- Bluearena - https://bluearena.gr -

Στο αργήσαμε το «μπράβο», Σάββα Παντελίδη…

Πάλεψε σκληρά προκειμένου να κάνει τους πάντες στον Ηρακλή να πειστούν ότι αξίζει να εμπιστευτούν τις δυνατότητές του και την ιδιαίτερη δυναμική του ψυχισμού του. Πίστεψε στην ομάδα, που είχε στη διάθεσή του, παρά την προφανή έλλειψη ισχυρού ρόστερ και ήταν από τους πρώτους, που πίστευαν πάντοτε στη βαθμολογική επιβίωση, υπό τόσο αντίξοες συνθήκες. Ο λόγος για τον Σάββα Παντελίδη.

Επειδή είναι ντροπή να κρυβόμαστε κι επειδή οι δημόσιες τοποθετήσεις μας εκθέτουν, επιτρέψτε το πρώτο ενικό πρόσωπο: όταν επελέγη να είναι εκείνος, που θα έκανε την τελική προσπάθεια για τη σωτηρία, σκεφτόμουν και έλεγα δημοσίως ότι ανήκει στην κατηγορία των προπονητών, που σε έναν «κανονικό» Ηρακλή δεν επιτρέπεται να περάσει ούτε για έναν καφέ στην Μίκρα. Το πίστευα. Δεν είχα κάτι με τον άνθρωπο. Είχα με το βιογραφικό του…

Κι όμως, ό ίδιος φάνηκε ότι από την αρχή αντιλήφθηκε απολύτως που ήρθε, αντιμετώπισε ως δώρο την παρουσία του στον πάγκο μιας παραδοσιακά μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας και το κοινώνησε παντού: το κοινώνησε επανειλημμένως μέσω των δηλώσεών του, το κοινώνησε στους συνεργάτες του στο ποδοσφαιρικό τμήμα, το κοινώνησε και το πέρασε – κυρίως – στους ίδιους τους ποδοσφαιριστές του. «Ο Ηρακλής είναι πολύ μεγαλύτερος από εμάς, είμαστε όλοι ευλογημένοι που παλεύουμε για αυτό το Σύλλογο και μπορούμε να πετύχουμε γιατί είμαστε Ηρακλής», ήταν η πεποίθησή του.

Και δεν ήταν μόνο το απόσταγμα ενός προικισμένου ψυχισμού αυτό που τον βοήθησε και τον ώθησε στην επιτυχία (την εν πολλοίς απρόσμενη), αλλά και οι προπονητικές ικανότητές του. Όχι ασύλληπτες. Απλώς αυτές ενός «κανονικού» κι έμπειρου προπονητή (προηγήθηκε – μην ξεχνάμε – το πείραμα… Αμανατίδη), με ορθολογιστική τακτική, καλό διάβασμα αγώνων και αντιπάλων, αλλά και εύστοχη χρήση των παικτών που διέθετε. Πρωτίστως, βεβαίως, κέρδισε τα αποδυτήρια και πέτυχε αυτό που έκανε και ο Νίκος Παπαδόπουλος: μια στιβαρή, δεμένη και ομόψυχη οικογένεια στα αποδυτήρια.

Σταδιακά πήρε και τον κόσμο μαζί του. Πήρε όλους μας μαζί του και πανηγυρίσαμε όλοι, αυτό, που εκείνος από την άκρη του πάγκου καθοδήγησε και συνομολογήσαμε ότι αυτός δικαιώθηκε και εμείς – οι δύσπιστοι – όχι, ευτυχώς…

Θα ήθελε πολύ, υπό ένα «κανονικό» διοικητικό καθεστώς, να συνέχιζε αυτό, που άρχισε στο τιμόνι του Ημίθεου, όμως, και για τον Έλληνα κόουτς ισχύει ό,τι και για το υπόλοιπο έμψυχο δυναμικό του αγωνιστικού τμήματος. Πολύ δύσκολα θα τους κρατήσει κάτι στον Ηρακλή. Δεν τον αδικούμε, με όλα αυτά που βίωσε. Άλλωστε, είναι ξεκάθαρο ότι η όλη κατάσταση, που διαμορφώθηκε από τον μεγαλομέτοχο, μόνο ως εφαλτήριο συνέχισης της καριέρας μπορεί να εξυπηρετήσει έναν επαγγελματία. Εν πάση περιπτώσει…

Στο αργήσαμε, λοιπόν, το «μπράβο», Σάββα Παντελίδη. Και το αξίζεις τόσο. Μπράβο, λοιπόν…