Είναι τραγική η «κυανόλευκη» ιστορία ενός ακόμη καλοκαιριού τα τελευταία χρόνια. Είναι τραγικός ο τρόπος με τον οποίο το κύκλωμα της διαπλοκής έδεσε τόσο αποφασιστικά, αλλά και τόσο περίτεχνα το βρόχο γύρω από τον λαιμό του Ηρακλή, στη διαδικασία υλοποίησης του σχεδίου εκτέλεσής του. Είναι βλάσφημο, το αναγνωρίζω, αλλά μου θύμισε πολύ την ιστορία της εκτέλεσης του Ιησού, όπως καταγράφεται από την Καινή Διαθήκη…
Στον ρόλο του σκοτεινού ιερατείου, η Λίγκα, η ΕΠΟ, η «παρεούλα», το κύκλωμα του ποδοσφαίρου. Αυτοί αποφάσισαν την αποβολή, την εξόντωση. Όμως, για να την καταστήσουν πραγματικότητα χρειάζονταν την υπογραφή του… Ρωμαίου Επάρχου, του Πιλάτου. Κι όπου Πιλάτος, στην περίπτωσή μας, το Διαιτητικό, που δεν άργησε να πειστεί και να προσυπογράψει. Το αναφέρω εκ νέου, συγγνώμη για το βλάσφημο του παραλληλισμού, αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω τη σκέψη μου και την καταγράφω…
Πόσο αβοήθητος ήταν ο δικός μας… «Ιησούς». Όσο και ο Θεάνθρωπος, σύμφωνα με την αφήγηση των Γραφών. Όλοι απέναντί του, ούτε ένας δίπλα του…
Βεβαίως, στη δική μας περίπτωση, για να ξεφύγουμε από τον βλάσφημο παραλληλισμό, η ιδιοκτησία της ομάδας προσέφερε με απλόχερο τρόπο την αφορμή, προκειμένου να εκπονηθεί το σχέδιο εξόντωσης. Με την ακραία αδιαφορία και την απόλυτη οικονομική κακουχία έδωσε τις λαβές που χρειαζόταν το σύστημα για να δράσει. Πρωτίστως, λοιπόν, τον «Γηραιό» «άδειασε» η ίδια η διοίκησή του. Ήταν, δηλαδή, εγκαταλελειμμένος από τον βασικό και θεμελιώδη φορέα του, την ίδια την ΠΑΕ. Απόλυτο κενό. Απόλυτη ανυπαρξία. Τόσο από πλευράς μεγαλομετόχου, όσο και από πλευράς του διαχειριστή του management (λέμε τώρα…).
Ήταν τέτοιο το χαώδες κενό διοίκησης και ιδιοκτησίας, ώστε να τίθεται σοβαρό ζήτημα ακόμη και νομικής εκπροσώπησης της ΠΑΕ στην προσπάθεια δικαίωσης. Με χίλια ζόρια ευρέθη νομικός να συμφωνήσει στα οικονομικά περιθώρια, που έθετε ο Σπύρος Παπαθανασάκης (Δημήτρης Καρπετόπουλος) και χρειάστηκε η συνδρομή των ομάδων δράσης του Συλλόγου για να βρεθεί ένας ακόμη συνήγορος (Λάκης Σημαιοφορίδης) και… 500 ευρώ από τον Νίκο Καγιούλη, στην προσπάθειά του να «φανεί» και πάλι στο προσκήνιο ως πιθανός «διάδοχος του θρόνου»…
Επιπροσθέτως, εντελώς αβοήθητος φάνηκε ο Ηρακλής και κατά τη διαδικασία εκδίκασης στο Διαιτητικό, όταν αντί να τον εκπροσωπεί θεσμικά μία «κανονική» διοίκηση, είχε να… διαχειριστεί η ίδια η ομάδα την τροχοπέδη της παρουσίας του μεγαλομετόχου με τα… ασυνάρτητα «αφηγήματα» και την εύκολη στοχοποίησή του από τους δικαστές.
Εντελώς αβοήθητος ο Ημίθεος από την όποια ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ και ΧΕΙΡΟΠΙΑΣΤΗ στήριξη από τους διαφόρους πολιτικούς φορείς της πόλης του. Οι πλέον τολμηροί εξ αυτών, μετά από πολλή σκέψη, προχώρησαν σε δημόσιες τοποθετήσεις εναντίον του εξυφαινομένου σκανδάλου, λίγο πριν την απόφαση του Διαιτητικού. Ως εκεί. Κινήσεις ουσιαστικές, που να φέρουν αποτέλεσμα, είτε εμφανώς, είτε υπογείως, δεν σημειώθηκαν (και στο ποδόσφαιρό μας μετράει πολύ το «υπογείως»). Δυστυχώς…
Όσο για τα media της πόλης; Πανδαισία επικοινωνιακής αδιαφορίας. (Σαφέστατα εξαιρούνται οι δημοσιογράφοι του Ηρακλή, που για μια ακόμη φορά έδωσαν τον επικοινωνιακό και ενημερωτικό αγώνα, χωρίς την επιβεβλημένη συμπαράσταση από την εργοδοσία τους). Ούτε καν τις υποσχέσεις τους προς τις επιτροπές δράσης για ολιγοήμερη υψηλή προβολή του θέματος από τα πρωτοσέλιδα τήρησαν οι «εφημεριδάδες». Τώρα, ως κροκόδειλοι του Νείλου, ρίχνουν τα δάκρυά τους πάνω από το χυμένο γάλα… Μιλάμε για μεγάλη στενοχώρια… Αντικαταθλιπτικά να τους δώσουμε, γιατί πώς θα το ξεπεράσουν… Εξάλλου, θα πρέπει να ασχοληθούν με την ησυχία τους με το ποια κυρία εκ των συντρόφων των νέων αποκτημάτων των «συμπολιτών» είναι η ωραιοτέρα… Μην τους απασχολούμε με τα δικά μας, τώρα…
Όσο για συμμάχους εντός του «Συνεταιρισμού»; Ένας Σπανός διαχώρισε τη θέση του στην υπόθεση Πουρτουλίδη και στη συνέχεια «πειθάρχησε» κι εκείνος. Φοβήθηκε, βλέπετε, αυτό που ο θυμόσοφος λαός προφητεύει, ότι, δηλαδή, το πρόβατο, που φεύγει από το κοπάδι, το τρώει ο λύκος. Άλλωστε υπήρχε ήδη αμνός για σφάξιμο… Ασχέτως, βεβαίως, αν πολλοί από τους διοικούντες τις ΠΑΕ δεν αρνούνταν το «ισχυρό νομικό υπόβαθρο του δικαίου του Ηρακλή», αλλά μόνο στα λόγια…
Για τους «συμπολίτες», ούτε λόγος, βεβαίως – βεβαίως. Ο εν αναμονή νέος χαλίφης «έδωσε ρέστα» για τον υποβιβασμό του Ημίθεου και ο έτερος (με διακριτή και επανειλημμένη δημόσια διαφοροποίηση από τον μεγαλύτερο σύνδεσμο οπαδών του ) προσέφυγε δικαστικώς προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβολή της ποινής, μπας και «αρπάξει» μια θεσούλα στη «μεγάλη λίγκα»…
Οι μόνοι αληθινοί σύμμαχοι, οι μόνοι ανυπόκριτοι και σθεναροί μαχητές του αγώνα ήταν τα μέλη της ευρύτερης «κυανόλευκης» οικογένειας, η ραχοκοκαλιά αυτού του μέγιστου και χιλιοαδικημένου Συλλόγου. Ο κόσμος, με μπροστάρη τους οργανωμένους και τη δεσπόζουσα παρουσία της Αυτόνομης Θύρας 10, με την παράλληλη φιλότιμη και εξαιρετικά δυναμική δράση των ομάδων, που έσπευσαν να υποκαταστήσουν την ανύπαρκτη ΠΑΕ, το Ιδρυτικό Σωματείο και την Επιτροπή Πρωτοβουλίας για την Δικαίωση. Από εκεί και πέρα, ουδείς…