Μην κρυβόμαστε. Εκτός εξαιρέσεων (που διατηρούν τη σημαντικότητά τους και θα κριθούν από τους Ηρακλειδείς για αυτή τη στάση) η μεγάλη μερίδα των πολιτικών φορέων της πόλης έπραξε το αναμενόμενο. Αντιμετώπισε τον δίκαιο αγώνα του Ημίθεου διεκπεραιωτικά, «δημοσιοσχεσίτικα» και – ορισμένοι εξ αυτών – φοβικά. Φοβικά αντιμετώπισαν το όλο θέμα εκείνοι, οι οποίοι, είτε δεν θέλησαν να «τσαλακωθούν» μπαίνοντας – ουσιαστικά – μπροστά και παίρνοντας θέση, αλλά κι εκείνοι, που υπολόγισαν ότι με μία τέτοια πρωτοβουλία, θα πήγαιναν κόντρα σε επιθυμίες και προσταγές «συμπολιτών» που βρίσκονται – εν αναμονή – διεκδίκησης του στέμματος στο «σύστημα» του ποδοσφαίρου μας…
Αν, ωστόσο, όλοι αυτοί (που με τη ψήφο και των Ηρακλειδέων βρίσκονται στα οφίτσιά τους) ένιωθαν από Ηρακλή, αντιλαμβάνονταν τι σημαίνει Ηρακλής για την πόλη τούτη και το ποδόσφαιρό μας, τον αθλητισμό μας ολάκερο, θα θεωρούσαν από μόνοι τους ντροπή το να αναγκάζουν τους μαχόμενους Ηρακλειδείς των επιτροπών να μπαίνουν σε μια επικοινωνιακή διαπραγμάτευση μαζί τους, όσον αφορά στην παρουσία τους στην όλη προσπάθεια. Θα τη θεωρούσαν αυτονόητη και απολύτως τιμητική. Ως καθήκον, πέρα κάθε αμφισβήτησης…
Θα θεωρούσαν δική τους προσωπική ήττα και αίσχος τη μισοάδεια αίθουσα του ξενοδοχείου, εκείνη τη ζεστή καλοκαιρινή βραδιά, προ ολίγων ημερών, όταν η οικογένεια αυτού του μέγιστου Αθλητικού Οργανισμού, σημείωνε στο απουσιολόγιο της «λιποτάκτες» και «φοβικούς»…
Και, επιτέλους, θα έπρεπε – ιδία βουλήσει – να συνωστίζονται στον προθάλαμο του Τακτικού Διαιτητικού Δικαστηρίου, στα γραφεία της ΕΠΟ, εκεί στο πάρκο του Γουδή, αύριο το πρωί. Όλοι τους και άνευ εκπροσώπων. Περιφερειάρχης, Δήμαρχος, βουλευτές. Άπαντες…
Αν ένιωθαν, πραγματικά, τι σημαίνει Ηρακλής… Έμφυτα και όχι επίκτητα… Αν ένιωθαν από Ηρακλή… Αν…