Από το 2010 μέχρι σήμερα δεν θυμάμαι να έχω χάσει ποτέ πορεία του Ηρακλή. Για την ακρίβεια δεν έχω χάσει ποτέ! Ακόμα και σε πορείες που ήξερα, ότι λόγω κούρασης του κόσμου η συμμετοχή δεν αναμένεται να είναι μαζική, ξεσήκωσα με αυθυποβολή τον εαυτό μου, τον έκανα να νιώθει ότι κάθε πορεία ήταν πιο σημαντική από την προηγούμενη και βρισκόμουν στο σημείο συνάντησης.
Λίγο η ιδιαίτερη σημασία που έχει για μένα η διεκδίκηση κάθε δίκαιου αιτήματος στον δρόμο, λίγο το δίκαιο της κατάστασης που από το 2010 είναι πάντα με το μέρος του ΗΡΑΚΛΗ, λίγο που γούσταρα να ταλαιπωρούμε με βόλτες τους μπάτσους μέσα στην πόλη, με έκαναν να σκεφτώ ότι είναι αδύνατο να λείπω από κάθε τέτοια εκδήλωση.
Δυστυχώς η σημερινή πορεία είναι η πρώτη από την οποία θα απουσιάσω. Δυστυχώς, αν και αυτή τη φορά δεν θα χρειαζόταν καμιά αυθυποβολή για να σηκώσω τον εαυτό μου από τον καναπέ και να κατέβω στον δρόμο με τα αδέρφια μου να βουλιάξουμε τους δρόμους, δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ. Και ζηλεύω ρε μ@λ@κες. Ζηλεύω γιατί αυτά τα βλέμματα που μόνο στις πορείες των οπαδών του ΗΡΑΚΛΗ μπορείς να συναντήσεις, εγώ σήμερα θα τα στερηθώ.
Διότι τις στιγμές που βίωσα, τα συναισθήματα που ένιωσα εγώ στον Λευκό Πύργο, στα Τέμπη, έξω από την Βουλή, στα Εξάρχεια, στους δρόμους της δικής μας πόλης, της “κυανόλευκης” πόλης, δεν τα ανταλλάζω με τίποτα στον κόσμο. Όσο και αν εκεί που πηγαίνω θα έχω την ευκαιρία να περπατήσω δίπλα σε άλλους συντρόφους για τα ίδια ιδανικά και τις ίδιες αξίες των από κάτω, όταν είσαι δίπλα σε γριές είναι αλλιώς.
Σαν τον σύνθημα που λέει: “Έλα να νιώσεις πως είναι η ζωή κι όλα τα ωραία με τον ΗΡΑΚΛΗ”. Κάτι τέτοιο.
Ζηλεύω που λες πραγματικά, γιατί οι γριές δεν διαπραγματεύονται τις αξίες και τα ιδανικά τους. Γιατί ουδέποτε έσκυψαν το κεφάλι, σε απειλές, γιατί δεν λύγισαν ευλαβικά το γόνι μπροστά στο μεγάλο αφεντικό, για μια “πουλημένη” νίκη, για έναν πλαστικό τίτλο, για μια μεταγραφή αεροδρομίου, για το αγωνιστικό αποτέλεσμα.
Ζηλεύω γιατί οι γριές που ξέρω εγώ, δεν θα γουσταράν ποτέ την ευημερία και την άγωνιστική άνοδο της ομάδας τους, σε αντάλλαγμα την καταστροφή μιας άλλης κοινωνικής ομάδας, από το παραεμπόριο και το λαθρεμπόριο. Ναι, τα τελευταία χρόνια, αυτές οι αδικίες που βιώσαμε μας άλλαξαν τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Μα πιο πολύ μας άλλαξε αυτή η κοινωνία τον ρουφιάνων πλιατσικολόγων που δεν μας θέλουν στην λίγκα τους. Ακόμη δεν έχουν καταλάβει, πως όσο περισσότερο δεν μας θέλουν, τόσο περισσότερο μας πεισμώνουν. Και θα μαστε, πάντα ΕΚΕΙ, στο ΔΡΟΜΟ μαζί με άλλα, χιλιάδες αδέρφια για να νιώθουν τον εφιάλτη.
Να νιώθουν και να ακούν, όλα όσα δεν μπορούν να ακούσουν από το κράτος, τους μπάτσους και τους παρατρεχάμενους που σκουπίζουν τα σάλια τους, για ένα κοκκαλάκι έυνοιας.
Ζηλεύω γιατί σ’ αυτόν τον αγώνα, είμαστε πράγματι μόνοι εναντίον όλων. Μα καταφέρνουμε πολλά. Καταφέρνουμε και το γυρίζουμε το παιχνίδι. Και σήμερα, πιστεύω, εκεί στον ΔΡΟΜΟ θα το γυρίσουμε οριστικά. Γιατί όταν ο λαός του ΗΡΑΚΛΗ περπατάει στην πόλη, ξέρει ότι έχει το δίκιο με το μέρος του. Και ξέρει πως να το κερδίσει…
Χίλια Χρόνια ΗΡΑΚΛΗΣ αδέρφια και φωνάξτε δυνατά σήμερα, να σας ακούσω μέχρι τον ουρανό…