδιο τον παίκτη κι έπειτα τον προπονητή του, στην απογοήτευση.
Από την άλλη, η παρουσία του Δημήτρη Χείλαρη λογίζονταν ως εναλλακτική λύση στο «4», καθώς δεν υπήρχε άλλο back up για τον Αγγελακόπουλο, ενώ ο κόουτς ουδέποτε έκρυψε ότι επιθυμούσε περιορισμένο ρόλο για τον Έλληνα φόργουορντ, έχοντας εμπεδωμένη άποψη ότι αδυνατεί να προσφέρει σε μεγάλη διάρκεια, καθώς δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε καθεστώς ομαδικής λειτουργίας και εφαρμογής των τεχνικών συστημάτων…
Συνέπεια όλου αυτού, το να καταλήγει η ομάδα να αρχίζει με τον Χρυσόπουλο και να «βγάζει» το μεγαλύτερο μέρος των αγώνων με σύνθεση «τριών κοντών», με την προσθήκη είτε του Καλαϊτζίδη – κυρίως – είτε του Γιαννακίδη, δίπλα στους βασικούς γκαρντ, Γκαγκαλούδη και Τότσιο.
Η φετινή προοπτική στη θέση «3» είναι εντελώς διαφορετική, τουλάχιστον ως προς τον παίκτη, που θα επωμιστεί τον βασικό ρόλο. Ο έμπειρος Γιάννης Αθανασούλας είναι ένας… «κανονικός» σμολ φόργουορντ, με πολύ καλό ύψος για τη θέση (2.02) και ποικιλία στο επιθετικό παιχνίδι του. Βεβαίως και διαθέτει πολύ καλό μακρινό σουτ (προαπαιτούμενο για ένα καλό «τριάρι»), αλλά μπορεί να απειλήσει το αντίπαλο καλάθι και με όλους τους υπόλοιπους τρόπους, βοηθώντας σε πιο μόνιμη βάση στο σκοράρισμα.
Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι – επί του παρόντος – στη συγκεκριμένη θέση δεν προέκυψε κάποια σημαντική ενίσχυση βάθους και υφίσταται το ενδεχόμενο να προκύψει και πάλι η ανάγκη για παιχνίδι «τριών κοντών», κάθε φορά που θα αποσύρεται στον πάγκο ο Αθανασούλας. Σε αυτό το σύστημα θα πρέπει να ενταχθεί και η περίπτωση του Στάθη Παπαδιονυσίου, ο οποίος μπορεί να παίζει και στη θέση «3», αλλά στην ουσία είναι ένας γκαρντ με ύψος 1.95…
«Τεσσάρια» από χρυσάφι…
Πηγαίνοντας στη θέση του πάουερ φόργουορντ, συναντάμε την σημαντικότατη προσθήκη του Κώστα Κακαρούδη. Ο ικανότατος πολύπειρος ψηλός, δίνει στη θέση «4» ό,τι μπορεί να απαιτεί από αυτήν το σύγχρονο μπάσκετ. Σκορ από ποστάρισμα, σκορ από μέση απόσταση, σκορ από μεγάλη απόσταση (ως πολύ καλός σουτέρ τριών πόντων), ευκινησία, ικανότητα λειτουργίας στα συστήματα, ριμπάουντ και ύψος (2.04).
Όλα αυτά, την ώρα κατά την οποία ο ήδη εξαιρετικός περσινός βασικός παίκτης στη συγκεκριμένη θέση, μετασχηματίζεται, πλέον, σε πολύτιμο back up. Ο λόγος για τον πιο «σοβαρό», με βάση και τα στατιστικά, παίκτη του περσινού Ηρακλή, τον Βασίλη Αγγελακόπουλο, που μαζί με τον Σερραίο συμπαίκτη του «κλειδώνουν» με τον καλύτερο τρόπο σε επίπεδο ποιότητας και δυνητικής προσφοράς τη θέση «4».
Δύναμη και ύψος στο «5»
Με την προσθήκη Ντόμαγκοϊ Μπούμπαλο και Δημήτρη Χαριτόπουλου, ο φετινός Ημίθεος απαλλάσσεται από τις… αδυναμίες του παρελθόντος. Η περσινή ομάδα στη συγκεκριμένη θέση είχε έναν παίκτη που δεν ήταν σέντερ και δεν είχε και τα σωματικά προσόντα για τα καθήκοντα του συγκεκριμένου ρόλου.
Ο φιλότιμος Ρουτκάουσκας, σε όσα παιχνίδια αισθανόταν ότι μπορούσε να λειτουργήσει, ήταν σημαντικός, αλλά – ιδίως λόγω της αδυναμίας να ανταπεξέλθει στο συγκεκριμένο ρόλο – δεν έδωσε σε διάρκεια αγώνων αυτά που αναζητούσε να πάρει η ομάδα από το «πεντάρι» της. Την ίδια ώρα, ο Δημήτρης Δέσπος, ενώ ήρθε την τελευταία στιγμή στην ομάδα για να αποτελέσει το εναλλακτικό στήριγμα του Λιθουανού, ως ο κλασικός και πολύπειρος σέντερ (ήταν πραγματικά εξαιρετικός την προηγούμενη χρονιά), δεν μπόρεσε να προσφέρει σημαντικά, λόγω και της υπερβολικά προχωρημένης αθλητικά ηλικίας του, αλλά και της έναρξης παράλληλης εξωαθλητικής και απαιτητικής επαγγελματικής δραστηριότητάς (απολύτως φυσιολογικό και επόμενο για έναν αθλητή 41 ετών να μεριμνήσει για την μετά τον αθλητισμό επαγγελματική πορεία του).
Τα δεδομένα άλλαξαν άρδην: Ο Ντόμαγκοϊ Μπούμπαλο, μπορεί να μην είναι ο πιο προικισμένος σέντερ του πλανήτη σε τεχνικό επίπεδο, αλλά προσφέρει την αίσθηση του «κανονικότατου» σέντερ. Είναι 2.12, αρκετά ογκώδης και δυνατός, σκληρός στις μάχες κάτω από τα δύο καλάθια, ικανός ριμπάουντερ, μπορεί να αξιοποιήσει με τελειώματα την τροφοδοσία των συμπαικτών του στην επίθεση και να «σκιάσει» αποτελεσματικά την προσπάθεια του αντίπαλου ψηλού στην άμυνα.
Κι όλα αυτά, ενώ θα έχει και την υποστήριξη της σημαντικής «ανάσας» που θα του προσφέρει το να μοιράζεται τον αγωνιστικό χρόνο με τον εξίσου δυνατό και αποτελεσματικό στη συγκεκριμένη θέση, Δημήτρη Χαριτόπουλο. Ο οποίος θα δίνει συνέχεια στο physical game, προσφέροντας στο παρκέ την δική του δύναμη, όγκο και ύψος (2.07) και τις δικές του σημαντικές επιθετικές επιλογές.
