Έχουμε συνηθίσει από τα γεγονότα του 2011, ντόπιους πολιτικούς παράγοντες, με τεράστια ευκολία και ευχέρεια, να δέχονται τις επιτροπές Ηρακλειδέων, που μάχονται για την αποφυγή της αδικίας που συντελείται εις βάρος του ιστορικότερου βορειοελλαδικού Συλλόγου και στη συνέχεια να σπεύδουν ενώπιον των μικροφώνων για να κάνουν μια βαρύγδουπη δήλωση συμπαράστασης. Ακόμη – ακόμη και να προχωρούν σε γραπτή ανακοίνωση υπέρ του «δικαίου αγώνα», όπως συνέβη με το πρόσφατο ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης.
Όλα αυτά, φίλοι πολιτικοί παράγοντες της Θεσσαλονίκης, αποτελούν τον εύκολο δρόμο. Τον δρόμο που οδηγεί στο «να βγάλουμε από πάνω μας την υποχρέωση, χωρίς να στενοχωρήσουμε εν δυνάμει ψηφοφόρους μας, αλλά και χωρίς να εκτεθούμε ιδιαιτέρως». Έλα, όμως, που έτσι η όλη ιστορία δεν έχει κανένα νόημα. Είναι σαν εκείνο το περιστατικό, που τον άλλον τον έσφαζαν μέσα στη μέση του δρόμου κι ο γείτονας φώναζε από το παράθυρο. Κι ο τελευταίος θεώρησε ότι έκανε το καθήκον του με τον πιο ακίνδυνο τρόπο. Η σφαγή, ωστόσο, συνετελέσθη…
Για αυτό, λοιπόν, φίλοι πολιτικοί παράγοντες της Θεσσαλονίκης, της Περιφερείας, του Δήμου και του Κοινοβουλίου, ανοίγεται εμπρός σας πεδίον δόξης λαμπρόν. Φορέστε τα κουστουμάκια και τις γραβατούλες σας και αποφασίστε να λερωθείτε, προκειμένου να πείσετε ότι – ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ – συμπαρίστασθε στον δικαιότατο αγώνα του Συλλόγου. Βγείτε μπροστά, πάρτε πρωτοβουλίες, κάντε επαφές και μην τα περιμένετε όλα από την Επιτροπή Δικαίωσης.
Και, το κυριότερο όλων, όταν έρθει η ώρα της εκδίκασης από το Τακτικό Διαιτητικό Δικαστήριο (διότι εκεί θα καταλήξει ούτως ή άλλως η ιστορία) αφήστε ό,τι κάνετε και δηλώστε «παρών». Εκεί, στον προθάλαμο, στα Γραφεία της ΕΠΟ, να σας αισθανθούνε, να αποδείξετε πόσο κοντά είστε τον αγώνα, ώστε να έχετε το δικαίωμα να μιλάτε. Τα υπόλοιπα αποτελούν φτηνή δημαγωγία και πελατειακής λογικής διεκπεραίωση…