Ακόμη και στο θέμα της μεταξύ τους «εκκαθαριστικής» συνάντησης δεν μπορούν να είναι συνεπείς, Σπύρος Παπαθανασάκης και Νίκος Καγιούλης, αναβάλλοντάς την από μέρα σε μέρα. Σαφέστατα, αυτή η διαδικασία εξυπηρετεί αμφοτέρους, καθώς ο μεν μεγαλομέτοχος ποτέ δεν αποφάσισε στην πραγματικότητα να αποχωρήσει, απαρνούμενος την ιδιοκτησιακή σχέση με την ΠΑΕ, την οποία εκείνος διέλυσε, ενώ ο δε Ελληνογερμανός ατζέντης ίσως και να μην πίστεψε ποτέ ότι μπορεί να καταστεί ο νέος ιδιοκτήτης. Υπό ποιες προϋποθέσεις άλλωστε…
Όσο ο χρόνος κυλά, αυτό συμβαίνει εις βάρος του απονενοημένου και εντελώς αδύνατου εγχειρήματος του να κατέβει η ομάδα, υπό τις παρούσες συνθήκες και υπό την παρουσία αυτών των ιθυνόντων, στο πρωτάθλημα της Football League. Βεβαίως, αυτό δεν απασχολεί την πλευρά του προέδρου της ΠΑΕ, καθώς εκείνος και οι στενοί συνεργάτες του έχουν «πρόγραμμα». Ήδη έχουν περάσει σε φάση… υλοποίησής του…
Και μαζί και μόνος…
…Ίδιος είναι ο πόνος, λέει το γνωστό λαϊκό άσμα μιας άλλης εποχής, αλλά είναι τόσο επίκαιρο μέσα από τις προθέσεις και τον «προγραμματισμό» του Σύρου Παπαθανασάκη. Αφορά, φυσικά, στη σχέση του με τον Νίκο Καγιούλη, με τον τελευταίο να επιδεικνύει έντονα σημεία αμφιταλαντεύσεως, σχετικά με το αν θα συνεργαστεί με τον Ελληνοκαναδό εκ νέου ή όχι. Διότι για μεταβίβαση μετοχών – στην ουσία – ούτε λόγος…
Ο μεγαλομέτοχος, λοιπόν, δεν φαίνεται να… «χαλάει τη ζαχαρένια του» (κατά το λαϊκώς λεγόμενο) και είναι σαν να περνά το μήνυμα στην άλλη πλευρά «άμα θες να φύγεις φύγε…» (άχου που πιάσαμε τα άσματα και πού θα μας βγάλει…), συνεχίζοντας το πλούσιο… καλλιτεχνικό πρόγραμμά του: επαφές με εκπροσώπους ποδοσφαιριστών για το νέο ρόστερ, υποσχέσεις σε εργολάβους για να αναλάβουν την «ανοικοδόμηση» της Μίκρας και συνεχείς συσκέψεις με τους… «επιτελείς»…
Θα ήθελε Καγιούλη, αλλά δεν θα σκάσει κιόλας…
Η αλήθεια είναι ότι ο σχεδιασμός Παπαθανασάκη έναν Καγιούλη τον… «σήκωνε». Δηλαδή, θα ήταν χρήσιμο να υπάρχει και ένα «κουμάντο» από το «κέντρο διοίκησης Θεσσαλονίκης», στα γραφεία της ΠΑΕ και παράλληλα κάποιος που να βάζει και μερικά «ψιλά», διότι εμείς εδώ στην Αθήνα, καλά συσκεπτόμαστε, αλλά στις τσέπες ούτε… καραμέλες για το λαιμό, μιας και είναι και κατακαλόκαιρο, σκάει ο τζίτζικας και τι να τις κάνουμε… Εκτός κι αν πίνουμε πολλά παγωμένα, εκεί στα γνωστά αθλητικά στέκια – καφετέριες, που συχνάζουμε…
Επειδή είναι, όμως, πιθανόν στο τέλος ο «Γερμανός» να… «κάνει τον Γερμανό» και να του πει ως άλλη… «Ελενίτσα», «ξύπνησαν τα κορόιδα, Σπυράκο», δεν θα κάτσει να σκάσει κιόλας. Εξάλλου, είπαμε και πρόγραμμα έχει και όλες τις δυνατότητες υλοποίησης. Έχει καιρό μπροστά του. Ούτε Δεκαπενταύγουστο δεν πιάσαμε ακόμα…
Η «κυανόλευκη» οικογένεια προχωρά
Όπως όλα δείχνουν, λίαν συντόμως, Παπαθανασάκης, Καγιούλης κι οποιοσδήποτε άλλος εμπλέκεται σε αυτό το «τελειωμένο» και δίχως αύριο σκηνικό της υπάρχουσας ΠΑΕ, θα μπορούν να δρουν (ή και να… μην δρουν) χωρίς να απασχολούν κανένα. Μέχρι να σπάσουν τα μούτρα τους στον τοίχο της απόλυτης καταστροφής, μέχρι να σηκώσουν «χέρια ψηλά», που λέει κι ο Χατζηγιάννης…
Αυτό, διότι πλέον, η κοινωνία του Ημίθεου δεν κάθεται με σταυρωμένα τα δικά της χέρια και μετά τον Δεκαπενταύγουστο αναμένεται να «τρέξει» τις εξελίξεις προς την κατεύθυνση μιας υγιούς και γνήσια «Ηρακλείδικης» λύσης, όσο οδυνηρή και βάναυση κι αν είναι αυτή.
Είναι εξαιρετικά πιθανόν, μάλιστα, όταν το αδιέξοδο θα έχει ήδη στραπατσάρει τα… καναδογερμανικά σχέδια, ο νέος και πραγματικός, ανόθευτος και ξεκάθαρος Ηρακλής, απαλλαγμένος από τα βάρη και τα τραύματα, που οι καταστροφείς του προκάλεσαν, να έχει πραγματοποιήσει ήδη τα πρώτα αγωνιστικά και λειτουργικά βήματά του στην πορεία της ριζικής επανεκκίνησης…