Η θέση της οπαδικής – και όχι μόνο – βάσης του Συλλόγου στο θέμα του δανεισμού παικτών από άλλες ομάδες, δεδομένη και ξεκάθαρη: «δεν μπαίνουμε στη λογική των δανεικών». Οι λόγοι σημαντικοί και επίσης ξεκάθαροι: η εν δυνάμει έμμεση αμφισβήτηση του «αυτόφωτου» του Ημίθεου, μέσω τέτοιου είδους συναλλαγών και το γεγονός ότι πολλοί Έλληνες ποδοσφαιριστές, τελούντες υπό καθεστώς δανεισμού, απέτυχαν να προσφέρουν, καθώς στερούνται της απαιτούμενης ευρωπαϊκής επαγγελματικής κουλτούρας, μένοντας «κολλημένοι» στην ομάδα από την οποία προέρχονται. Η πλέον χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση στα «κυανόλευκα» χρονικά ήταν του Σταύρου Τζιωρτζιόπουλου, του οποίου η σύντομη θητεία στον Ηρακλή – ουσιαστικά – έληξε μετά από αγώνα στο Καυτανζόγλειο με τον Ολυμπιακό, που είχε τα δικαιώματά του…
Όμως, οι συνθήκες έκτακτης και μεγίστης ανάγκης, στις οποίες βρέθηκε η ομάδα στα μισά της περιόδου, κατέστησαν επιβεβλημένη τη χρήση της λύσης των δανεικών ποδοσφαιριστών τον περασμένο χειμώνα, προκειμένου να επιχειρηθεί η απέλπιδα προσπάθεια για αυτό, που τότε φάνταζε ακατόρθωτο: την αγωνιστική σωτηρία. Οι επιλογές του Σάββα Παντελίδη προς αυτήν την κατεύθυνση αποδείχθηκαν καίριες, στοχευμένες και απολύτως επιτυχείς. Από τα πράγματα φάνηκε ότι ήξερε ποιους επέλεγε και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους, τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο, όσο και σε αυτό της προσωπικότητας.
Ήρθαν τρία παιδιά, νεαρής ηλικίας, κάτω από το όριο των 23, που θέτουν οι περιορισμοί της μη αδειοδότησης. Ο Χρήστος Δώνης, ο Άνταμ Τζανετόπουλος και ο Μιχάλης Μπαστακός. Και οι τρεις, όχι μόνο συνέβαλαν ουσιαστικότατα στο θαύμα της βαθμολογικής επιβίωσης της ομάδας, αλλά έβγαλαν ψυχή, πάθος και θέληση, έχοντας μπολιαστεί από την πρώτη στιγμή στις ιδιαιτερότητες αυτής της ποδοσφαιρικής οικογένειας.
Ο Χρήστος Δώνης, μολονότι κρίθηκε πολύ «άγουρος» για να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό και απαξιώθηκε ως μη ποιοτικός από τον ΠΑΣ Γιάννινα, κατά τον εκεί δανεισμό του, στον Ηρακλή έβγαλε όλο το ψυχικό δυναμικό του και μεταμορφώθηκε σε ένα ολοκληρωμένο και πολυδιάστατο σύγχρονο «οκτάρι». Με την απόδοσή του σε όλους του αγώνες, αλλά και τα κρίσιμα γκολ, που πέτυχε, έβαλε την υπογραφή του σε αυτήν την περίοδο.
Ο Άνταμ Τζανετόπουλος κρίθηκε ανεπαρκής για την ΑΕΚ, αλλά με τη σοβαρότητα και τον απόλυτο επαγγελματισμό, που επέδειξε στον Ηρακλή, αποδείχθηκε ο ιδανικότερος αντικαταστάτης του Μπαρτολίνι στο κέντρο της αμυντικής γραμμής. Κάποιες στιγμές – προσωπική άποψη – φάνηκε να υπερέχει ακόμη και του ικανότατου Αργεντινού κεντρικού αμυντικού σε θέματα πρόβλεψης και αντιμετώπισης φάσεων. Συγκεντρωμένος στο στόχο όλων στον Ηρακλή, υπήρξε από τις κολώνες της σωτηρίας.
Ο Μιχάλης Μπαστακός, ήλθε με τις αρνητικές… «περγαμηνές» του αναξιοποίητου ταλέντου από τον Ατρόμητο, αλλά, όποτε του δόθηκε η ευκαιρία, έδωσε το κάτι παραπάνω στη γραμμή κρούσης της ομάδας. Με υπερπολύτιμα και καθοριστικά τέρματα και δηλώσεις ενθουσιασμού για την παρουσία του στον Ηρακλή, έκανε τους πάντες να τον θυμούνται με πολλή ικανοποίηση.
Με αθλητική τιμή και δόξα πραγματοποίησαν αυτό, το – τόσο σύντομο, αλλά και το τόσο καθοριστικό – πέρασμά τους από τον ρημαγμένο Ηρακλή αυτά τα τρία παιδιά. Αυτοί οι τρεις… «δανεικοί». Ωστόσο, πρόλαβαν και προσέφεραν τόσα πολλά, όσα δεν θα προσφέρουν πολλοί, που κόπτονται ότι «αισθάνονται Ηρακλειδείς». Αυτούς τους… «δανεικούς», λοιπόν, τους έχουμε εγχαράξει όλοι μας στο αισθητήριο αξιολόγησής μας, έτσι ακριβώς, όπως τους πρέπει και όπως το κατέκτησαν: με τιμή και δόξα. Καλή συνέχεια σταδιοδρομίας, παιδιά, και με πολλή χαρά θα δεχθούμε την προοπτική επανόδου σας. Ποιος ξέρει; Ίσως κάπου, κάπως, κάποτε…